Chcesz się mniej uczyć i więcej rozumieć?
Zamień czytanie na oglądanie!
Kliknij i ucz się szybciej!
W tej chwili widzisz tylko 50% opracowania
by czytać dalej, podaj adres e-mail!
Wystąpił błąd, spróbuj ponownie :(
Udało się! :) Na Twojej skrzynce mailowej znajduje się kod do aktywacji konta
";
Chcesz się mniej uczyć i więcej rozumieć?
Zamień czytanie na oglądanie!
Kliknij i ucz się szybciej!
Najważniejsze informacje
Jan Kochanowski „Odprawa Posłów Greckich”- najważniejsze informacje
Akcja utworu dzieje się na kilka godzin przed wybuchem wojny trojańskiej, a czas, w jakim się rozgrywa akcja, nie przekracza dwunastu godzin. Posłowie greccy są goszczeni przez Trojańczyka Antenora. Naradzają się oni, co mają począć z przywiezioną przez Aleksandra Heleną ze Sparty. Na zebraniu rady jest także król Troi, Priam i jego syn – Aleksander (w utworze zwany także Parysem).
Aleksander chce, by Antenor wstawił się za decyzją pozostawienia Heleny w Troi, a jako argument przywołuje łączącą ich przyjaźń. Ten jednak ostro i negatywnie odpowiada na prośbę młodzieńca. Antenor chce, by oddano kobietę jej mężowi Menelaosowi, dzięki czemu uniknęliby wojny ze Spartanami. Denerwuje go, że Aleksander chce zjednać sobie poddanych upominkami. Aleksander mówi, że Helena jest podarunkiem od samej Afrodyty, a podarków od bogów nie należy odrzucać. Wszystko wskazuje na to, że Antenor wygrał dyskusję, gdy odzywa się Ikeaton i zaczyna zagrzewać do walki. By rozstrzygnąć spór, podzielili się na dwie grupy, chcąc stwierdzić, zwolenników czyjego
W tej chwili widzisz 50% opracowania
";
pomysłu jest więcej. Mimo tego, że Priam zgadzał się z Antenorem, zmuszony był do poparcia Ikeatona, ponieważ zgadzała się z nim większość posłów.
Helena rozmawia ze swoją opiekunką Panią Starą. Helena zwierza się jej, że boi się o los swoich dzieci i o swój. Boi się, że mąż może ją zabić. Pani Stara próbuje ją pocieszyć, mówiąc, że człowiek musi doznać w życiu smutku i cierpienia, aby docenić szczęście. Wtedy pojawia się posłaniec i relacjonuje kobietom przebieg rady.
Ulisses, jeden z posłów, potępia Trojańczyków. Drugi poseł, Menelaos, mąż Heleny, mówił, że chciał tylko odzyskać żonę, a Trojanie wojnę dostaną na własne życzenie.
Antenor, mimo iż z początku był przeciwny wojnie, teraz doradza Priamowi przygotowania. Poleca mu nie czekać, aż nieprzyjaciel zaatakuje pierwszy, a samemu zaatakować z zaskoczenia. Wtedy pojawia się Kasandra, córka Priama, i głosi niepokojące przepowiednie na temat Troi. Ojciec jednak nie bierze ich na poważnie, mimo iż Antenor radzi zwrócić na nie uwagę. Wtedy przybiega rotmistrz i mówi, że do wybrzeża Troi przybiły wojenne okręty nieprzyjaciela.
Chcesz się mniej uczyć i więcej rozumieć?
Zamień czytanie na oglądanie!
Kliknij i ucz się szybciej!
Streszczenie krótkie
Odprawa Posłów Greckich – Jan Kochanowski – streszczenie krótkie
Tekst tragedii nie został wyraźnie podzielony przez autora. O rozpoczęciu się danego epeisodionu informują nas przypisy.
Prolog (rozpoczyna się wypowiedzią Antenora)
(Antenor)
Antenor mówi, że w Troi zagościli posłowie greccy. Żądają, aby Trojanie wydali im piękną Helenę, którą Aleksander (nazywany również Parysem) uprowadził ze Sparty. Mówi, że Aleksander złamał prawo gościnności, porywając żonę gospodarza i narażając tym samym Troję na wojnę ze Spartą. Antenora denerwuje również, że syn władcy Troi Priama, [Aleksander] próbuje zjednać sobie podwładnych upominkami i namówić, aby odwołali się za pozostawieniem Heleny w Troi i odesłaniem Greków z pustymi rękami.
Epeisodion I
(Aleksander, Antenor)
Aleksander mówi, że do swojej decyzji przekonał prawie wszystkich. Prosi o to również Antenora i jako argument przywołuje łączącą ich przyjaźń. Antenor jednak kategorycznie odmawia i mówi, że nad ich przyjaźń bardziej ceni sobie prawdę. Aleksander próbuje przekonać Antenora, ale ten pozostaje nieugięty. Aleksander ma żal do Antenora, bo ten nie chce mu pomóc.
Stasimon I
(Chorus)
Śpiewa o tym, że nie ma takich skarbów, za które młodzi by mogli nabyć rozum.
Epeisodion II
(Helena, Pani)
Helena wie, że jeżeli Grecy nie zabiorą jej ze sobą, Troi będzie grozić niebezpieczeństwo. Kocha Aleksandra, ale wie, że jeżeli zostanie w Troi, jej kochanek najprawdopodobniej zginie. Jest zła, bo bogowie obdarowali ją urodą, dziećmi i dobrą sławą, a ona zatraciła się w romansie i utraciła prawie wszystko. Helena bardzo boi się o dzieci, bo nawet nie wie, czy żyją. Boi się również o własne życie. Helena zna męża i wie, że chce ją odzyskać nie dlatego, że ją kocha, a żeby ją zabić. Zwierza się ze wszystkiego Pani, która jest jej opiekunką. Starsza kobieta mówi, że w życiu tak jest, że czasem się smucimy, a czasem jesteśmy weseli i tak już musi być. Helena uważa, że na świecie jest więcej zła niż dobra. Człowiek jest śmiertelny a przeciw niemu jest jeszcze postawione tyle chorób.
Stasimon II
(Chorus)
W tym stasimonie jest mowa o władcach, którzy władają państwami i mają w ręku ludzką sprawiedliwość. Wszyscy ci władcy mają jednak nad sobą Pana Boga, który może zniszczyć najpotężniejsze cesarstwo, bo j
W tej chwili widzisz 50% opracowania
";
jego mieszkańcy i władcy grzeszyli.
Epeisodion III
(Poseł, Helena)
Poseł przychodzi zrelacjonować Helenie przebieg narady. Radę rozpoczął Priam, władca Troi. Mówił, że chociaż ważny jest dla niego los syna Aleksandra, to los ojczyzny jest dla niego ważniejszy. Wtedy wstał i odezwał się Aleksander. Mówił, że nigdy nie pokochał nikogo tak bardzo, jak pokochał Helenę ze Sparty. Przywołał również argument, że jest ona [Helena] podarunkiem od samej Wenus, a podarku od bogini nie powinno się odrzucać. Król jednak dalej odwołuje się za zwróceniem Heleny do Sparty. Ikeaton jednak jest innego zdania niż Priam. Nie godzi się na oddanie Heleny. Jako argument przywołuje, że najpierw kazali im się bać Greków, teraz każą oddać Helenę, a na końcu rozkażą oddać żony i dzieci, a oni będą musieli to spełnić. Nie chce podporządkowywać się groźbą Greków. Ikeaton nie zgadza się na wydanie Heleny, jeżeli Grecy nie oddadzą im Medei. Priam, choć nie popierał decyzji Ikeatona, musiał się zgodzić na jego propozycję, bo poparła go większość.
Czterowiersz o charakterze informacyjnym
(Chorus)
Informuje o tym, że zbliżają się posłowie, po naradzie, która nie poszła po ich myśli.
Epeisodion IV
(Ulisses, Menelaos)
Ulisses uważa, że trojanie postępują bardzo nierozsądnie, bo nie wydając Heleny Grekom, ściągnęli na swoje miasto zagładę. Ulisses negatywnie wypowiada się o młodzieży. Drugi z posłów Menelaos, który jest królem Sparty i mężem Heleny, wcale nie chciał wojny z Trojańczykami, ale oni sami do tego doprowadzili i teraz Menelaos pragnie napoić swój miecz krwią Aleksandra.
Stasimon III
(Chorus)
Zwraca się bezpośrednio do łodzi, która przywiozła Helenę do Troi. Zwraca uwagę, że Aleksander ściągnął przekleństw na Troję.
Epeisodion V
(Antenor, Priam, Kasandra)
Antenor rozmawia z Priamem. Mimo początkowej niechęci wojownik radzi królowi, aby jako pierwsi wykonali ruch i przygotowywali się do wojny. Na scenę wchodzi córka Priama, Kasandra. Dziewczyna głosi tragiczne scenariusze odnośnie do miasta i rodziny.
Epilog
(Antenor, Priam, Rotmistrz, Więzień)
Mimo ostrzeżeń Antenora, Priam lekceważąco podchodzi do przepowiedni córki. Twierdzi, że dziewczyna jest obłąkana. Na scenę wkracza rotmistrz ze schwytanym żołnierzem greckim i mówi, że okręty nieprzyjaciela przybiły do brzegu.
Chcesz się mniej uczyć i więcej rozumieć?
Zamień czytanie na oglądanie!
Kliknij i ucz się szybciej!
Streszczenie szczegółowe
Właściwy tekst tragedii poprzedza list Kochanowskiego napisany do Zamoyskiego. Poeta pisze w nim o szczegółach dotyczących wystawienia „Odprawy…” oraz o jednym z jej fragmentów.
Tekst tragedii nie jest wyraźnie podzielony.
W Utworze Kochanowskiego występują:
Antenor
Aleksander, nazywany również Parysem
Helena
Pani Stara
Poseł Ikeaton
Ulisses
Menelaos
Priamus, król trojański
Kasandra, córka Priama
Rotmistrz
Więzień
Chorus z Panien Trojańskich
Prolog
Trojańczyk Antenor mówi do siebie, że są u nich w Troi posłowie greccy i domagają się oni wydania im pięknej Heleny, żony Menelaosa, króla Sparty, którą Aleksander, syn Priama, króla Troi uprowadził i przywiózł ze sobą. Antenor potępia zachowanie Aleksandra i nazywa go nieprawym. Antenor ma być jednym z uczestników rady. Wojownik uważa, że jeżeli oddadzą posłom piękną Helenę, ci odejdą w pokoju i nie będzie Troi zagrażać wojna. Antenor jest również niezadowolony z zachowania Aleksandra, który próbuje zjednać sobie podwładnych upominkami i przekonać ich, aby wstawili się za decyzją pozostawienia Heleny w Troi. Antenor nie ma zamiaru przyjmować upominków od Aleksandra.
Epeisodion I
Na scenie pojawia się Aleksander. Mówi, że już niemal wszyscy obiecali poprzeć jego decyzję. Prosi o również Antenora, aby wstawił się za nim na radzie, jednak Antenor stanowczo i definitywnie odmawia. Aleksander mówi, że piękne ma sumienie ten, kto służy przyjacielowi, na co Antenor odpowiada, że jeszcze piękniejsze ma ten, co służy prawdzie. Antenor radzi mu, aby pomyślał o dobru ojczyzny, a nie tylko o swoich zachciankach. Aleksander jednak ciągnie swoje i jako argument uniemożliwiający Antenorowi odmowę przywołuje łączącą ich przyjaźń. Antenor mówi, że od wierności przyjaźni bardziej ceni sobie wierność prawdzie, sprawiedliwości i ojczyźnie. Aleksander jest niezadowolony z faktu, że przyjaciel nie ma zamiaru go poprzeć. Jednak dalej próbuje go przekonać. Aleksander sądzi, że Antenor jest przychylny posłom greckim, bo hojniej go obdarowali, a jego podarków [Aleksandra] nie ma zamiaru przyjmować, bo są za ubogie. Antenor zaprzecza tym słowom i mówi, że posłowie u niego goszczą, ponieważ drzwi jego domu są otwarte dla prawdy i wszystkich sprawiedliwych.
Stasimon I
Chorus śpiewa o tym, że młodzi za żadne kosztowności nie kupią rozumu. Za dużo na świecie jest trosk, aby Aleksander i Helena mogli trwać w związku, nie krzywdząc przy tym nikogo. Jednak Aleksander nie zważa na konsekwencje i traci dobre imię, majątek, zdrowie i skazuje ojczyznę na tragedię. Chorus widzi Helenę, która zaniepokojona czeka na koniec narady i na wnioski końcowe.
Epeisodion II
Piękna Helena rozmawia ze swoją opiekunką, Panią Starą. Helena mówi, że Aleksander długo nie mógł się nią cieszyć, bo zapewne wróci z mężem do Sparty. Porównuje kochanka do wilka, który rozbił stado i porwał owcę [Helenę], a Greków porównuje do pasterzy, którzy gonią wilka z psami i próbują go dopaść. Helena boi się, że jej powrót do Sparty nie będzie przyjemny. Że mąż zakuje ją w łańcuchy za szyję gdzieś z tyłu statku. Uważa, że Menelaos nie pragnie jej odzyskać, bo ją kocha, a żeby ją zabić za zdradę i ucieczkę. Helena jest zła na siebie, bo miała, dostała od Boga dobrą sławę, dobre pochodzenie, majątek i dzieci, a teraz wszystko to utraciła. Helena nie wie nawet, czy jej dzieci żyją i bardzo się o nie martwi. Helena twierdzi, że niewiele różni się od zwykłej niewolnicy. Pani Stara, opiekunka pięknej Heleny prosi, aby kobieta się tak nie zamartwiała. Mówi, że taki jest porządek świata, że raz jest nam smutno, a raz wesoło. Wszystko jest zależne od Boga. Helena narzeka, że człowiek w życiu doświadczy więcej złego niż dobrego, że życie człowieka jest nieszczęśliwe i że musi on borykać się z wieloma przeciwnościami losu. Helena twierdzi, że człowiek może urodzić się w tylko jeden sposób, a zginąć można na tak wiele różnych. Człowiek jest śmiertelny, skazany na śmierć, a i tak jest na niego zsyłanych tak wiele chorób i klęsk. A wszystkim włada fortuna, majątek i dobra materialne. Jej opiekunka, Pani Stara twierdzi, że człowiek musi zaznać w życiu cierpienia, by mógł docenić szczęście.
Stasimon II
Chorus śpiewa o władcach i głowach państw oraz miast. Śpiewa, że zajmują boskie miejsce na ziemi i ponad swoje sprawy i dobra powinni stawiać sprawy i dobro swoich poddanych. I mimo tego, że są władcami i mają pod swoim panowaniem setki, a nawet tysiące ludzi, to i tak mają nad sobą Pana, któremu muszą być posłuszni. Chorus śpiewa, że Pan nie przyjmuje darów ani nie zwraca uwagi na to, czy ktoś jest chłopem, czy szlachtą i wszystkich sądzi sprawiedliwie. Śpiewa również, że to błędy i grzechy władców zgubiły nawet największe i najsilniejsze mocarstwa.
Epeisodion III
Do pięknej Heleny i Pani Starej przychodzi poseł i relacjonuje przebieg odprawy, podczas której posłowie decydowali o dalszych losach pięknej Heleny. Mówi, że Helena zostaje w Troi. Helena, chcąc potwierdzić wiarygodność tejże informacji pyta Posła, czy zasłyszał to od kogoś, czy sam był w radzie. Ten odpowiada, że był tam osobiście. Aleksander nakazał mu, aby udał się do Heleny i wszystko jej opowiedział. Poseł począł opowiadać.
Radę rozpoczął króla Troi Priam. Mówił, że nigdy nie raczył nic czynić bez rady połów. Jako ojciec, ma na względzie dobro syna i zależy mu na jego szczęściu, jednak o wiele ważniejszy jest dla niego los ojczyzny. Poprosił posłów o radę. Głównym pytaniem jest: „wydać czy nie wydać Heleny Grekom?” Aleksander wstał i zaczął argumentować, dlaczego nie powinni odsyłać Heleny. Mówi, że do tej pory nie interesował się związkami, a raczej polowaniami na zwierzynę, prędkie jelenie i dzikie świnie. Nie myślał wtedy nawet o pięknej Helenie. Mówi, że Helena jest darem od bogini Wenus, a podarków od bogów nie powinno się odrzucać. Przyjął go wdzięcznie. Mówi, że jeżeli on winny jest im oddać piękną Helenę, tak oni winni są im oddać Medeę – Trojankę, którą Grecy przed laty uwięzili. Aleksander mówi ojcu, że jeżeli ma zamiar wydać jego żonę Grekom, to i jego [Aleksandra] ma wydać, aby ten odpokutował. Mówi również o wszystkich krzywdach, jakich d
W tej chwili widzisz 50% opracowania
";
doświadczyli od greków. Wspomina o uprowadzeniu Medei i jej brata oraz licznych szkodach i zniszczeniach spowodowanych najazdami Greków. Jest zły, bo Grecy myślą, że wszyscy są im coś winni a oni nikomu nic.
Głos zabiera Antenor, który twierdzi, że głupotą jest zatrzymanie Heleny w Troi. Poseł chce uniknąć wojny z Grekami. Zwraca uwagę jak bardzo nierozsądne i niebezpieczne było ze strony Aleksandra przywożenie Heleny do Troi i że może to pociągnąć za sobą konsekwencje, jakimi są wojna i śmierć mnóstwa niczemu niewinnych Trojańczyków. Twierdzi, że powinni wydać Helenę. Mówi, że Aleksander pogardził i znieważył człowieka przedniejszego od siebie, uprowadzając mu żonę. Podkreśla, że Grecy nie poprzestaną na posłach w celu odzyskania Heleny, a będą walczyć i mordować Trojan aż ją odzyskają.
Wszystko wskazywało na to, że rada posłucha Antenora. Jednak wtedy do głosu dochodzi Ikeaton. Twierdzi, że Grecy wywyższają się, bo nie są tak jak Troja kolonią, a pochodzą z kontynentu. Uważa, że Grecy czyhają tylko na trojańskie żony i dzieci i chcą wszystko Trojanom odebrać. Nawołuje do wojny z Grekami i do wynagrodzenia wszelkich krzywd. Proponuje, że oddadzą Grekom Helenę tylko wtedy, jak oni oddadzą im Medeę.
Mimo tego, że Priam popierał decyzje Antenora, to zdecydowana i przytłaczająca większość wstawiła się za Ikeatonem i jego słowami. Priam mimo swojej niechęci do decyzji Ikeatona musiał go poprzeć i tym samym nie oddawać Heleny Grekom, dopóki, dopóty Grecy nie oddadzą trojanom Medei.
Koniec opowieści posła. Mówi, że Aleksander już pewnie na nią czeka w domu. Helena podąża za posłem do swojego kochanka, Aleksandra.
Czterowiersz o charakterze informacyjnym (Kochanowski wprowadził to zamiast stasimonu III)
Chorus śpiewa o tym, że dwaj posłowie przybyli tu z Grecji, idą ze spuszczonymi głowami, co zwiastuje, że narada nie poszła po ich myśli.
Epeisodion IV
Rozmawia ze sobą dwóch greckich posłów. Ulisses potępia decyzję i postępowanie Trojańczyków. Uważa, że nierozsądne z ich strony było dać się przekonać Aleksandrowi do niewydawania Grekom Heleny. Ulisses uważa, że tą decyzją Aleksander i posłowie ściągnęli na Troję zagładę, wojnę i śmierć. Ulisses negatywnie wypowiada się również o młodzieży, która gubi ideały cnoty i, zamiast służyć swojej ojczyźnie, daje się zatracić w bezczynności i nieprawości. Mówi, że Trojan można poznać po tym, że niszczą. Mówi, że tacy nie są potrzebni ojczyźnie, bo co to będzie za wojownik, któremu czasem w jedwabiu ciężko, a miałby nosić zbroję, albo co byłby za wartownik z człowieka, który nauczył się spać w ciągu dnia?
Drugi z posłów mówi, że Menelaos, król Sparty i mąż Heleny, nie chciał ani wojny z Trojańczykami a jedynie chciał odzyskać żonę. Twierdzi, że Trojańczycy dostaną wojnę na własne życzenie. Menelaos odczuwa pogardę dla Aleksandra i jego czynów i jedyne, o czym teraz marzy, to napojenie swojego miecza krwią młodszego syna Priama.
Stasimon III
(pieśń, o której Kochanowski wspominał w liście do Zamoyskiego)
Pieśń jest bezpośrednim zwrotem do łodzi, na której Aleksander udał się do Sparty, a następnie przywiózł Helenę do Troi. W pieśni jest mowa o przekleństwie, jakie owa wyprawa ściągnęła na Troję i jej mieszkańców. Mówi również o złym początku małżeństwa Aleksandra i Heleny oraz zapowiada upadek miasta.
Epeisodion V
Antenor rozmawia z Priamem. Wojownik mówi, że wojna nadejdzie szybko i już powinni zająć się przygotowaniami do walki. Mówi, aby Priam przygotował pobliskie miasta i uprzedził ludzi, póki nie stracili wybrzeża. Priam wnioskuje, że Antenor obawia się Greków. Wojownik odpowiada na to twierdząco i dodaje, że w obecnej sytuacji o wiele rozsądniej jest bać się wroga, bo za tym idzie rozsądek. Priam twierdzi, że Posłowie dopiero co wyruszyli w drogę powrotną i prędko nie wrócą. Priam nie chce dopuścić do sytuacji, kiedy Trojańczycy będą musieli uciekać. Na scenie pojawia się córka Priama, Kasandra. W dziewczynie zakochał się bóg Apollo i z miłości obdarzył ją darem proroctwa. Dziewczyna jednak nie była nim zainteresowana i odrzuciła jego zaloty, więc Apollo sprawił, że w wizje i proroctwa dziewczyny nikt nie wierzył. Kasandra przypominała osobę dotkniętą obłędem. Miała rozwiane włosy, mówiła nieskładnie i drżała na całym ciele, była blada na twarzy. Mówi przy użyciu niezrozumiałych metafor i opisuje zagładę i upadek Troi, i tragiczną wizję odnośnie do jej rodziny. W jej proroctwie pojawia się łania (w wizji Kasandry jest to zwierzęce odbicie postaci Heleny), która pojawia się w Troi, przybywając zza morza i niesie ze sobą nieszczęście i zagładę, krew, pożar. Dziewczyna przepowiada śmierć swojego brata Hektora, którego ciało Achilles będzie wlec za swoim rydwanem dookoła murów Troi, aby je zbezcześcić. Przepowiada, że Priam będzie wykupywać ciało syna od Achillesa. Głosi o śmierci Achillesa i jego narzeczonej, Dziewczyna przepowiada rozpacz matki, żony Priama, Hekuby i to, że bogowie zamienią ją w psa. Wspomina o koniu trojańskim i radzi, aby go spalić, bo inaczej przyniesie zgubę miastu. Jednak podczas przedstawiania swojej wizji, wieszczka nie wymienia żadnych imion.
Epilog
Priam ignoruje słowa córki, ponieważ zgodnie z tym, co uczynił Apollo, nikt nie dawał wiary w słowa dziewczyny. Antenor jednak radzi królowi zwrócić uwagę na prawdopodobieństwo proroctw Kasandry. Podkreśla, że głoszą one upadek Troi, co dla Priama jest, a przynajmniej powinno być istotną informacją. Priam jednak dalej nie chcą dać im wiary, bo uważa córkę za obłąkaną. Mówi, że choć nie wierzy, to córka nastraszyła go odrobinę i przywróciła mu w pamięć sen Hekuby, jego żony. Gdy kobieta była w ciąży w Aleksandrem, na kilka dni przed rozwiązanie, śniło jej się, że urodziła pochodnię, która podpali całe miasto. Antenor przypomina Priamowi, że to dzieciątko [Aleksander] miało przynieść zagładę miasta i zapowiadali to już wieszcze przed laty.
Nagle na scenie pojawia się rotmistrz, prowadząc z sobą żołnierza greckiego. Mówi, ze wroga flota pod dowództwem Agamemnona, brata Menelaosa, przybiła do wybrzeży Troi. Priam przerażony sytuacją nakazuje natychmiastowe przygotowania do wojny i do obrony miasta. Antenor radzi jednak zaskoczyć wroga atakiem.
Chcesz się mniej uczyć i więcej rozumieć?
Zamień czytanie na oglądanie!
Kliknij i ucz się szybciej!
Recenzja książki
„Odprawa Posłów Greckich” jest tragedią renesansową napisaną przez Jana Kochanowskiego, która zapisała się w historii literatury jako pierwszy dramat sceniczny napisany w języku polskim. Jego prapremiera miała miejsce 12 stycznia 1578 roku, zdecydowanie zatem nie w starożytności, ale został napisany właśnie w starożytnym stylu, Kochanowski bowiem odwołuje się w nim do tradycji antycznej. Przedstawia fragment skomplikowanej opowieści zaklętej w tradycji, poprzedzającej wybuch wojny trojańskiej, a konkretnie fragment, w którym Trojanie decydują by nie oddawać Heleny jej mężowi, Menelaosowi. Jak to się stało, że Helena, dawniej tak bardzo zakochana w Menelaosie uciekła z Parysem?
Zaczęło się od tego, że Eris, bogini niezgody nie została zaproszona na wesele (co nie jest szczególnie zadziwiające, ponieważ kto zaprasza kłótnię na wesele?). Normalnym jest też, że Eris była z tego faktu bardzo niezadowolona. Postanowiła więc zepsuć wesele przeistaczając je w wielką bitwę. A że do wywoływania kłótni od zawsze miała talent, to wymyśliła zemstę doskonałą. Wystarczyło, że wrzuciła złote jabłko z napisem „dla najpiękniejszej”. Oczywiście w jednej chwili większość bogiń absolutnie straciła zainteresowanie ucztą, tańcami i muzyką na rzecz usiłowania zdobycia jabłka. Wkrótce doszło do rękoczynów. Problem został tylko częściowo rozwiązany przez wyłonienie trzech bogiń: Atenę, Afrodytę i Herę. Aby zakończyć ten spór raz na zawszę poproszono Parysa (nazywanego w dramacie Aleksandrem) o rozsądzenie bogiń. Oczywiście każda bardzo chciała wygrać, więc każda obiecała mu szczególny dar, który dostanie jeśli tylko ją wybierze. Najbardziej atrakcyjną ofertę złożyła mu Afrodyta obiecując najpiękniejszą dziewczynę tego świata za żonę, i to właśnie ona dostała tytuł najpiękniejszej bogini. Ową wielce urodziwą kobietą była zaś Helena, która zakochała się w Parysie z „lekką” pomocą Afrodyty.
Akcja dramatu rozpoczyna się w momencie, kiedy do Troi przybywają posłowie od Menelaosa, który był bardzo niezadowolony z „uprowadzenia” jego żony (w końcu a) była najpiękniejszą kobietą na ziemi, b) naprawdę ją kochał). Posłowie niosą ze sobą ultimatum: albo Trojanie oddadzą Helenę, albo już niedługo będą mieli wojnę z całą Helladą. Widzimy następnie jak Aleksander (Parys) próbuje przekonać Antenora do swojego zdania (że nie powinni oddawać kobiety Grekom, że jest to zemsta za to, co zrobił Herakles [uciekł z ich księżniczką]), ale ten odrzuca je jako złe dla ojczyzny. Po tym następuje scena, w której posłaniec (wewnętrzy, nie od Greków) opisuje Helenie przebieg spotkania (zadziwiające jest to, że słowo w słowo powtarza wszystkie długie przemowy), na którym ustalono, że nie oddadzą Heleny, dopóki Grecy nie odpokutują winy Heraklesa (która nawiasem mówiąc, była wywołana niedotrzymaniem umowy przez ojca porwanej, ale to zostało zapomniane).
Interesujące je
W tej chwili widzisz 50% opracowania
";
est to, że cała sztuka jest napisana w ten sam sposób, co starożytnogreckie dramaty. Ciekawe jest też to, że sztuka przedstawia fragment dziejący się jeszcze przed Iliadą, ale po zakończeniu mitu (chyba, że przy okazji opisuje on całą wojnę trojańską), więc wypełnia specyficzną lukę.
Niestety tu kończą się pozytywy. Sztuka ma dużo monologów (pewnie dlatego najbardziej lubię scenę rozmowy między Aleksandrem i Antenorem – jako jedyna jest żywym dialogiem). Występują w niej archaizmy (mnóstwo archaizmów), zarówno te, które mimo wszystko jesteśmy w stanie zrozumieć, jak i te, które brzmią dla nas jak niezrozumiałe zlepienia przypadkowych słów. Zwrot akcji jest jeden – mniej więcej w środku utworu. Do tego pojawiają się nawiązania do innych mitów, które wydają się niepołączone, co bez przypisów wydawcy może być bardzo konfundujące. Mimo wszystko, najtrudniejszy do przeczytania jest wstęp. Autor zwraca się w nim do konkretnych osób, odwołując się do konkretnych wydarzeń, co przypomina trochę prywatny list umieszczony na początku sztuki (co oczywiście miałoby sens, gdyby wiązało się z fabułą, ale się nie wiąże). Do tego pomieszana jest kultura grecka i rzymska, co często się w takich dziełach dzieje (na przykład Aleksander [Parys] wspomina Wenus [rzymski odpowiednik Afrodyty]).
Książka zdecydowanie jest dobrym wprowadzeniem do „Iliady”, nie tylko patrząc na fabułę, a także na trudność czytania („Iliada” jest wiele trudniejsza, ponieważ pojawia się więcej archaizmów, tekst nie jest podzielony na role, a przypomina bardzo długi wiersz, a do tego wiecznie używane są imiona zamienne dla postaci [imię, przydomek, przydomek od imienia matki, przydomek od rodu lub imienia ojca]), jednak mimo to nie jestem przekonana co do traktowania tej książki jako bardzo cennej lektury. Dawniej na pewno był to ciekawy spektakl, który bez najmniejszego problemu można było traktować jako wielką atrakcję, jednak od tego czasu język się znacząco zmienił, a także obyczaje. Młodemu czytelnikowi z pewnością nie przychodzi łatwo zapoznanie się z jej treścią. Najważniejsze przesłanie tej książki tkwi jednak „pod powierzchnią” i prowokuje do dyskusji, w której można się wykazać erudycją, znajomością faktów, postawą etyczną i zaprezentować własne zdanie. Głównym problemem staje się bowiem konflikt między Aleksandrem (Parysem), który dąży do zaspokojenia własnego pragnienia, a Antenorem, który w podejmowaniu decyzji kieruje się dobrem państwa. Co zatem jest ważniejsze – własne potrzeby, czy potrzeby ogółu? Osiągam swój cel, czy też poświęcę go dla innych? Rezygnuję z własnego szczęścia, dając być może namiastkę szczęścia innym? Egoizm czy altruizm? Dylemat etyczny wart rozstrzygnięcia bez względu na epokę.
Ale czy to wystarczający powód, aby sięgnąć po to dzieło? I na to pytanie, Drogi Czytelniku, ciężko mi odpowiedzieć twierdząco pozostając w zgodzie z sobą.
Chcesz się mniej uczyć i więcej rozumieć?
Zamień czytanie na oglądanie!
Kliknij i ucz się szybciej!
Streszczenie
Prolog
Antenor wygłasza monolog, który wprowadza nas w temat powieści. Mówi, że do Troi przybyli greccy posłowie, którzy żądają wydania im Heleny – żony króla Sparty Menelaosa, którą porwał Aleksander (zwany też Parysem, syn króla Troi – Priama). Jeśli oddadzą Helenę grekom, będą mogli dalej żyć w pokoju, jeśli nie, dojdzie do wojny. Antenor krytykuje zachowanie Aleksandra, który próbuje zjednać sobie ludzi przekupując ich pieniędzmi. Antenor nie uległ jednak jego prośbom, jest sprawiedliwy i ma swoje zasady, których nie złamie. Zamierza działać dla dobra państwa.
Epeisodion I
Rozmowa Aleksandra z Antenorem:
Aleksander prosi, aby przyjaciel poparł go w sprawie Heleny. Król nie zamierza oddawać jej Grekom. Antenor odpowiada, że nie poprze go, pragnie dobra państwa, prawdy i sprawiedliwości, te wartości są dla niego ważniejsze, niż miłość przyjaciela. Aleksander powołuje się na ich przyjaźń, skoro są przyjaciółmi, to – według niego – Antenor powinien stać po jego stronie. Następuje wymiana zdań między mężczyznami, jednak Antenor nie ulega prośbom, Aleksander cały czas obstaje przy swoim.
Stasimon I (pieśń chóru)
Chór w tej pieśni mówi o nierozwadze młodych ludzi, nie ma nic, co mogłoby sprawić, że byliby oni mądrzejsi, ponieważ mają przed sobą całe życie, podczas którego zdobędą doświadczenia i będą stawać się coraz mądrzejsi. Kiedy są młodzi oddają się swoim pragnieniom i przez to zapominają o tym, co jest naprawdę ważne, między innymi o dobru ojczyzny.
Epeisodion II
Widzimy tutaj rozmowę Heleny z Panią Starą. Helena zastanawia się, co będzie, jeśli zdecydują oddać ją grekom. Obawia się, że jej mąż – Menelaos będzie ją źle traktował przez tę „zdradę”, nie będzie w stanie spojrzeć mu w oczy po tym wszystkim. Żałuje, że Aleksander ją porwał. Miała dzieci, kochającego męża i w jednym momencie to wszystko straciła. Teraz czuje się jak niewolnica. Rozmówczyni Heleny stara się ją pocieszyć, mówi, że w życiu zawsze raz odczuwa się smutek, raz radość, nic nie jest stałe i niczego nie możemy być pewni, wszystko dzieje się z woli Boga. Helena uważa jednak, że w życiu jest więcej złych momentów, niż dobrych, zaczyna rozpaczliwie wyliczać niepowodzenia, jakie mogą spotkać człowieka, jej opiekunka próbuje przekonać ją, że tych złych chwil jest więcej, abyśmy bardziej docenili te dobre.
Stasimon II
Pieśń chóru stanowi osobny utwór w zbiorze pieśni Jana Kochanowskiego (Wy, którzy Pospolitą Rzeczą władacie). Podmiot liryczny zwraca się do rządzących, którzy – według niego – powinni kierować się przede wszystkim dobrem państwa, być tym samym sprawiedliwi i odpowiedzialni. Samolubność władców już nie raz doprowadziła do zguby wielu państw i miast.
Epeisodion III
Poseł, który brał udział w radzie przynosi Helenie – według niego – dobrą nowinę. Podjęto decyzję, że kobieta zostaje u Aleksandra. Poseł zdaje szczegółową relację z przebiegu obrad. Jako pierwszy głos zabrał Priam, król Troi. Mówił, że zależy mu na szczęściu syna, ale ważniejsze jest dla niego dobro państwa, jednak pragnie wysłuchać innych członków biorących udział w obradach. Następnie przemówił Aleksander. Przypomniał zebranym swoją historię. Pasł kiedyś świnie i spał w ubogiej chacie, aż pewnego dnia Hera, Afrodyta i Wenus wzięły go na sędziego, miał zdecydować, która z nich otrzyma jabłko, które miało należeć do najpiękniejszej. Każda z kobiet obiecała mu dary w zamian za wybranie jej. Hera obiecała, że uczyni go potężnym władcą, Atena powiedziała, że uczyni go najmądrzejszym człowiekiem na świecie, Afrodyta zaś chciała podarować mu najpiękniejszą kobietę na świecie. Parys oddał jabłko Afrodycie, a ta ofiarowała mu Helenę, a przecież nie wypada nie przyjąć daru od bogini. Aleksander przywołuje też krzywdy wyrządzone Trojańczykom przez greków takie, jak porwanie jego ciotki Medei i jej brata oraz szkody i krzywdy wyrządzone przez Greków podczas wielu najazdów. Po Parysie głos zabrał Antenor, który jest przeciwnego zdania, niż jego
W tej chwili widzisz 50% opracowania
";
przyjaciel. Mówi, że Aleksander, będąc gościem w Grecji po prostu ukradł Helenę, przywłaszczył ją sobie mimo że była żoną Menelaosa. Grecy teraz spokojnie proszą o oddanie Heleny, jednak Antenor uważa:
„Że Grekowie Heleny nie tylko przez posły,
Ale nawet i przez miecz domagać się będą”
Jeżeli nie oddadzą Heleny, prędzej czy później dojdzie do wojny, w której – z winy Aleksandra – zginie wielu niewinnych Trojańczyków. Antenor stawia dobro państwa ponad miłość, według niego Troja i jej mieszkańcy nie powinni płacić swoją krwią za miłość Aleksandra. Obala argumenty Parysa, Medea nie żyła za ich czasów i nie powinni mieszać się w tę sprawę. Greckie najazdy również miały miejsce w odległej przeszłości.
Eneasz, Pantus, Tymetes, Lampon, Ukalegon, przyznali rację Antenorowi, wydawałoby się, że cała rada pójdzie za jego głosem, aż nagle przemówił Ikaeton. Swoją wypowiedź rozpoczął pytaniem retorycznym, które podsyca wrogość zebranych w stosunku do greków.
„Owa, jako nam kolwiek Grekowie zagrają,
Tak my już skakać musim?”
Pyta, dlaczego mają robić to, czego chcą Grecy, teraz pragną wydania im Heleny, niedługo będą żądać oddania trojańskich żon i dzieci. Ikaeton nawołuje do wojny z grekami, aby wynagrodzić dawne krzywdy, proponuje, aby oddać im Helenę dopiero, jak oni oddadzą im Medeę. Po tej mowie zdecydowana większość jednogłośnie zgodziła się z Ikaetonem. Król mimo że nie popiera tej decyzji, był zmuszony stanąć po stronie większości, więc ogłosił, że Helena nie zostanie wydana Grekom, dopóki ci nie wynagrodzą im porwania Medei.
(Stasimon)
Zamiast pieśni chóru widzimy jedynie krótką, składającą się z czterech wierszy informację o tym, że posłowie Greccy przybyli do Troi.
Epeisodion IV
Ulisses – pierwszy z posłów greckich mówi, że Trojańczycy swoją decyzją w sprawie Heleny zesłali na swoje miasto straszny los. Drugi z posłów – Menelaos, mąż Heleny powołuje niebo, ziemię, morza i wszystkich bogów za światków tego, że żądał od Trojańczyków tylko sprawiedliwości. Nie chciał wojny, Trojańczycy sami sobie wybrali ten los. Teraz gdy decyzja została podjęta, Menelaos pragnie zabić Aleksandra.
Stasimon III
Pieśń chóru rozpoczyna się apostrofą do łodzi, na której Aleksander przypłynął do Sparty, skąd porwał Helenę. Owa wyprawa ściągnęła na Troje nieszczęście. Chór zapowiada wojnę i upadek Troi.
Epeisodion V
Antenor rozmawia z Priamem. Mówi, że jeśli król nie posłuchał jego rady, aby oddać Helenę Grekom, mieszkańcy Troi powinni dobrze przygotować się do wojny, która z pewnością niedługo się rozpocznie, powinni być na nią przygotowani. Priam również pragnie dobra państwa. Nagle na scenie pojawia się córka króla Troi – Kasandra. Otrzymała ona w przeszłości dar prorokowania od zakochanego w niej Apolla, jednak gdy odrzuciła jego miłość, ten sprawił, że ludzie przestali wierzyć w jej przepowiednie. Z opisu Antenora wiemy, że Kasandra ma bladą cerę, potargane włosy, zachowuje się, jak osoba, która została dotknięta obłędem. Opowiada ona o rychłej zagładzie Troi. Jej wypowiedź jest złożona z licznych metafor, mówi o przybyciu łani (ma tu na myśli Helenę), która niesie ze sobą upadek, pożogę i pustkę. Przepowiada śmierć swojego brata Hektora, którego ciało będzie wleczone dookoła murów Troi, a ojciec będzie musiał je wykupić. Przepowiada też przybycie konia trojańskiego i śmierć Achillesa. Kasandra nie wymienia żadnych imion.
Epilog
Antenor zwraca uwagę, że być może proroctwa Kasandry są słuszne, prosi Priama, aby ten nie lekceważył słów córki. Król jednak nie wierzy jej, uważa, że jego córka jest obłąkana.
Na scenie pojawia się rotmistrz prowadzący więźnia. Mówi, że przypłynęły greckie statki, którymi dowodzi Agamemnon, brat Menelaosa. Priam rozkazuje, aby zwołać radę, która zadecyduje, co robić w tej sytuacji. Antenor z przykrością godzi się z wojną i kierując się dobrem państwa sugeruje, aby Trojańczycy nie czekali na pierwszy krok Greków, tylko zaatakowali ich.
Chcesz się mniej uczyć i więcej rozumieć?
Zamień czytanie na oglądanie!
Kliknij i ucz się szybciej!
Plan wydarzeń
1. Rozpoczęcie utworu listem Kochanowskiego skierowanym do Zamoyskiego z wyrażaniem wielkich chęci, aby utwór był jak najszybciej opublikowany.
2. prolog: Monolog Antenora wygłoszony na placu w Troi w obecności chóru, informujący o porwaniu pięknej Heleny przez Aleksandra.
3. EPEISODION I: Rozmowa Antenora i Aleksandra. Książę próbuje przekonać Antenora do swoich racji, aby zyskać poparcie z jego strony i zachować Helenę przy sobie. Argumentuje swoją wypowiedź przyjaźnią łączącą bohaterów. Antenor zostaje przy swoim stanowisku.
4. STASIMON I: Pieśń chóru i poruszona w niej temat namiętności.
5. EPEISODION II: Rozmowa Heleny z Panią Starą, jej opiekunką. Wyznanie Heleny dotyczące żałowania za zdradę swojego męża. Obawa przed odbiciem Menelaosa i karą z jego strony. Prośba Pani Starej do o powierzenie się Bogu.
6. STASIMON II: Pieśń chóru dotycząca roli władzy w państwie.
7. EPEISODION III: Pojawienie się posła u Heleny informującego kobietę, że nie zostanie wydana Grekom. Opowieść o wydarzeniach, jakie m
W tej chwili widzisz 50% opracowania
";
iały miejsce na radzie. Oprócz tego poseł wytyka Grekom brak ich czystości sumienia. Ostatecznie Priam na radzie decyduje się na poparcie zatrzymania Heleny i doprowadza do wojny.
8. (STASIMON): Krótki wiersz informujący o pojawieniu posłów greckich, nie jest to pełnoprawna pieśń chóru.
9. EPEISODION IV: Wypowiedź Ullisesa, jednego z posłów, na temat Trojańczyków. Krytyka wobec osób młodych dotycząca braku rozsądnych działań i brak zainteresowania się dobrem ojczyzny z ich strony.
10. STASIMON III: Pieśń chóru z rozpoczynającą apostrofą do łodzi Aleksandra. Przewidziana zostaje porażka Troi.
11. EPEISODION V: Rozmowa Antenora z Priamem, gdzie Antenor wysuwa sugestię, aby król poczynił przygotowania do wojny. Pojawia się postać Kasandry, która przepowiada upadek kraju, lecz jej słowa nie zostają wysłuchane.
12. EPILOG: Przypomnienie o śnie żony Priama, w którym ujrzała płonącą Troję. Ponowne rozważanie przygotowania do wojny. Informacje o rozpoczęciu ataku Greków. Decyzja króla o zgromadzeniu w sprawie obrony Troi.
Chcesz się mniej uczyć i więcej rozumieć?
Zamień czytanie na oglądanie!
Kliknij i ucz się szybciej!
Rozprawka
Temat: Czy prawdziwa miłość do drugiej osoby może rzeczywiście przezwyciężyć wszystkie przeciwności losu?
Miłość jest to bardzo specyficzne uczucie. Od niepamiętnych czasów jest ono niezwykle istotne w życiu każdego człowieka. Jest cnotą, którą nam ofiarował sam Bóg. Często możemy spotkać się z tym motywem w literaturze lub w filmach. Jest to uniwersalny temat i można go przedstawić na wiele różnych sposobów. Już od najmłodszych lat staramy się znaleźć swoją drugą połowę, z którą spędzimy resztę życia. Kogoś, kto pocieszy, ale i wysłucha. Czasem zastanawiamy się, czy dana relacja to tylko zauroczenie, czy może już wielka miłość. Często nie rozróżniamy tych pojęć i błędnie nazywamy swoje emocje. Spodoba nam się ktoś i od razu stwierdzamy, iż to ten jedyny/ta jedyna. Jednak – mimo wszystko – jest w tym coś pięknego. Nigdy nie wiemy, kiedy zwykła relacja zmieni się w coś więcej. Często uczucie to łamie nam serca i doprowadza do ogromnej rozpaczy. Jednak czy życie bez miłości byłoby takie niezwykłe? Czy warto się poddawać, gdy na drodze do miłości pojawią się przeszkody? Według mnie należy walczyć o miłość, ponieważ prawdziwa miłość jest w stanie przezwyciężyć wszystkie przeciwności losu.Jako pierwszy utwór można podać niewątpliwie słynnego „Romea i Julię’’. Ten dramat napisany przez Williama Szekspira jest bardzo znany. Tytułowa para została rozdzielona przez przeciwności losu – rodzice dziewczyny, a dokładniej jej ojciec, miał wobec niej inne plany i pragnął wydać ją za bardzo bogatego mężczyznę. Nie akceptował jej wyboru. Zakochani nie byli w stanie żyć w odosobnieniu. Dziewczyna zaczęła nawet obmyślać, jak by tu na nowo połączyć się z ukochanym. Wierzyła, podobnie jak jej ukochany, iż ich wspólna przyszłość jest jak najbardziej realna. Wystarczy tylko w nią wierzyć i uparcie dążyć do wymarzonego celu. Niestety, młodzi ludzie ponieśli śmierć, ale można wierzyć w to, że połączyli się w życiu wiecznym. To tylko dowodzi stwierdzeniu, że miłość przezwycięża przeciwności losu.
Innym przykładem utworu poruszającego tematykę miłosną może być „Odprawa posłów greckich” Jana Kochanowskiego. Akcja utworu rozgrywa się w starożytności. Parys, królewicz t
W tej chwili widzisz 50% opracowania
";
rojański, zakochuje się w pięknej Helenie, która jest żoną władcy Grecji o imieniu Menelaos. Parys, kiedy tylko ją zobaczył po raz pierwszy, od razu zapragnął mieć ją tylko dla siebie. Będąc w gościnie u jej męża, odważnie postanowił uprowadzić kobietę. Niewiasta również od razu coś do niego poczuła i zgodziła się na wspólną ucieczkę. Kiedy brat Parysa, Hektor, odkrył ten skandaliczny występek, kazał natychmiast odprowadzić Helenę do jej prawdziwego domu, gdyż to nie przyniesie ich krajowi niczego dobrego. Parys zdawał sobie sprawę, że czyn ten przyniesie za sobą przykre konsekwencje i prawdopodobnie doprowadzi do wybuchu wojny (co stało się niedługo później), jednak jego miłość zwyciężyła. Nie mógł przestać myśleć o ukochanej, a wizja stracenia jej na dobre i oddania mężowi była dla niego nie do zniesienia. Przekonywał swojego ojca, iż uczucie to jest silne i prawdziwe. Po długich namowach Priam zadecydował, że nie wydadzą dziewczyny jego syna. Tu pokazane są dwa rodzaje miłości. Pierwsza z nich wiąże ojca z synem. Jest ona bezwarunkowa i zazwyczaj nie do zniszczenia. Drugą z nich jest miłość do drugiej osoby – tej jedynej, z którą pragniemy spędzić resztę życia. Ta książka wyraźnie pokazuje niesamowitą potęgę tego uczucia.
Podsumowując, uważam, że miłość, jeżeli jest szczera i prawdziwa, jest w stanie przezwyciężyć wszelkie przeciwności losu. Owszem, nie zawsze jest łatwa, a dążenie do niej często wiąże się ze łzami, rozpaczą i złamanym sercem, jednak musimy pamiętać o tym, że po burzy zawsze wychodzi słońce. Musimy tylko się nie poddawać i wytrwale na nie czekać. Relacje same się nie zbudują, a ta prawdziwa będzie poprzedzona nieszczerymi bądź zwykłymi zauroczeniami. Nie znamy dnia ani godziny, kiedy miłość do nas zapuka, dlatego zawsze musimy być gotowi ją przyjąć z otwartymi ramionami. To jest właśnie w niej niezwykłe i fascynujące. Dwójka kochających się ludzi jest niezwyciężona, a to wszystko przez bezgraniczne zaufanie do siebie nawzajem, szczerość, a także – albo nawet przede wszystkim – wsparcie, jakie sobie nawzajem dają w chwilach kryzysu. Prawdziwa miłość przetrwa wszystko. Nie można się poddawać, bo nic za nas się nie zrobi, a wartościowe uczucie należy pielęgnować.
Chcesz się mniej uczyć i więcej rozumieć?
Zamień czytanie na oglądanie!
Kliknij i ucz się szybciej!
Charakterystyka bohaterów
„Odprawa posłów greckich” Jana Kochanowskiego – charakterystyka bohaterów1) Król Priam – jest postacią dość kontrowersyjną. Nie ma w nim majestatu ani zdecydowania, które powinny charakteryzować przywódcę państwa. W dramatycznej sytuacji nie wyraża swej opinii, ale zdaje się całkowicie na członków rady, zrzucając tym samym na nich całą obowiązek podjęcia decyzji. Unikając samodzielnego podjęcia decyzji, zarazem ucieka od odpowiedzialności. Gdy rada podjęła za niego decyzję, zgodził się na nią, nie oponował i nie wziął pod uwagę konsekwencji takiego stanowiska. Jest słaby, chwiejny, niezdecydowany, wprost ucieka przed dokonywaniem trudnych wyborów, godząc się z ustaleniami doradców. Kwestię spodziewanego ataku Greków traktuje lekko, nie robi planów obronnych, licząc, że wszystko się jakoś ułoży, a z ostrzeżeń Antenora drwi. Podobnie traktuje przepowiednie Kasandry, a przecież znał treść niepokojącego snu swej żony – Hekuby. Ostatecznie ustalenia dotyczące obrony ma podjąć rada. Nie próbuje uprzedzać wydarzeń czy przygotowywać planów, które byłyby następnie rozważane przez posłów. Wyraźnie nie radzi sobie z pełnieniem swojej funkcji. Nie umie też znaleźć się w sytuacji władcy państwa o systemie parlamentarnym, który to system wymagająca negocjacji, dyskusji i dochodzenia do kompromisów.. 2) Parys (Aleksander)- jest doskonale zorientowany w wadach parlamentaryzmu. Jest on cyniczny i bezwzględny w kwestii dbania o swoje egoistyczne interesy. Chce wygrać, a więc nie waha się przed posłużeniem się przekupstwem, pochlebstwem, groźbą i szantażem. Umiejętnie zdobywa zwolenników, tworzy klikę, liczy głosy. Nie rozumie, że ktoś może kierować się dobrem i sprawiedliwością. Jest zepsuty i innych sądzi według siebie, a więc gdy Antenor odmawia mu poparcia, posądza go o to, że większą łapówkę dostał od Greków. Kochanowski pozbawia go nawet takiej zalety, jaką byłaby miłość do Heleny, która to miłość była sprzeczna z poczuciem obowiązku wobec ojczyzny. Dla Aleksandra Helena jest łupem, cenną zdobyczą – o uczuciach nie ma mowy. Jedynym jego ludzkim rysem wydaje się to, iż zawiadomił przez Posła Helenę o wyniku obrad. Sterując obradami i manipulując głosami posłów, wykazał się zręcznością i przebiegłością.3) Antenor – jest pozytywnym bohaterem dramatu. Charakteryzują go: polityczna mądrość, szlachetność i bezinteresowność. Szacunek dla obiektywnej prawdy i sprawiedliwości każe mu potępić czyn
W tej chwili widzisz 50% opracowania
";
Aleksandra (Parysa) i przyznać słuszność żądaniom Greków. Niepokoi go sytuacja, która powstała po porwaniu Heleny, bo spodziewa się wybuchu wojny w razie niespełnienia warunków postawionych przez Greków. Jest przezorny, przewidujący i troskliwy. Jest też odważny: nie waha się głosić tego, co mu dyktują rozwaga i mądrość, choćby były to opinie niechętnie wysłuchiwane przez innych. Nie boi się narazić Aleksandrowi, choć to syn królewski i jego przyjaciel. Broni słusznej sprawy, jest rozsądny, myśli racjonalnie i nie ulega emocjom. Sądy swe często formułuje w postaci sentencji bądź przysłów.. 4) Helena – przyznaje, że przeczuwała, jaki obrót przyjmą sprawy, bo przecież Grecy nie mogli darować zniewagi i musieli upomnieć się o porwaną kobietę. Porównuje Aleksandra do wilka, który porwał owcę, a Greków do psów podążających jego tropem. Niepokoi się, co ją czeka. Wstydzi się i zastanawia, jak spojrzy w oczy mężowi i braciom. Z żalem, myśląc o mężu, wraca wspomnieniami do szczęśliwych lat w Sparcie, gdzie była otoczona miłością i szacunkiem. Tęskni za domem i dziećmi. Ma za złe Aleksandrowi, że pozbawił ją godności i uczynił ją niewolnicą. Nie zdobywa się na słowa buntu, chociaż nawet teraz, gdy ważą się jej losy, nikt nie pyta jej o zdanie, ale można wyczuć ten bunt w wygłaszanych pretensjach do losu, który tak nierówno rozdziela między ludzi radość i smutek, zdrowie i choroby, dobro i zło. Helena jest pesymistką, nie ufa fortunie i spodziewa się raczej złego obrotu spraw niż dobrego.5) Ulisses – nie ma nic z przebiegłości i sprytu mitologicznego bohatera. W jedynej wypowiedzi przekazuje mądrą, choć gorzką opinię o ludziach złych, przekupnych, zepsutych i rozpustnych, którzy gubią współobywateli i państwo. Dla wymowy ideowej dramatu jest to bardzo ważna wypowiedź, nie jest jednak jej celem tworzenie postaci bohatera.6) Menelaos – autor przypisał mu rolę nieszczęśnika, którego spotkała krzywda i który daremnie domaga się zadośćuczynienia. Dlatego zwraca się do bogów, by pomścili niesprawiedliwość, której padł ofiarą.7) Kasandra – jest wieszczką obdarzoną darem jasnowidzenia. Spadło też na nią przekleństwo bogów, gdyż nikt jej nie wierzy, nie bierze na poważnie jej tragicznych przepowiedni. Postać Kasandry pełni w utworze wyłącznie funkcję osoby przekazującej ostrzegawczą wróżbę, nie jest to postać samodzielna ani też kreacja bohatera literackiego.8) Pozostałe postacie: Poseł, Pani Stara i Iketaon.
Chcesz się mniej uczyć i więcej rozumieć?
Zamień czytanie na oglądanie!
Kliknij i ucz się szybciej!
Charakterystyka
„Odprawa posłów greckich” Jana Kochanowskiego – charakterystykaInformacje o utworzeKsiążka pt. „Odprawa posłów greckich” została napisana przez Jana Kochanowskiego w latach 1564-1577. Jest to dramat renesansowy o tematyce mitycznej. Był przeznaczony do wystawiania na scenie. Pierwszy spektakl miał miejsce 12 stycznia 1578 roku w Jazdowie pod Warszawą podczas ślubu Jana Zamoyskiego (bliskiego przyjaciela Kochanowskiego, podkanclerzego koronnego) oraz Krystyny Radziwiłłówny. Oprócz tego na widowni zasiadł także sam król Polski Stefan Batory i jego żona Anna Jagiellonka. Pierwsze wydanie książkowe pojawiło się 1577 roku, w Warszawie. Utwór wydał Mikołaj Szarffenberger. Utwór Kochanowskiego jest pierwszym polskim nowożytnym dramatem, który jest próbą realizacji założeń związanych z antyczną tradycją tragediopisarską. Połączono tu tradycje greckie z rzymskimi. Autor podkreślał je, wykazując się wiedzą na temat gatunku oraz próbą utworzenia jego narodowego ekwiwalentu (równowartości). Budowa tego dramatu jest dość regularna, pojawiają się jedynie odstępstwa w niektórych miejscach (m.in. objętość tekstu).Utwór Kochanowskiego ma za zadanie przekazanie czytelnikowi wagi spraw państwowych oraz podejmowania decyzji dotyczących kraju. W tle natomiast rozgrywa się akcja dotycząca wysłania greckiego poselstwa do Troi, w sprawie Heleny, która została rzekomo porwana. Wydarzenia te mają miejsce dzień przed wojną trojańską.Najważniejsze informacje:- Autor: Jan Kochanowski.
– Rodzaj literacki: dramat.
– Gatunek literacki: tragedia na wzór antyczny.
– Bohaterowie: Parys (Aleksander), Antenor, Helena, Priam, Iketaon, Kasandra, Ulisses, Menelaos, Pani Stara, Poseł, Rotmistrz, Więzień, Chór panien trojańskich.
– Powstanie utworu: przełom lat 60. i 70. XVI wieku.
– Czas akcji: dzień przed wojną trojańską XIII/XII w. p.n.e.
– Miejsce akcji: Troja; przed pałacem królewskim.Charakterystyka bohaterówW rozprawie bierze udział praktycznie cały naród Troi, a także żołnierze greccy. Jednakże najważniejszymi postaciami w tekście Kochanowskiego są:a) postacie pierwszoplanowe:- Parys (Aleksander) – jest jednym z głównych bohaterów utworu. Przyczynił się do powstania trojańsko-greckiego sporu. Z powodu swojej zachłanności, głupoty, ślepej miłości i nieodpowiedzialności doprowadził do starcia obu krajów. Przyczyną tego wszystkiego było porwanie przez niego Heleny – żony Menelaosa, przywódcy Greków. W całym utworze Parys kieruje się samolubstwem, nierozwagą i emocjami. Nie zważa na innych i myśli tylko o sobie. Jest chciwy i zachłanny. Myśli, że Helena jest jego prezentem od bogini Afrodyty i nikomu innemu nie jest przeznaczona. Wiele raz
W tej chwili widzisz 50% opracowania
";
zy rozmawia z Antenorem, jednakże – mimo jego wielu mądrych argumentów – nie ma zamiaru oddać Heleny mężowi. Przez swoją ślepą miłość nie dostrzega niebezpieczeństwa, które wiążę się z jego decyzją.
– Antenor – wypowiada się rzadko, ale jest jedną z najważniejszych postaci w utworze. Wygłasza pierwsze i ostatnie słowa dramatu. Swoją postawą pokazuje, że jest wzorowym i odpowiedzialnym patriotą. Za wszelką cenę stara się bronić dobra kraju i podejmować jak najlepsze dla niego decyzje, dlatego też próbuje przekonać Parysa do podjęcia rozważnej decyzji, co mu się nie udaje. W swoich działaniach wykazuje się moralnością i dbałością o dobro ojczyzny. Przez swoją postawę czyni siebie podobnym do postaci z tragedii antycznej. Jest odważny, mądry i odpowiedzialny. W rozmowie posługuje się wyważonymi i rozsądnymi argumentami.
– Helena – jest przyczyną konfliktu obu stron. Chociaż nic nie zrobiła, to spór jest tak naprawdę jej winą. Wykazuje się subtelnością i rozsądkiem. Jest osobą spokojną i mądrą. Wie, o co toczy się spór, i ma świadomość nadchodzącego niebezpieczeństwa. Wszystko, co leży jej na sercu, mówi tylko swojej piastunce – Pani Starej. Poddaje się decyzjom podejmowanym przez mężczyzn, ponieważ przyzwyczaiła się do tego, że to oni podejmują decyzje za nią. Często ukrywa swoje emocje, by nie wzbudzać zainteresowania i nie skupiać na sobie uwagi.b) postacie drugoplanowe:- Priam – władca Troi i ojciec Parysa. Rozprawy mało go interesują. Chce wszystkiego, co najlepsze dla kraju i jego syna – mimo tego sam nie podejmuje żadnych decyzji, bo pozostawia to posłom. Z jednej strony nie chce brać odpowiedzialności za podejmowanie decyzji, a z drugiej – chce być wysłuchany. Jest osobą niezdecydowaną, leniwą i obojętną. Z ironiczną i lekceważącą postawą podchodzi do obrad sądowych. Wszystkie zarzuty stawiane synowi od razu dementuje, nawet nie wysłuchując ich do końca.
– Kasandra – kobieta, która przepowiada tragiczne wydarzenia dotyczące Troi.
– Iketaon – główny poseł trojański, który wygłasza mowę mającą na celu obronę Parysa.
– Ulisses i Menelaos – dwaj posłowie greccy, którzy mają za zadanie odzyskać Helenę za pomocą eleganckich przemówień. Są bardzo zdenerwowani, gdy sąd trojański nie wychodzi naprzeciw ich oczekiwaniom.
– Pani Stara – piastunka Heleny, opiekuje się nią i wysłuchuje jej żali. Stara się ją pocieszyć, gdy jest jej smutno.c) postacie poboczne/epizodyczne/pozostałe:- Poseł, Rotmistrz, Więzień, Chór panien trojańskich – postacie niewnoszące wiele do utworu, komentują na bieżąco akcję i wypowiadają własne refleksje natury ogólnej.
Sprawdź pozostałe wypracowania:
Język polski:
Geografia:
Lektury dla klas 1 - 3
Lektury dla klas 4 - 6
Lektury dla klas 7 - 8
Wykryto AdBlocka
Wykryto oprogramowanie od blokowania reklam. Aby korzystać z serwisu, prosimy o wyłączenie go.