Chcesz się mniej uczyć i więcej rozumieć?
Zamień czytanie na oglądanie!
Kliknij i ucz się szybciej!
W tej chwili widzisz tylko 50% opracowania
by czytać dalej, podaj adres e-mail!
Wystąpił błąd, spróbuj ponownie :(
Udało się! :) Na Twojej skrzynce mailowej znajduje się kod do aktywacji konta
";
Chcesz się mniej uczyć i więcej rozumieć?
Zamień czytanie na oglądanie!
Kliknij i ucz się szybciej!
Recenzja książki
,,Romeo i Julia’’ to tytuł, który zna niemal każdy człowiek. Dramat angielskiego poety, Williama Shakespeare’a, odniósł ogromny sukces na całym świecie. Lektura posiada wielu czytelników również w XXI wieku pomimo tego, że autor zmarł ponad czterysta lat temu.
Patrząc na tytuł utworu nietrudno zgadnąć, iż głównymi bohaterami lektury byli Julia i Romeo. Mieszkali oni w Weronie, w dwóch wrogich sobie domach: Kapuletów i Montekich. Romeo początkowo darzył sympatią Rozalinę, dziewczyna jednak nie odwzajemniała jego uczucia. Młodzieniec opowiedział o tym swojemu kuzynowi, a ten poradził mu, by poszukał innej kobiety dla siebie. Tymczasem Kapulet rozmawiał z Parysem o swojej córce, Julii. Troskliwy opiekun uważał, iż dziewczyna była zbyt młoda na małżeństwo. Zaprosił go jednak na bal maskowy. Wręczył także listę gości swojemu słudze, który nie umiał czytać. Przypadkiem napotkał on Romea wraz z Benvolią. Dwóch młodzieńców pomogło słudze. Romeo na wieść o uczcie, postanowił udać się do domu nieprzyjaciela. Wykorzystał maskę, by nikt go nie rozpoznał. Podczas uroczystości po raz pierwszy spotkał Julię. Oboje poczuli ogromną miłość. Po zakończonej zabawie dziewczyna dowiedziała się od swojej piastunki kim był młodzieniec.
Niebawem Romeo podsłuchał Julię, która wyszła na balkon i głośno się żaliła, iż pokochała przedstawiciela wrogiego rodu. Młodzieniec odezwał się nagle, a po rozmowie zakochani wyznali sobie miłość. Dziewczyna nie była jednak pewna co do wyznań, które usłyszała. Chłopak, by udowodnić stałość w swoich uczuciach, poprosił brata Wawrzyńca o udzielenie im ślubu. Następnie przekazał opiekunce dziewczyny wiadomość o miejscu i czasie wydarzenia. Niebawem Romeo i Julia zostali małżeństwem.
Jakiś czas później doszło do tragicznego wydarzenia. Podczas spaceru Merkucjo spotkał bratanka pani Kapulet, Tybalta. Niespodziewanie pojawił się tam również Romeo, którego nagle zaatakował Tybalt. Merkucjo stanął pomiędzy przeciwnikami, jednak wróg Romea wykorzystał sytuację i trafił pchnięciem obrońcę, po czym uciekł. Romeo obwiniał się o ranę przyjaciela. Gdy Benvolio poinformował go o śmierci rannego, ten zabił Tybalta. Nagle zjawili się mieszkańcy, Benvolio próbował wytłumaczyć zachowanie kuzyna. Jednak pani Kapulet oskarżyła go o kłamstwo. Książę Escalus wydał surowy wyrok na Romea, skazał go na wygnanie.
Diametralnie zmieniła się opinia ojca Julii, mężczyzna postanowił oddać rękę córki Parysowi. Dziewczyna nie zgodziła się na ślub, co wywołało ogromną złość u jej rodziców. Zrozpaczona udała się do Wawrzyńca,
W tej chwili widzisz 50% opracowania
";
, który wymyślił plan. Zaproponował, by w przeddzień ślubu wypiła miksturę, która sprawiłaby, że wyglądałaby jakby zmarła. Romeo natomiast przybędzie do Werony i zabierze ją śpiącą z grobu. Julia zgodziła się wykonać zadanie. ,,Martwą” dziewczynę znalazła jej piastunka. Wszyscy rozpaczali nad losem dziewczyny.
Niebawem do Romea trafiła wiadomość o tym, że jego ukochana nie żyła. Niestety, z powodu niesprzyjających okoliczności, nie otrzymał on informacji o intrydze. Udał się na cmentarz i po ujrzeniu Julii postanowił wypić truciznę. Dziewczyna po przebudzeniu się dostrzegła martwego młodzieńca. Załamana przebiła się jego sztyletem.
Na cmentarzu zjawili się przedstawiciele rodów. Brat Wawrzyniec wytłumaczył wszystkim, iż Julia i Romeo wzięli u niego ślub. Nad zmarłymi kochankami doszło do pogodzenia się obu skłóconych rodów.
Historia dwojga kochanków jest niebywale piękna. Zapewne zachwyci ona niejednego romantyka. Poświęcenie, miłość, tragedia, samobójstwo to tematy które z pewnością potrafią wzruszyć do łez. Lektura jednak może spotkać się z krytyką u realistów. Kochankowie, choć jak na tamte czasy wystarczająco, w obecnym wieku nie byliby na tyle dorośli, dojrzali, by osoby starsze określiły ich uczucie prawdziwą miłością. Osobiście uważam, że autor wyolbrzymił w niektórych momentach reakcje bohaterów. Romeo na wieść o śmierci Julii postanowił wypić truciznę, mimo, że niewiele dni wcześniej darzył uczuciem Rozalinę, a córkę Kapuletów znał zaledwie od pięciu dni. Osobiście nie wierzę w miłość od pierwszego wejrzenia. Moim zdaniem, wymaga ona dłuższego czasu. Bohaterowie nie poznali się jeszcze na tyle dobrze, by ostatecznie stwierdzić, że nie umieliby bez siebie żyć. O ile w książce historia bohaterów wydawała mi się wspaniała, sądzę, że nie należy się zbyt mocno angażować w relacje damsko-męskie w tak krótkim czasie w codziennym życiu.
Niezwykle spodobał mi się moment pogodzenia rodów. Wydarzenie to dowodziło, iż w obliczu tragedii nawet najwięksi wrogowie potrafią się zjednoczyć i zapomnieć o dawnych urazach. Powinniśmy o tym pamiętać podczas różnych kłótni.
Moim zdaniem ,,Romeo i Julia” stanowi klasyk w literaturze, który każdy powinien znać. Autor zapewne włożył wiele pracy, by stworzyć tak cudowne dzieło. Niektóre osoby twierdzą, że wątek zakochanych jest banalny i można go często spotkać w innych dziełach literackich. Warto pamiętać jednak, że większość z nich powstało po śmierci Williama Shakespeare’a. Mam nadzieję, że kolejne pokolenia otrzymają szansę, by przeczytać tę książkę.
Chcesz się mniej uczyć i więcej rozumieć?
Zamień czytanie na oglądanie!
Kliknij i ucz się szybciej!
Streszczenie krótkie
„Romeo i Julia” – William Szekspir – Streszczenie krótkie
W niedzielę na placu miejskim w Weronie dochodzi do bójki pomiędzy sługami dwóch zwaśnionych rodów: Montekich i Kapuletich. W szranki stają Romeo, Tybalt i Benwolio. Całe zamieszanie zostaje stłumione przez księcia Eskalusa, który rozkazuje zaprzestania zakłócania porządku w mieście. Grozi uczestnikom bijatyki karą śmierci.
Romeo po cichu wzdycha do Rozaliny, lecz ona nie odwzajemnia jego uczuć. W tym samym czasie Kapulet wydaje bal, na którym jego córka, Julia ma poznać Parysa, w założeniu jej przyszłego męża. Bliskiego krewnego księcia Eskalusa. Romeo wkrada się na bal maskowy, aby spotkać Rozalinę. Przypadkowo zamiast niej, poznaje Julię i oboje zakochują się w sobie od pierwszego wejrzenia.
W nocy Romeo potajemnie idzie do ogrodu Kapuletich. Tam wyznają sobie z Julią miłość.
Dziewczyna rozpacza, ponieważ kłótnia ich rodzin jest przeszkodą dla miłości. Zakochani są w stanie zrobić wszystko, nawet wyrzec się własnych rodów, aby tylko być razem. Postanawiają się pobrać. Romeo w tym celu udaje się do ojca Laurentego po zgodę. Ten zgadza się, ponieważ ma nadzieję, że miłość Julii i Romea pogodzi skłócone domy.
W tym samym czasie Merkucjo, p
W tej chwili widzisz 50% opracowania
";
rzyjaciel Romea, zostaje zabity z ręki Tybalta. W kolejnej jednak awanturze Romeo, mszcząc śmierć swego kompana, pokonuje Tybalta i zostaje wygnany z Werony. Młody Monteki pragnie być blisko ukochanej. Udaje się więc znów do ojca Laurentego, aby ten pomógł zakochanym. Tej samej nocy widzi się z Julią. Zakonnik radzi Romeo, aby wyjechał do Mantui i tam przeczekał. Tymczasem sam układa plan. Pomaga zrozpaczonej Julii w upozorowaniu jej zgonu i daje płyn, który po wypiciu wprowadzi ją w stan podobny do śmierci. Dziewczyna miała zostać pochowana, a wtedy powiadomiony Romeo przybędzie do Werony i zabierze Julię.
Nazajutrz dziewczyna wypija miksturę, a rodzina dokonuje pochówku w rodzinnym grobowcu. Niestety Romeo nie zna prawdziwego planu Julii i dowiedziawszy się o śmierci dziewczyny wraca do Werony na jej pogrzeb. Nie otrzymuje też na czas listu od ojca Laurentego z wyjaśnieniem sytuacji. Zrozpaczony Romeo udaje się na cmentarz i tam w pojedynku zabija Parysa, konkurenta o rękę jego ukochanej. W grobowcu widząc martwą dziewczynę wypija truciznę i umiera. Chwilę później Julia budzi się z letargu. Zauważa ciało Romea i przebija się jego sztyletem.
Tragedia powoduje pogodzenie się zwaśnionych rodów Montekich i Kapuletich. Godzą się nad grobami swoich dzieci.
Chcesz się mniej uczyć i więcej rozumieć?
Zamień czytanie na oglądanie!
Kliknij i ucz się szybciej!
Charakterystyka bohaterów
Romeo Monteki to potomek rodziny Montekich, jedyny syn. Młodzieniec ten zawsze dbał o wygląd, nosił modne francuskie stroje.
Cechował się między innymi szlachetnością, ale i nieopanowaniem. Dla honoru rodziny gotów był zrobić wszystko. Przeżywał również wiele miłosnych uniesień. Początkowo myślał, że kocha Rozalinę. Sądził, że ta była miłością jego całego życia. Po jej odrzuceniu załamał się, przez cały czas był smutny, wręcz zrozpaczony, załamany.
Miłość, którą obdarzył Julię sprawiła, że dojrzał wewnętrznie. Stał się osobą spokojną, odpowiedzialną. Pomimo tak młodego wieku, bohater podjął dwie życiowe decyzje. Pierwsza z nich dotyczyła związku z Julią, druga samobójczej śmierci dla miłości.
Julia Capulet to niemal czternastoletnia dziewczyna. Była wyjątkowo piękna, zgrabna, wyróżniała się urodą w gronie rówieśniczek.
Na początku dzieła zachowywała się niczym dziecko, co było zrozumiałe ze względu na jej wiek. To wrażliwa, delikatna, posłuszna woli rodziców nastolatka. Nie buntowała się przeciwko swojej matce i ojcu.
Uczucie do Romea błyskawicznie zmienia dziecko w świadomą swych dążeń kobietę. W bohaterce można dostrzec wiele zmian. Niespodziewanie stała się asertywna, pewna swoich słów, odważna, zaradna i silna. Dojrzała emocjonalnie. W przeciwieństwie do ukochanego nie traciła zupełnie głowy dla miłości, trzeźwo oceniała sytuację. Jej plan opracowany wraz z Wawrzyńcem, a także samobójstwo to niezaprzeczalne dowody miłości.
Ojciec Laurenty, inaczej Wawrzyniec to zakonnik, starszy człowiek. Zajmował się kapłaństwem, a także uprawą różnych ziół. Mieszkał z dala od innych ludzi. Był spowiednikiem i powiernikiem głównego bohatera. Od dłuższego czasu pragnął on pogodzić skłócone rody, Capuletów i Montekich.
Był człowiekiem spokojnym i cichym, przyjmował postawę przeciwko nienawiści. Nie umiał on pojąć miłości młodych, traktował to jako sposób, by pogodzić rody.
Cechował się między innymi kreatywnością. Obmyślił plan, który miał pomóc żyć Julii i Romeowi razem, pomimo sprzeciwu ich rodziców.
Momentami zachowywał się tchórzliwie. Gdy Julia obudziła się w trumnie, zostawił ją samą. Miał jedna
W tej chwili widzisz 50% opracowania
";
k swój honor i sumienie, dlatego przyznał się do winy.
Capuleti to ojciec Julii. Urodził się w wysoko postawionej, zamożnej rodzinie. Nienawidził Montekich.
Bohater był rozsądnym człowiekiem. Uważał, że jego czternastoletnia córka miała czas na małżeństwo. Często zachowywał się jednak egoistycznie, nie myślał o uczuciach Julii, nie zapytał jej o zdanie, lecz sam podjął decyzję dotyczącą jej małżeństwa. Z krytyką i obłudą wypowiadał się także o biedzie.
Po śmierci córki przeżył wielki przełom. Postanowił zakończyć spór z wrogiem i jako pierwszy wyciągnął dłoń.
Pani Capuleti to rodzicielka Julii. Była kobietą chłodną, chciała by jej córka poślubiła Parysa. Nigdy nie krytykowała decyzji swojego męża.
Cechy charakteru i zachowania: obojętna, chłodna w uczuciach, z uporem dąży do małżeństwa Julii z Parysem, bezkrytycznie popiera decyzje męża, z nienawiścią i zawziętością chce ukarania Romea.
Monteki to ojciec Romea, arystokrata. Był wyrozumiały, opiekuńczy i troskliwy wobec potomka. Dostrzegał, gdy ten przeżywał trudne chwile w swoim życiu.
Pani Monteki to matka Romea, jedna z ofiar tragedii. Cechowała się pokorą, wyrozumiałością, i uległością. Pozostawała w cieniu swego męża. Całym sercem kochała swojego syna, najważniejsze byli dla niej jego dobro.
Merkucjo to krewny Romea. Był szermierzem o wiele bardziej doświadczonym od kuzyna. Odznaczał się wieloma pozytywny cechami, jak na przykład: lojalność, poczucie humoru, szczerość czy pomocność oraz wrażliwość. Był wiernym przyjacielem oraz gadułą.
Tybalt to krewny rodziny Kapuletich. Mężczyzna był gwałtowny i mściwy. Przypadkowo został zabity przez Romea podczas awantury.
Benvolio to przyjaciel Romea. Cechował się szczerością, lojalnością, ostrożnością.
Parys – hrabia, a przez pewien czas dramatu narzeczony Julii. Pochodził z bogatej rodziny, był niezwykle przystojny i wykształcony. Cechował się wytrwałością, darzył Julię uczuciem i do skutku walczył o względy jej ojca.
Marta to starsza kobieta, niania Julii. Była przywiązana do swojej podopiecznej, często wyrażała się niezrozumiale, chaotycznie. Cechowała się uprzejmością i wrażliwością.
Chcesz się mniej uczyć i więcej rozumieć?
Zamień czytanie na oglądanie!
Kliknij i ucz się szybciej!
Streszczenie szczegółowe
„Romeo i Julia” to dramat napisany przez Williama Szekspira. Już na samym początku, w prologu, dowiadujemy się, jak zakończy się ta historia. Po jego przeczytaniu wiemy, że jednym z tematów utworu będzie spór między dwiema rodzinami, akcja utworu toczy się we Włoszech, głównie w Weronie (na chwilę przenosi się również do Mantui), a jednym z ważniejszych motywów będzie miłość dwójki młodych osób, które na końcu tragicznie umierają. Na pewno dla wielu osób będzie to zaskoczenie, że wszystkiego dowiadujemy się na początku, ale to tylko udowadnia, że całość fabuły nie jest taka ważna, jak samo przedstawienie jej i przesłanie płynące z całości. Akcja obejmuje pięć dni; od poranka w poniedziałek do piątku. Wiemy, że utwór jest dramatem, ponieważ nie ma tu podziału tekstu na rozdziały, a na akty, których jest pięć, oraz na sceny. Występują tu też didaskalia, inaczej tekst poboczny, które ma pomóc reżyserom czy aktorom w wystawieniu sztuki na scenie.
Poniżej przedstawię szczegółowy opis każdego aktu.
Akt I
Akcja rozpoczyna się na placu w Weronie. Dochodzi tam do rozmowy między dwoma sługami rodu Kapuletów. Samson próbuje dowieść, jaki jest odważny, mówi nawet, że byłby w stanie mordować kobiety z rodu Montekich. Po pewnym czasie spotykają oni służących właśnie tamtego rodu – Baltazara i Abrahama. Dochodzi między nimi do kłótni, która przeradza się w walkę na miecze. Wszystko stara się powstrzymać Benwolio, który jest siostrzeńcem Pana Monteki, lecz nie udaje mu się, ponieważ przybywa Tybalt, krewny Pani Kapulet. Ten wyzywa go do walki. W międzyczasie na placu zbiera się coraz większy tłum. Zjawiają się również głowy dwóch zwaśnionych rodów: Pan Monteki oraz Pan Kapulet. Doszłoby między nimi do walki, ale wszystko przerywa przejeżdżający tamtędy książę Eskulus, który rozkazuje przerwanie tego wszystkiego i rozejście się, grożąc torturami. Wzywa też do siebie Pana Kapuleta. Na miejscu pozostają państwo Monteki oraz Benwolio i rozmawiają o zachowaniu Romea. Benwolio mówi im o swoich spostrzeżeniach dotyczących zachowania swojego przyjaciela (i kuzyna), oferuje pomoc, postanawia dowiedzieć się, jaka jest przyczyna jego przygnębienia i smutku. Zjawia się Romeo, dlatego państwo Monteki odchodzą, a Benwolio dowiaduje się, że za wszystkim stoi kobieta, która nie odwzajemnia jego uczuć.
Tym razem możemy przysłuchać się rozmowie Kapuleta oraz Parysa, który jest krewnym księcia. Stara się on o rękę Julii, ale Kapulet, który jest jej ojcem, nie jest przekonany do tego pomysłu. Uważa, że hrabia powinien jeszcze trochę poczekać, ponieważ jego córka ma tylko czternaście lat. Przy okazji wspomina, że wieczorem odbędzie się przyjęcie, na które zaprasza go i może tam znajdzie swoją miłość. Następnie sługa Pana Kapuleta otrzymuje listę gości do zaproszenia. Pojawia się problem, ponieważ służący nie potrafi czytać, jednak bardzo szybko rozwiązuje ten problem, prosząc napotkanego Romea oraz Benwolia o odczytanie listy. Właśnie dzięki temu przyjaciele dowiadują się o przyjęciu i postanawiają na nie przyjść, a żeby nikt ich nie rozpoznał (bal jest w końcu organizowany przez wrogi ród) to założą maski.
Pani Kapulet prosi służącą Martę o wezwanie swojej córki. Kiedy jej wyczekują, Marta, która była nianią dziewczyny, wspomina różne sytuacje. Kiedy Julia przychodzi, to Pani Kapulet rozpoczyna rozmowę o małżeństwie. Namawia ją, aby podczas przyjęcia przyjrzała się Parysowi, który jest świetnym kandydatem. Jak widać, ma nieco inne zdanie niż jej mąż.
Romeo, Benwolio i ich przyjaciel Merkucjo docierają na przyjęcie. Ostatni z nich nieustannie radzi Romeowi, aby zatańczył z którąś z panien. On jednak nie jest w dobrym nastroju i nie myśli o zabawie, a przeczuwa, że ich przybycie będzie miało tragiczne skutki.
Przed rozpoczęciem przyjęcia Pan Kapulet wygłasza przemówienie. Po pewnym czasie Romeo spostrzega piękną dziewczynę. Jest nią zachwycony, dlatego pyta sługę, kim ona jest. Niestety wyłapuje to Tybalt i rozpoznaje głos któregoś z Montekich. Ma w planach wyrzucenia nieproszonego gościa, ale nie pozwala mu na to Kapulet, gdyż nie chce robić zamieszania. Romeo podchodzi do dziewczyny, która go wcześniej urzekła i rozpoczyna rozmowę. Po chwili młodzi już się całują, ale przerywa im służąca (Marta), która przywołuje dziewczynę do matki. Kiedy ona odchodzi, Romeo dowiaduje się od Marty, że ów niewiasta to Julia, córka Kapuletów i wypowiada wtedy następujące słowa: „Życie me jest więc w ręku mego wroga”. Kiedy bal się kończy, Julia pyta Martę o młodzieńca, z którym się całowała. Okazuje się, że to Romeo, syn Montekich. Julia staje się smutna i przygnębiona. Właśnie od tego momentu, miłość od pierwszego wejrzenia złączy ich na zawsze.
Akt II
Rozpoczyna się on kolejnym prologiem, z którego wynika, że wcześniejsza miłość Romea nie była prawdziwa, ale pojawiła się nowa, a na dodatek odwzajemniona, ponieważ Julia czuje do niego to samo.
Przyjęcie dobiegło końca, przyjaciele zmierzają do domu. W pewnej chwili Romeo wchodzi na mur, a następnie znika w ogrodzie Kapuletów. Przyjaciele wołają go i szukają, ale nikt się nie odzywa. W końcu się poddają i odchodzą.
W oknie ukazuje się Julia. Tak bardzo pragnie miłości Romea, że proponuje mu, aby wyrzekł się swojego rodu. Mówi tak, ponieważ wie, że ich skłócone rodziny nie pozwolą im na małżeństwo. Po chwili dziewczyna orientuje się, że pobyt jej kochanka w tym ogrodzie nie jest bezpieczny, wszystko przez kłótnie tych dwóch rodzin. Zastanawia się również, jak zdołał pokonać mur. On odpowiada, że nie sprawiło mu to problemów, „bo miłość nie ma żadnych tam i granic”. Młodzi wyznają sobie miłość, potem umawiają się, że do Romea następnego dnia, o dziewiątej, przyjdzie posłaniec. Młodzieniec odchodzi, kieruje się do celi ojca Laurentego.
Romeo przybywa do zakonnika, ten myśli, że młodzieniec spędził całą noc u Rozaliny, jednak on zaprzecza. Mówi mu o jego miłosnej sytuacji, że tym razem jest ona pewna i odwzajemniona. Na początku ojciec obwinia go o niestałość jego uczuć, ale później postanawia udzielić im ślubu. Przypuszcza, że raz na zawsze rozwiąże to wszelkie spory pomiędzy tymi rodami.
Ta akcja ma miejsce na jednej z ulic. Merkucjo i Benwolio zastanawiają się, gdzie Romeo spędził noc, gdyż wiedzą od jednego ze sług, że nie było go w domu. Obawiają się o życie przyjaciela, ponieważ Tybalt dostarczy do niego list. Po chwili zjawia się Romeo. Przyjaciele rozmawiają, widzą, że Romeo jest zmęczony. Pojawia się Piotr wraz z Martą, która jest posłańcem. Szuka Romea, a tymczasem Merkucjo nie zachowuje się uprzejmie, szydzi z kobiety. W końcu przyjaciele poszukiwanego odchodzą, wtedy Romeo prosi Martę, aby przekazała Julii, żeby przybyła do celi ojca Laurentego pod pozorem spowiedzi, a tak naprawdę wezmą ślub. Prosi ją również, żeby odebrała od pewnego człowieka drabinę, która będzie służyła do wchodzenia na balkon ukochanej. Marta się zgadza, a dodatkowo mówi mu, że Julię na oku ma również hrabia Parys.
Julia ze zniecierpliwieniem wyczekuje w ogrodzie Marty, ponieważ minęło już dużo czasu od dziewiątej. W końcu się zjawia i mówi Julii o planie Romea. Ta wniebowzięta wybiega, a służąca wychodzi odebrać drabinę.
Zakochani spotykają się przy celi ojca Laurentego, ponownie wyznają sobie miłość, a następnie udają się do kaplicy, gdzie ma się odbyć ich ślub.
Akt III
Benwolio i Merkucjo spacerują po głównym placu w Weronie, po chwili pojawia się Tybalt, który chce porozmawiać
W tej chwili widzisz 50% opracowania
";
� z Montekami. Pyta on o Romea, przez co sytuacja podąża w złym kierunku. Do tego wszystkiego pojawia się Romeo i to na nim Tybalt wyładowuje złość, ale nie udaje mu się wyprowadzić go z równowagi, mimo że wyzwał go na pojedynek. Merkucjo nie wytrzymuje i rozpoczyna pojedynek, zostaje ranny przez trafne ciosy Tybalta, który ucieka. Natychmiast zostaje udzielona pomoc rannemu, ale on umiera. Ten, który zadał mu, śmiertelne ciosy powraca, jednak nie pozostaje długo żywy, ponieważ Romeo go zabija. Benwolio radzi uciekać, bo wie, że zakończy się to tragicznie. Zbiera się coraz większy tłum, przychodzi Monteki, Państwo Kapulet oraz książę, który nakazuje opowiedzieć cały przebieg zdarzeń. Robi to Benwolio, który oskarża Tybalta o całe zajście, natomiast nie zgadza się z tym Pani Kapulet. Władca skazuje Romea na wygnanie.
Julia wyczekuje u siebie Romea, dowiadujemy się, że trzy godziny wcześniej wzięli ślub. Zamiast niego pojawia się Marta, która przynosi wieści o tym, co wydarzyło się na placu. Z początku Julia myśli, że zginął jej ukochany, planuje samobójstwo. Po chwili już wie, że nie zginął on, lecz Tybalt. Prosi ona nianię, by złożyła wizytę Romeowi, który znajduje się w celi zakonnika. Powierza jej również pierścionek, aby młodzieniec wiedział, że służąca ma dobre zamiary.
Romeo przebywa w celi zakonnika, który wraca ze złymi wiadomościami; mówi mu o wyroku. Chłopak jest załamany, uważa, że wygnanie gorsze jest od śmierci. Ojciec próbuje go pocieszyć, jednak nie przynosi to skutku, Romeo jest zrozpaczony. Pojawia się Marta, która informuje go o Julii. Nie może tego znieść i próbuje popełnić samobójstwo, ale powstrzymuje go niania Julii. Proponuje mu ona, pożegnanie się z ukochaną, a następnie wyjazd do Mantui. Po pewnym czasie Ojciec Laurenty poinformuje obie rodziny o małżeństwie dwojga zakochanych, co ma doprowadzić do pogodzenia się obu rodów.
Wieczorem u Kapuletów pojawia się Parys, który chciał się spotkać z Julią. Jej rodzice mówią mu, do jakiej doszło tragedii i odwołują zaplanowane wcześniej spotkanie. Pani Kapulet obiecuje porozmawiać z córką o jej uczuciach do hrabiego. Na ślub zgadza się nawet jej ojciec i ustala jego datę na przyszły czwartek.
Zakochani spędzają ze sobą noc poślubną, nad ranem po raz kolejny wyznają sobie miłość, oboje są pogrążeni w smutku i rozpaczy. Marta nalega, by Romeo już odszedł, ponieważ nastaje świt i zbliża się Pani Kapulet. Zastaje ona córkę całą zalaną łzami, myśli, że to przez śmierć Tybalta. Informuje ją o ślubie z Parysem, jest zaskoczona stanowczym sprzeciwem Julii. Nie ukrywa złości, mówi, że Julia weźmie ten ślub choćby pod przymusem. W obronie dziewczyny staje Marta. Julia szuka u niej rady, ale niania uważa, że dziewczyna powinna zapomnieć o kochanku i wyjść za Parysa. Po wysłuchaniu zdania Marty jej podopieczna wpada w jeszcze większą rozpacz. Postanawia pójść do zakonnika.
Akt IV
Przed Julią do zakonnika przybywa hrabia, chce porozmawiać o ślubie. Ojciec stara się go przekonać, że ważne jest też zdanie dziewczyny, ale Parys jest przekonany, że ona też tego pragnie. Wkrótce ona również przybywa do celi, hrabia jest z tego bardzo zadowolony. Dziewczyna go jednak zbywa i zostaje tylko z zakonnikiem. Prosi go o radę, a jeśli jej nie otrzyma, woli popełnić samobójstwo. Ojciec Laurenty proponuje wypicie tajemniczego eliksiru, po którym przez czternaście godzin będzie wyglądać na martwą, a w rzeczywistości będzie tylko uśpiona. Po złożeniu jej ciała w grobowcu, kiedy tylko się obudzi, będzie mogła uciec do Romea. Julii ten pomysł się bardzo podoba, zgadza się.
U Kapuletów trwają wielkie przygotowania do ślubu. Przychodzi Julia, błaga ojca o przebaczenie, zgadza się na ślub. Następnie dziewczyna prosi Martę, aby pomogła jej przymierzyć stroje. Piastunka jest zdziwiona, ponieważ zostało jeszcze dużo czasu.
Kiedy dziewczyna wybrała już strój, prosi nianię o spełnienie jej kolejnej prośby. Pragnie ona zostać tej nocy sama, mówi o tym pod pretekstem długiej modlitwy o przebaczenie. Kiedy zostaje sama, kładzie na stolik sztylet i wypija miksturę. Jest pełna obaw.
Nad ranem Marta wchodzi do pokoju Julii, aby ją obudzić. Rozpoczyna szlochać, ponieważ zauważa, że dziewczyna nie żyje. Pojawiają się Państwo Kapulet, Ojciec Laurenty, hrabia i muzycy, wszyscy opłakują tak wielką stratę. Zakonnik proponuje jak najszybsze rozpoczęcie pogrzebu, tylko on zna prawdę o „śmierci” dziewczyny.
Akt V
Romeo, który znajduje się już w Mantui, opowiada swój sen, który uważa za dobry znak. Jest on w nim martwy, mimo to Julia go całuje, a dzięki temu nagle wraca do życia. Podbiega do niego jego sługa i niszczy jego dobry nastrój. Wygnaniec dowiaduje się o śmierci ukochanej, postanawia popełnić samobójstwo przy jej boku. Chce kupić truciznę u pewnego biednego aptekarza, który z początku nie chciał mu jej sprzedać, ponieważ grozi za to kara. Ostatecznie nabywa eliksir, płacąc za niego czterdzieści dukatów (dla sprzedawcy jest to ogrom pieniędzy).
Do znanego nam dobrze zakonnika przychodzi Brat Jan. Powiadamia go, że nie udało mu się przekazać Romeowi listu z całym planem, ponieważ wraz z innym duchowym zostali zatrzymani i poddani kwarantannie w obawie, że są nosicielami groźnej zarazy. Laurentego niepokoi niewiedza Romea, nakazuje jak najszybsze przekazanie mu listu. On sam kieruje się w stronę grobowca, ponieważ Julia ma się obudzić już za trzy godziny. Planuje zaprowadzić ją do swojej celi, by wspólnie poczekali na przybycie Romea.
Ostatnia akcja rozgrywa się na cmentarzysku. Do grobowca, w którym została pochowana Julia, przychodzi hrabia ze swoim paziem. Nakazuje mu ukrycie się i pogwizdywanie, jeśli kogoś zauważy. Sam zaś wygłasza przemówienie, które przerywa, ponieważ słyszy pogwizdywanie. Do zmarłej Julii zbliża się Romeo wraz z Baltazarem (swoim sługą), dlatego odchodzi. Młodzieniec prosi sługę, by się oddalił, jednak on przeczuwa, że wydarzy się coś złego, dlatego pozostaje w ukryciu. Kiedy Romeo próbuje wejść do grobowca, ponownie zjawia się Parys, który chce go aresztować. Rozpoczyna się walka, którą hrabia przegrywa. Chłopak wkłada jego ciało do grobowca, następnie wypowiada monolog, po którym wypija truciznę i umiera przy boku ukochanej. Na miejsce dociera również Ojciec Laurenty, który dowiaduje się od Baltazara, że Romeo nie wychodzi z grobowca już od trzydziestu minut. Ta informacja niepokoi zakonnika, dlatego postanawia on to sprawdzić. Kiedy otwiera grobowiec, zauważa zmarłego Romea i Parysa. Po chwili budzi się Julia. Ojciec chce ją jak najszybciej zabrać do klasztoru, ale kiedy zauważa ona nieżywego ukochanego, bez zastanowienia bierze jego szablę i dokonuje samobójstwa. Niedługo po tym tragicznym wydarzeniu przychodzą ludzie, wezwani wcześniej przez Pazia, a ich wódz rozkazuje wezwanie rodzin zmarłych.
Zjawia się Monteki (bez żony, ponieważ zmarła ona zeszłej nocy), Państwo Kapulet oraz książę. Zakonnik przedstawia im całą historię tragicznej miłości zmarłych, a Eskalus oskarża reprezentantów obu rodów o spowodowanie śmierci pary młodej.
„Patrzcie, Monteki! Kapulecie! Jaka
Chłosta spotyka wasze nienawiści,
Niebo obrało miłość za narzędzie
Zabicia pociech waszego żywota;
I ja za moje zbytnie pobłażanie
Waszym niesnaskom straciłem dwóch krewnych.
Wszyscy jesteśmy ukarani”.
Na sam koniec Pan Kapulet podaje rękę Montekiemu, na znak zgody i zakończenia wszelkich sporów. Dopiero po wielkiej tragedii, zdają sobie sprawę jak absurdalnie się zachowywali i do czego to doprowadziło.
Chcesz się mniej uczyć i więcej rozumieć?
Zamień czytanie na oglądanie!
Kliknij i ucz się szybciej!
Rozprawka
Temat: „Czy warto kochać, jeśli miłość prowadzi do śmierci?” ‒ miłość Romea i Julii
Miłość to niezwykłe uczucie, mimo iż w teorii termin powszechnie stosowany, nadal jest dla nas bardzo trudny do zrozumienia. Ludzie od tysięcy lat starają się poznać jej tajemnicę ‒ kiedy się rodzi, od czego tak naprawdę zależy. Pisarze oraz inni artyści przedstawiają ją w swoich dziełach na różne sposoby, często skupiając się przede wszystkim na jej najbardziej nieodgadnionej stronie ‒ uczuciu, które tworzy się między dwojgiem zupełnie obcych sobie ludzi. Utarło się przekonanie, iż dla prawdziwej miłości można zrobić wszystko, nawet jeśli miałoby to zakończyć nasz żywot. Wiele osób ma jednak co do tego wątpliwości ‒ czy faktycznie warto kochać, jeśli cała ta „niezwykła miłość” ostatecznie prowadzi do śmierci? Rozważania takie niezwykle często pojawiają się podczas lektury jednego z najwybitniejszych dramatów Szekspira „Romea i Julii” i to waśnie na podstawie tego dzieła, postaram się dowieść poprawności mojego stanowiska w tej sprawie. Według mnie bowiem odpowiedź na psotawione w temacie pytanie jest zasadniczo prosta ‒ warto kochać.Miłość jest w rzeczywistości połączeniem wielu innych, bardzo silnych uczuć ‒ szczęścia, przyjaźni, bólu, namiętności, a nawet złości. To właśnie za sprawą tak licznych sprzeczności staje się ona wyjątkowa oraz rzeczywiście trudna do pojęcia. Osobie, która nigdy nie czuła w swoim sercu przyjemnego ciepła na widok drugiego człowieka, nie doświadczyła motyli w brzuchu na skutek czyjegoś, chociażby drobnego dotyku lub nie miała różanych policzków, wywołanych przez dźwięk czyjegoś głosu, rzeczywiście niekiedy ciężko zrozumieć, jak można poświęcić własne życie dla kogoś obcego. Tutaj właśnie leży kolejny aspekt niezwykłości tego uczucia ‒ „kogoś obcego”; czyż nie dziwne jest to, że dwie zupełnie różne osoby potrafi złączyć coś takiego, co może pchnąć człowieka nawet do odebrania sobie życia? Fakt, iż osoba, która pokochała prawdziwie przynajmniej raz, nie będzie już w stanie wyobrazić sobie życia bez tego konkretnego, acz zaskakująco przyjemnego „ciężaru” na sercu. Obrazuje to niezwyciężoną siłę miłości. Samo zakochanie jest porównywane od strony naukowej do zażywania bardzo mocnych środków psychoaktywnych. Jeśli zatem jest to tak wspaniały stan, to czy tak naprawdę nie powinniśmy właśnie do niego dążyć? Będąc z naszą bratnią duszą chcemy stać się najszczęśliwszymi ludźmi na świecie. Rzekomo nie można osiągnąć już większej radości niż ta, która towarzyszy przebywaniu i dzieleniu emocji z kimś, kto jest nam przeznaczony. Czy zatem nie warte jest przeżycie tego na własnej skórze, samemu poczuć, jak to jest? Każda osoba, która była prawdziwie zakochana bez najmniejszych oporów odpowie, że stan, w którym wtedy znajduje się człowiek, jest czymś, czego nie da się w żaden sposób pojąć. Ciężko jest więc sobie wyobrazić, jak wspaniałe i unikalne jest to uczucie, że nie potrafimy bez ukochanej osoby żyć. Gdy raz serce ludzkie pozna, jak szczęśliwie może być tylko za sprawą drugiego człowieka, nie będzie już chciało słuchać o innym życiu. Bezcennym jest więc doświadczenie prawdziwej miłości, a samo kochanie i wzajemność wszystkich towarzyszących temu uczuć warte są wszystkiego. Doskonałym przykładem niemożności dalszego życia bez drugiej połowy są właśnie wspomniani przeze mnie kochankowe z Werony. Romeo dostając wiadomość o śmierci Julii nie zastanawia się nawet chwili, słowami wypowiedzianymi od razu po odejściu Baltazara przekazującego mu tragiczne wieści: „Tak, Julio! Tej jeszcze nocy spocznę przy twym boku” podejmuje decyzję o samobójstwie. Podobnie postępuje dziewczyna ‒ widząc, do czego posunął się ukochany, sama postanawia się otruć. Gdy jednak morderczej substancji nie starcza, nie cofa się nawet przed przebiciem samej siebie sztyletem. Widząc ukochaną osobę, z którą pragnęło się dzielić całe swoje życie ‒ szczęście, troski, radość ‒ martwą, zdają sobie oboje sprawę, iż będą skazani na błąkanie się po tym świcie bez niej, nie widzą po prostu dalszego sensu swojego żywota. Chociaż wiele osób mogłoby sam ten czyn nazwać głupstwem, to należy się zastanowić uprzednio nad jedną kwestią: czy Julia rzeczywiście była niemądra? Infantylna? Porywcza? Nie, zdecydowanie nie, przynajmniej pod koniec utworu. Z początku może i reprezentuje ona pewną uległość, postrzeganie świata w dziecinny sposób, jednak z czasem wszystko to się zmienia (zresztą pod wpływem właśnie miłości). Młoda Kapulet jest bohaterką dynamiczną ‒ w trakcie trwania utworu czytelnik obserwuje jej głęboką przemianę ‒ staje się odważna, pewna w swoich decyzjach i rozsądna ‒ przykłada dużą wagę do planowania danych rozwiązań, a w postanowionych działaniach trwa konsekwentnie, nawet z ukrytym w sercu lękiem, jak na przykład przy wypiciu fiolki z napojem usypiającym. Jeżeli zatem nawet inteligenta Julia podjęła się tego rzekomego „głupstwa”, to uważam, iż pokazuje to jednak głębszy sens takowego postępowania. Życie bez miłości nie jest bowiem życiem, co doskonale czuli werońscy kochankowie ‒ umiera się z każdym dniem, ale jest to śmierć o wiele gorsza, powolna; człowiek zanika stopniowo z dnia na dzień, staje się wrakiem samego siebie.
Bezcennym jest samo doświadczenie miłości. W gruncie rzeczy nie najważniejsze jest to, jak długo będziemy się nią cieszyć, ale sam fakt jej doświadczania. Oczywiste jest, iż każdy z nas chciałby trwać wiecznie przy drugiej osobie ‒ przeżywać z nią najpiękniejsze chwile życia, aż do samego jego końca. Jak jednak wspomniałam ‒ głównej roli nie gra tutaj czas, w którym możemy doświadczyć szczęścia, namiętności ‒ istotnym jest autentyczność i siła tych doświadczeń. Czasem ludzie mówią, że prędzej czy później żałuje się prawdziwego zakochania. Należy się jednak zastanowić nad jedną sprawą ‒ czy naprawdę żałujemy wtedy samego zakochania? Czy może jednak tego, iż nie możemy na powrót poczuć tych wszystkich silnych emocji, że nie możemy znowu wrócić i „upoić się” tym niezwykłym stanem? Potwierdzenie tego wszystkiego również możemy dostrzec w dziele Williama Szekspira. Akcja całego utworu rozgrywa się bowiem na przestrzeni dokładnie pięciu dni i nocy. Romeo i Julia mieli zatem stosunkowo niewiele czasu ‒ zwłaszcza porównując to do „klasycznych standardów” ‒ by się sobą nacieszyć. Dodatkowo na drodze ich miłości istniało wiele przeszkód: prawo, konflikt między ich rodami, a i los im nie sprzyjał (w
W tej chwili widzisz 50% opracowania
";
szystko mogłoby się potoczyć inaczej, gdyby tylko list od Ojca Laurentego został dostarczony do Romea na czas). Mając to wszystko na uwadze wcale nie walczyli z uczuciem, które z każdą ich wspólnie spędzoną chwilą przybierało na sile. Nic innego się dla nich nie liczyło ‒ w ich sercach byli tylko oni sami oraz ich miłość. Będąc świadomymi i pewnymi swoich uczuć, potajemnie wzięli ślub. Każda sekunda, którą spędzali razem równała się z niepojętą radością. Czerpali sens ze swojego uczucia do ostatnich chwil. Nie bali się zakochania, nie żałowali go. Pokazuje to, iż tak naprawdę to nie czas, którego może zabraknąć poprzez odejście ze świata ukochanej osoby jest istotny, ale ten, który spędziło się razem za życia.
Odwołując się do poprzedniej kwestii pozostaje jeszcze definicja szczęścia. Jest to wartość niezwykle względna ‒ jeden odczuwa ją po znalezieniu pewnej sumy pieniędzy, drugi po otrzymaniu ciepłego uśmiechu od mamy, a jeszcze inny po wygraniu w swoją ulubioną grę. Mimo tak wielu czynników warunkujących to uczucie, kilka z nich jest wspólnych w zasadzie dla całego rodzaju ludzkiego, między innymi dotyczy to miłości. Nikt nie znajdzie kogoś, kto trwając w zdrowym związku, złączonym szczerą miłością będzie w stanie powiedzieć prawdziwe: „Jestem nieszczęśliwy”. Choć mamy tak dużą wiedzę, nadal nie potrafimy powiedzieć, dlaczego tak jest; czemu odczuwając strach przed wojną, jednocześnie umiemy uśmiechać się jedynie na myśl o tej właśnie jednej osobie. Czemu Romeo i Julia, zdając sobie sprawę z łamania wszelkich zasad moralnych, wierności wobec własnego rodu, kary jaka mogła ich spotkać, dalej byli szczęśliwi? Nie czuli trwogi? Potrafili odnaleźć słońce, mimo cienia bojaźni i potęgującym go szerokim wachlarzem przeciwskazań? W tym właśnie tkwi piękno miłości ‒ umie przysłonić każdą niedogodność i strach, oferując w zamian najznamienitsze szczęście. Nawet jeśli miałoby trwać ono tak krótko, jak w przypadku werońskich kochanków, to okres jej rozkwitu i trwanie w jego sile, niezwykłości godnym jest określić mianem najcudowniejszego okresu w życiu. Cieszyli się jak nigdy wcześniej, każdą wspólną chwilę pragnęli przedłużać; czas pędził, a oni upajali się swoją miłością. To wszystko pokazuje, iż nie ma ceny, której człowiek przy odpowiedniej osobie nie zechciałby zapłacić, by choć na chwilę zaznać tego, co przyoblecze jego duszę i serce w kwiecisty wieniec pozytywnych uczuć.
Istnieje również kwestia wiary. Czym jest bowiem śmierć? Skrótowo ujmując jest to odejście z tego świata. Klucz wybrzmiewa w słowach „z tego świata”. Katolicy chociażby wierzą w życie po śmierci. Podobnie jak większość osób (nie tylko chrześcijan) wyznają, iż umieranie w swojej istocie jest jedynie kwestią umowną, to niezbędny jest pośrednik w naszej drodze do Raju. Kończąc wędrówkę na Ziemi, zaczynamy ją w Niebie. Przekształcając zatem nieco słowa zadane pytanie brzmi: „Czy warto kochać, jeśli miłość prowadzi do wspólnego życia w Raju?” ‒ czyż odpowiedź na to pytanie nie jest oczywista? Wątek pośmiertnego złączenia się kochanków wielokrotnie poruszany był w literaturze, pokazując tym samym, iż nawet choroba, wojna lub okrutny los, nie może stanąć na drodze szczerej miłości i szczęścia, którym obdarzeni są nią związani ludzie. Można dostrzec go właśnie w rozważanym przeze mnie szekspirowskim dramacie „Romeo i Julia”, gdzie to sam Pan Kapulet oraz Monteki pragną „złączyć swoje dzieci po zgonie” budując im wspólny pomnik na znak ich miłości i po części odkupienia własnych win. Fragment ten pokazuje także, iż miłość może być również powodem zażegnania ciężkich sporów. Daje nadzieję, iż rzekomo nieszczęśliwie zakochani za życia młodzieńcy (rzekomo, bo czyż nie zaznali oni rzeczywiście szczęścia? Czyż każde nie kochało całym sobą, okrywając w sobie nieznane dotąd pokłady radości, umiłowania?), mają szansę na szczęśliwe życie po „tamtej stronie”. Życie wieczne daje kochankom możliwość bycia ze sobą już na zawsze, bez żadnych przeszkód. Ziemska śmierć jest tylko „złym epizodem” w czymś tak wspaniałym jak bezgraniczna miłość na wieki. Nie znaczy ona zatem praktycznie nic wobec szczęścia, które wraz ze wspólną śmiercią daje wieczne przebywanie u boku ukochanej osoby.
Nie ma zatem prawdziwego życia bez miłości, jest to niezbędna wartość w naszym życiu. Jesteśmy stworzeni do darzenia się wzajemnie silnymi uczuciami, przeżywania wspólnie namiętności, radości i smutków. Nie ma piękniejszej rzeczy na świecie, niż zgodność dwóch, zupełnie obcych sobie na początku dusz, które poznając siebie doświadczają czegoś niepojętego – zakochania. To właśnie jest istota ludzkiego życia, znaczenie ważniejsza niż ono samo. Bez miłości jesteśmy nikim. Wszystkie aspekty wartości prawdziwego uczucia można dostrzec w dramacie „Romeo i Julia” i zostały one przeze mnie skrupulatnie wykazane. Będąc z ukochaną osobą nie potrzeba nam już niczego więcej ‒ wystarczą dwa serca. Jest to czysta magia, niezrozumiała dla ludzkiego umysłu; mimo że niepojęta, tak bardzo upragniona. Każdy bowiem w głębi serca chciałby autentycznie kochać, chociażby przez chwilę, ale prawdziwie. Miłość buduje, dodaje skrzydeł, nie liczy się dla niej czas, ale szczerość, intensywność uczuć dwóch serc. Opłaca się zatem zrobić wszystko, by tylko mieć możliwość samemu doświadczyć tego niezwykłego, upajającego stanu, z którym nic innego nie potrafi się równać. Jeśli umiesz kochać, odniosłeś w swoim życiu naprawdę duży sukces. Gdy doświadczyłeś miłości, możesz z całą pewnością nazwać się szczęściarzem. Ostatecznie wszyscy kochankowie spotkają się w Raju, gdzie będą mogli darzyć się miłością na wieki w dosłownym tego słowa znaczeniu. Miłość to przedkładanie kogoś ponad siebie, to wspólne plany, łzy, namiętność i śmiech. Romeo i Julia pokazują nam, iż nie ma rzeczy, której nie warto się wyrzec dla szczęścia, zapewnionego przez miłość. Bohaterowie walczyli o wspólne istnienie do samego końca, a w chwili nastania takowego oddali sobie wzajemnie swoje życia, wiedząc, iż nie ma już nic ponad miłością; nie było nic, co pozwoliłoby im zapomnieć, jaka radość wypełniała ich serca, gdy byli razem. Miłość to uczucie, to wielka wybuchowa mieszanka, która nadaje światu kolorów, a życiu sens; jest najlepszym co może spotkać człowieka. Warto jest zatem prawdziwie kochać, nawet jeśli miłość ta miałaby nas zaprowadzić do śmierci. Warto jest kochać ‒ jak Romeo kochał Julię, a Julia kochała Romea.
Chcesz się mniej uczyć i więcej rozumieć?
Zamień czytanie na oglądanie!
Kliknij i ucz się szybciej!
Plan wydarzeń
William Szekspir ,,Romeo i Julia” – plan wydarzeń
1. Rozpacz Romea z powodu odrzucenia przez Rozalinę.
a) Zwierzenie się kuzynowi.
b) Rada krewnemu o poszukaniu innej ukochanej.
2. Rozmowa Parysa i pana Kapuleta.
a) Prośba młodego bohatera o rękę córki drugiego.
b) Odmowa ojca Julii.
3. Zaproszenie młodzieńca na bal maskowy.
4. Rozkazanie nieumiejącemu pisać ani czytać słudze rozesłania zaproszeń na uroczystość.
a) Pomoc Romea i Benvolia.
5. Przybycie głównego bohatera na przyjęcie.
6. Rozpoznanie wroga przez Parysa.
7. Pierwsze spotkanie Romea i Julii.
a) Narodzenie się głębokie, prawdziwego uczucia.
8. Powiadomienie Julii przez Martę o pochodzeniu poznanego młodzieńca.
9. Podsłuchanie żalów Julii przez Romea.
a) Rozmowa bohaterów.
b) Chęć zapewnienia czternastoletniej dziewczyny o stałości uczuć głównego bohatera.
10. Prośba do Wawrzyńca o udzielenie ślubu.
a) Zasugerowanie pogodzenia skłóconych od wielu lat rodów.
11. Przekazanie informacji o uroczystości Marcie, opiekunce Julii.
12.
W tej chwili widzisz 50% opracowania
";
. Ślub głównych bohaterów.
13. Zabicie Tybalta.
14. Wygnanie głównego bohatera z miasta przez księcia Escalusa.
15. Pożegnanie zakochanych w pokoju Julii.
16. Decyzja ojca Julii o jej małżeństwie z Parysem.
17. Sprzeciw czternastoletniej dziewczyny.
18. Obmyślenie planu przez Julię i Wawrzyńca.
a) Opracowanie intrygi.
19. Przygotowania do ślubu.
20. Wypicie specjalnej mikstury przez główną bohaterkę.
21. Znalezienie ,,martwiej” Julii.
22. Poinformowanie Romea o niespodziewanej śmierci jego ukochanej.
23. Powrót głównego miasta do rodzinnego miasta.
24. Samobójstwo młodego chłopaka po ujrzeniu ,,zmarłej” ukochanej.
25. Przebudzenie się Julii.
26. Ujrzenie nieżyjącego ukochanego.
27. Wypicie przez Julię trucizny, a następnie śmierć głównej bohaterki.
28. Pojawienie się rodziców Romea i Julii, a także księcia i Ojca Laurentego.
29. Poinformowanie zgromadzonych o małżeństwie zakochanych i wytłumaczenie skomplikowanej sytuacji przez Wawrzyńca.
30. Zakończenie sporu skłóconych rodów w obliczu tragedii.
Chcesz się mniej uczyć i więcej rozumieć?
Zamień czytanie na oglądanie!
Kliknij i ucz się szybciej!
Bohaterowie
Tytułowy bohater dzieła Szekspira, Romeo to młodzieniec, który początkowo zakochany jest w Rosalinie jednak uczucie to prędko mu przechodzi, ponieważ zmienia on obiekt swych uczuć na Julię Kapulet. Młodzieniec jest odważny i do reszty pochłonięty uczuciem, jest skłonny do wszelkich poświęceń byle tylko móc związać się z Julią. Wspomniana Julia odwzajemnia uczucia młodzieńca, kocha go, lecz początkowo wątpi czy Romeo darzy ją tym samym uczuciem, wierzy mu jednak gdy ten planuje ich potajemny ślub. Największym problemem zakochanych jest fakt, że ich rody od bardzo dawna żyją w niezgodzie, a wręcz w nienawiści przez co nie mogą oni otwarcie mówić o swojej miłości. Ojciec Julii, pan Kapulet chce, aby ta wyszła za hrabiego Parysa, początkowo chce odwlec ślub, ale po czasie zgadza się, aby ten odbył się jak najszybciej. Stary Kapulet to człowiek, który chce dobrze dla córki, lecz wierzy, że będzie jej dobrze u boku tak szlachetnego i dobrze urodzonego człowieka jakim jest hrabia Parys. Wspomniany Parys to człowiek, który jak wynika z treści utworu chyba szczerze kocha Julię, cieszy się, że może wziąć z nią ślub i podobnie jak rodzina Kapuletów nienawidzi całego rodu Montekich, z którego pochodzi Romeo. Ważną postacią jest również piastunka, opiekunka Julii, która jest również jej przyjaciółką. Kobieta robi wszystko, aby jej podopieczna mogła być szczęśliwa u boku młodzieńca, w którym jest zakochana. Postaciami występującymi w utworze są także Benwolio i Merkucjo, ten pierwszy jest kuzynem i przyjacielem Romea, martwi się on o młodzieńca, gdy ten ma problemy natury uczuciowej i chce on mu pomóc. Merkucjo także jest przyjacielem Romea, jest oddany przyjacielowi i jest gotów go bronić w każdej sytuacji. Postacią, która bez wątpienia nienawidzi Romea jest Tybalt, ku
W tej chwili widzisz 50% opracowania
";
zyn Julii, który od początku zaognia konflikt między rodem Kapuletów, a Montekich. Gdy pewnego dnia Tybalt spotyka spacerującego Romea wraz z dwojgiem przyjaciół chce on za wszelką cenę doprowadzić do pojedynku z Romeem. Merkucjo wiedząc, że Tybalt doskonale włada mieczem staje w obronie przyjaciela, w wyniku pojedynku z Tybaltem ginie. Romeo dowiadując się o śmierci przyjaciela jest wściekły na Tybalta, dochodzi do pojedynku między mężczyznami, w wyniku którego ginie Tybalt. Jedną z istotniejszych postaci występujących w dziele „Romeo i Julia” jest ojciec Laurenty (lub ojciec Wawrzyniec w zależności od tłumaczenia), chce on by prawdziwa miłość zwyciężyła udziela więc potajemnego ślubu tytułowym bohaterom. Gdy Romeo zostaje wygnany z miasta za spowodowanie śmierci Tybalta ojciec Laurenty obmyśla plan jak połączyć zakochanych. Julia dostaje od zakonnika eliksir, który ma spowodować, że przez pewien czas nie będzie ona dawała żadnych znaków życia, wszyscy mają sądzić, że dziewczyna nie żyje, następnie ma obudzić się na cmentarzu, skąd zabrać ma ją powiadomiony o planie Romeo. Niestety główny bohater nie otrzymuje listu, z którego miał się dowiedzieć o planie. Jest on przekonany, że Julia rzeczywiście nie żyje. Kupuje on truciznę i udaje się na cmentarz, by umrzeć u boku ukochanej. Romeo na cmentarzu spotyka niedoszłego męża Julii, hrabiego Parysa dochodzi do pojedynku między nimi, Parys ginie. Romeo widząc śpiąca ukochaną jest przekonany o jej śmierci wypija więc eliksir i umiera. Julia po przebudzeniu widzi martwe ciało ukochanego przebija się więc sztyletem. O śmierci, do której doprowadził konflikt między rodami zakochanych informuje Kapuletów i Montekich zakonnik Laurenty, nad grobem zmarłych kochanków dochodzi do pojednania zwaśnionych rodów.
Chcesz się mniej uczyć i więcej rozumieć?
Zamień czytanie na oglądanie!
Kliknij i ucz się szybciej!
Najważniejsze informacje
Autorem dramatu „Romeo i Julia” jest William Szekspir angielski pisarz, dramaturg i aktor.Gatunkiem literackim jest tragedia a rodzajem dramat.Data pierwszego wydania: 1597 r.Cały utwór kręci się wokół konfliktu między dwoma rodzinami.Rodziną Romeo, Monteki a rodziną Julii, Kapuletów.Romeo w czasie rozgrywania się akcji dramatu ma szesnaście lat a Julia niespełna czternaście.Dramat trwa pięć dni, a miejscem akcji jest Werona.Romeo początkowo jest zakochany w Rozalinie, dopiero podczas balu, który odbywa się u wrogiej rodziny, zakochuje się w Julii z wzajemnością. Para bardzo szybko postanawia wziąć ślub, twierdząc, że ich miłość jest wielka i wieczna. Już następnego dnia ślubu udziela im ojciec Laurenty w jego celi.Rozgrywa się pojedynek między przyjacielem Romea, Merkucjo a Tybeltem z Kapuletów. Przyjaciel Romea ginie. Romeo, pragnąc zemsty, zabija Tybelta. Zostaje za to wygnany. Udaje się do Mantui.
Pomimo wygnania, uczucie łączące Romeo i Julię nie gaśnie. Oboje mocno cierpią. Zakocha
W tej chwili widzisz 50% opracowania
";
any w Julii, Parys, ma się z nią ożenić, czego Julia chce za wszelką cenę uniknąć, ponieważ jest wierna miłości swojego życia, czyli Romeo. Planuje wraz z ojcem Laurentym spisek, według którego ma wypić „truciznę”.Trucizna sprawia, że Julia wydaje się nie żywa, jednak ma obudzić się, gdy jej ciało będzie miało być pochowane. Romeo dowiaduje się o śmierci ukochanej, przez co postanawia po nią wrócić. Niestety nie wie, że wszystko jest ustawione. Parys postanawia odwiedzić nieżywą ukochaną. Romeo w złości zabija go.Romeo wypija truciznę zakupioną od aptekarza, chcąc, aby śmierć połączyła go i jego ukochaną.Julia budzi się ze snu z rozpaczą, widząc dwa zabite ciała. Zabiera sztylet Romea, po czym wbija go w swoją pierś, tym samym kończąc swoje życie.Po śmierci Julii do grobu przychodzą rodziny dwójki kochanków, ojciec Laurenty, książę, warta oraz paź Parysa.Wrogie rodziny godzą się między sobą przy martwych ciałach ukochanych dzieci, dzieląc razem wspólną rozpacz.
Chcesz się mniej uczyć i więcej rozumieć?
Zamień czytanie na oglądanie!
Kliknij i ucz się szybciej!
Opracowanie
AUTOR:
William Shakespeare (Szekspir) – angielski pisarz i aktor, twórca dramatów. Uważany jest za jednego z najwybitniejszych pisarzy literatury angielskiej oraz reformatorów teatru. Został jednak doceniony dopiero po śmierci. Tworzył sztuki (komedie i tragedie), sonety, wiersze oraz inne gatunki literackie. W Anglii jest uważany za najważniejszego twórcę.
TYTUŁ:
„Romeo i Julia”
RODZAJ I GATUNEK LITERACKI:
Dramat (tragedia elżbietańska)
DATA PUBLIKACJI:
Za datę premiery wersji drukowanej uważa się rok 1597. Dokładna data powstania utworu nie jest z kolei znana, szacuje się, że było to pomiędzy 1591 a 1598 rokiem. Na scenie sztuka „Romeo i Julia” została wystawiona w roku 1595, w teatrze o nazwie „The Thearte”.
CZAS I MIEJSCE AKCJI:
Głównym miejscem akcji jest Werona – miasto położone w północno-wschodnich Włoszech. Czas akcji nie ma określonego roku, jednak odbywa się latem, w ciągu pięciu dni (od niedzielnego ranka do piątkowego świtu).
PROBLEMATYKA:
Głównym wątkiem jest nieszczęśliwa miłość pomiędzy Romeo a Julią. Sztuka ukazuje tragizm miłości, do którego doprowadził zażarty konflikt pomiędzy rodzinami i zbieg nieszczęśliwych okoliczności. Innym poruszanym zagadnieniem jest wybór pomiędzy posłuszeństwem wobec rodziców a własnym szczęściem. Romeo i Julia to bohaterowie tragiczni, osamotnieni i niezrozumiani przez resztę społeczeństwa. Są ofiarami bezsensownego konfliktu swych rodzin.
BOHATEROWIE:
▪ Romeo Monteki – główny bohater utworu. Młody chłopak, jedyny syn rodziny Montekich, która miała konflikt z rodziną Capulettich. Romea cechuje szlachetność, ale też popędliwość. Pod wpływem miłości do Julii przechodzi wewnętrzną przemianę. W imię owej miłości jest gotów na największe poświęcenia.
▪ Julia Capuletti – bardzo młoda (czternastoletnia) dziewczyna, jedyna córka rodziny. Jest piękna, szczupła, jej zachowanie jest czasami infantylne. Cechuje ją wrażliwość, delikatność i pokora. Miłość do Romea sprawia, że dziewczyna szybko dojrzewa emocjonalnie.
▪ Merkucjo – wierny przyjaciel Romea. Postać pozytywna i wprowadzająca elementy komizmu. Mężczyzna jest szczery, lojalny i krytyczny.
▪ Ojciec L
W tej chwili widzisz 50% opracowania
";
Laurenty (Wawrzyniec) – duchowny, franciszkanin. Zabiegał o zaprzestanie waśni pomiędzy rodzinami. Staje po stronie młodych zakochanych, którzy mogliby scalić rody, jednak jego pomoc okazuje się być tragiczna w skutkach.
▪ Kapuleti – bohaterowie zbiorowi, rodzina Julii. Są zapalczywi, uparci i okrutni. Matka Julii jest kobietą chłodną w uczuciach i obojętną na cierpienie swego dziecka.
▪ Monteki – bohaterowie zbiorowi, rodzina Romea. Odpierają ataki ze strony wrogiego rodu, ale wydają się być o wiele bardziej spokojni i rozważni.
KRÓTKIE STRESZCZENIE FABUŁY:
Utwór skała się z pięciu aktów, podzielonych na sceny. W prologu aktu pierwszego chór opowiada o zadawnionej waśni pomiędzy rodem Capulettich i Montekich. Na placu miejskim w Weronie dochodzi do przypadkowego spotkania służących z obydwu rodzin. Dochodzi do kłótni i walki na miecze. Członkowie rodzin dołączają do bitwy, jednak ich emocje zostają ostudzone przez księcia Escalusa. W kolejnych scenach rodzina Capulettich organizuje bal, na którym przypadkowo pojawia się Romeo. Pomiędzy mężczyzną i Julią wybucha płomienne uczucie. Młodzi muszą zmagać się z dezaprobatą i nienawiścią swych rodzin, jednak są pełni nadziei i postanawiają się pobrać. Sprawę komplikuje śmierć kuzyna Julii – Tybalta, którego w obronie własnej zabił Romeo. Karą dla mężczyzny jest wygnanie do Mantui (miasto we Włoszech). Julia z kolei zostaje zmuszona do poślubienia Parysa. Zrozpaczona dziewczyna zwraca się z prośbą do ojca Laurentego. Duchowny przygotowuje miksturę, która ma pomóc Julii upozorować własną śmierć. Nazajutrz rodzice opłakują odejście swego jedynego dziecka. Wiadomość o śmierci Julii dociera też do Romea. Kiedy mężczyzna przekonał się, że jego ukochana naprawdę nie żyje (dziewczyna leżała nieruchomo, jak sparaliżowana), postanowił skończyć ze swoim życiem. Po pokonaniu Parysa, wypił truciznę i zmarł. Julia budzi się ze swojego snu i spostrzega martwego Romeo. Dziewczyna również zabija się, za pomocą trucizny. Śmierć młodych ludzi nie zakończyła waśni pomiędzy rodzinami, a wręcz przeciwnie. Nawet nad martwymi ciałami swych dzieci, rodzice kłócili się zażarcie. Śmierć bohaterów jest tragiczna, ale też bezsensowna jak spór rodzin.
Chcesz się mniej uczyć i więcej rozumieć?
Zamień czytanie na oglądanie!
Kliknij i ucz się szybciej!
Charakterystyka
Krótko o autorzeWilliam Szekspir (ang. William Shakespeare) – angielski dramaturg, aktor i poeta. Reformator teatru. Jeden z najwybitniejszych dramatopisarzy.O utworzeUtwór powstał pod koniec XVI w. Sztuka została wystawiona w teatrze „The Theatre”, z którym związane są początki kariery Szekspira. „Romeo i Julia” nie jest całkowicie oryginalnym utworem. Szekspir, podobnie jak większość autorów w tamtych czasach, wzorował się na innych dziełach. W tamtych czasach pojęcie plagiatu nie było znane. Pomimo tego, iż nie jest to historia, która została przez niego wymyślona, „Romeo i Julia” zachwyca czytelników swoją kreacją i ciekawie przedstawioną historią.Czas i miejsce akcjiAkcja utworu toczy się w ciągu pięciu dni. Wydarzenia rozgrywają się w Weronie i Mantui, a konkretnie w miejscach takich jak: plac publiczny, dom Kapuletów, ogród Kapuletów, pokój Julii, cela Ojca Laurentego i cmentarz.Rodzaj, gatunek literacki i styl utworu„Romeo i Julia” to dramat, czyli utwór przeznaczony do wystawienia na scenie. Utwór jest również dramatem szekspirowskim. Oryginalnie utwór ten był napisany jedenastozgłoskowcem bez rymów. Zawiera wiele archaizmów.Krótkie streszczenieUtwór rozpoczyna się od walki sług z dwóch wrogich sobie rodzin – Kapuletów i Montekich. Walka zostaje jednak przerwana i zebrani rozchodzą się. Następnie dowiadujemy się, że Kapulet planuje wydać Julię – swoją córkę – za krewnego księcia. Wydaje on bal, na którym oboje mają się poznać. Romeo dowiaduje się o balu, na którym ma być Rozalina. Poznaje on tam córkę Kapuletów, w której się zakochuje. Kolejnym wydarzeniem jest zakradnięcie się do ogrodu Kapuletów przez Romea. Odbywa się rozmowa młodzieńca z Julią, podczas której młodzi dochodzą do wniosku, że są gotowi wyrzec się nazwiska i uciec w razie przeszkód. Chcą wziąć potajemnie ślub, którego ma im udzielić ojciec Laurenty. Mężczyzna wyraża na to zgodę. Dochodzi do kolejnej awantury, w której dochodzi do zemsty za skutki poprzedniej walki, podczas której poległ Merkucjo. Romeo zabija Tybalta, wskutek czego zostaje wygnany z Werony. Wyjeżdża do Mantui. Ojciec Laurenty wymyśla podstęp, który pozwoli młodej parze być razem. Daje Julii eliksir, który zasymuluje jej śmierć. Według planu Julia miała zostać pochowana, a wtedy przybędzie Romeo, który zabierze ją z miasta. Ojciec Laurenty wysyła posłańca, który ma poinformować o planie Romea. Dziewczyna wypija eliksir i zostaje pochowana na cmentarzu. Posłaniec jednak nie dociera do zakochanego wygnańca. Zrozpaczony Romeo, myśląc, że ukochana naprawdę nie żyje, zdobywa truciznę, zabija krewnego księcia i wypija truciznę nad ciałem ukochanej. Julia budzi się i, widząc martwego kochanka, również się zabija. Rodziny młodych, widząc to, co się stało, godzą się.”Romeo i Julia” jako przykład dramatu szekspirowskiego – budowa i cechy„Romeo i Julia” to utwór dramatyczny. Jest to
W tej chwili widzisz 50% opracowania
";
tragedia. Zbudowany jest ze scen i aktów. Występują tam dialogi (tekst główny) i didaskalia (tekst poboczny). Występuje tu akcja, czyli następujące po sobie w porządku chronologicznym wydarzenia. Zachowany zostaje układ przyczynowo-skutkowy. Na elementy akcji składają się:- ekspozycja, czyli punkt wyjścia, w którym poznajemy zarys głównego konfliktu, wątku;
– rozwinięcie akcji, czyli rozwinięcie ekspozycji i kolejnych wątków;
– punkt kulminacyjny, czyli moment, w którym bohaterowie zdają się znajdować w sytuacji bez wyjścia; główny problem, wydarzenie zdaje się nie mieć rozwiązania;
– perypetia, czyli zmiana losów bohatera:
– rozwiązanie akcji, czyli rozstrzygnięcie konfliktu, wydarzenia, głównego wątku.Gatunek literacki, jakim jest dramat szekspirowski, różni się od antycznego dramatu. Szekspir przeprowadził takie zabiegi, jak:- zerwanie z akcją trzech jedności – miejsca, czasu i akcji (akcja rozgrywa się w różnych miejscach, trwa ponad 24 godziny – 5 dni, istnieje kilka wątków);
– zerwanie z zasadą decorum (tragizm miesza się z komizmem);
– brak chóru;
– występowanie przyrody, która buduje nastrój;
– sceny śmierci (samobójstwo na oczach widzów);
– elementy fantastyczne (magiczny eliksir);
– sceny zbiorowe;
– bohater podlega zmianom, ma wolność wyboru.Problematyka utworuUtwór podejmuje temat nieszczęśliwej miłości. Budzi silne emocje. Miłość tytułowych bohaterów zmaga się z wieloma przeciwnościami, nienawiścią, śmiercią. Silne uczucie łączące Romea i Julię musiało przejść próbę z powodu wzajemnej nienawiści ich rodzin, która staje na drodze do ich szczęścia. Historia ich miłości pokazuje nam, że prawdziwe uczucie pojawia się nagle i nieoczekiwanie oraz może dać nam wiele cierpienia. Mimo to jest to emocja silna, bezgraniczna i skłaniająca do poświęceń. Młoda para udowadnia nam, że jest gotowa nawet zabić się, jeśli wspólne szczęście jest nieosiągalne.Inna lekcja o miłości dotyczy tego, że to uczucie może być czasami chwilowe i ślepe. Taka chwilowa miłość przedstawiona została na początku utworu jako uczucie Romea do Rozaliny, nieodwzajemniającej miłości młodzieńca. Możemy być zauroczeni kimś, myśląc, że to nasza wybranka / nasz wybranek, jednak uczucie to nie może być prawdziwe, jeśli druga strona nie czuje tego samego.Ostatnim tematem, jaki podejmuje tragedia Szekspira, jest motyw destrukcyjnej nienawiści. Dwa rody podcinają sobie nawzajem skrzydła, nie widząc tego, co dzieje się wokół nich. Nienawiść zaślepia obie rodziny, co doprowadza do licznych tragedii (śmierć Merkucja, Tybalta, Parysa, Romea i Julii). Negatywne uczucie sprawia, że kochankowie nie czują się zbyt dobrze w swoich domach i są nieszczęśliwi. Dopiero wielka tragedia sprawia, że rodziny Kapuletich i Montekich przejrzały na oczy i pogodziły się.
Sprawdź pozostałe wypracowania:
Język polski:
Geografia:
Lektury dla klas 1 - 3
Lektury dla klas 4 - 6
Lektury dla klas 7 - 8
Wykryto AdBlocka
Wykryto oprogramowanie od blokowania reklam. Aby korzystać z serwisu, prosimy o wyłączenie go.