Chcesz się mniej uczyć i więcej rozumieć?
Zamień czytanie na oglądanie!
Kliknij i ucz się szybciej!
W tej chwili widzisz tylko 50% opracowania
by czytać dalej, podaj adres e-mail!
Wystąpił błąd, spróbuj ponownie :(
Udało się! :) Na Twojej skrzynce mailowej znajduje się kod do aktywacji konta
";
Chcesz się mniej uczyć i więcej rozumieć?
Zamień czytanie na oglądanie!
Kliknij i ucz się szybciej!
Bolesław Prus – o autorze
Bolesław Prus – Biografia
Bolesław Prus, a tak naprawdę Aleksander Głowacki szlacheckiego herbu Prus był polskim nowelistą, pisarzem, prozaikiem, jak i również publicystą kierunku pozytywizmu. Urodził się dwudziestego sierpnia 1847 roku w miejscowości Hrubieszów , zaś zmarł 19 maja 19 12 w Warszawie. Do dziś szacuje się, że był on jednym z najwybitniejszych pisarzy literatury w języku polskim.
Narodził się 20 sierpnia 1847 w Hrubieszowie na ziemi lubelskiej. Jego ojciec, Antoni Głowacki, był ekonomem posiadającym szlacheckie korzenie. Aleksander miał oczywiście matkę, Apolonię Głowacką (z domu Trembińska). Na czas porodu została ona umieszczona u kuzyna Antoniego, księdza kanonika Feliksa Troszczyńskiego. Był on wówczas proboszczem Hrubieszowa. Gdy Aleksander miał niespełna trzy lata, osierociła go matka. Sześć lat później to samo uczynił ojciec. Zaopiekowała się nim babcia Marcjanna Trembińska, która zamieszkiwała Puławy znajdujące się w zachodniej części Lubelszczyzny. Jego opiekunka po jakimś czasie zmarła, co zmusiło Głowackiego do kolejnej przeprowadzki. Zadomowił się wówczas u swojej ciotki, gdzie wstąpił do Powiatowej Szkoły Realnej w Lublinie (uczęszczał do niej cztery lata). W roku 1861 osiedlił się zaś w Siedlcach, gdzie zamieszkał wraz ze swoim starszym o 13 lat bratem, Leonem Głowackim. Rok później wraz z nim wyprowadził się do Kielc, tym samym rozpoczynając naukę w pobliskim gimnazjum.
Poprzez sugestię Leona, demokratycznego działacza frakcji ,,Czerwoni”, w wieku 16 lat Aleksander przerwał swoje nauczanie gimnazjalne. Wziął zaś udział w powstaniu styczniowym. Pierwszego września 1863 został ranny w czasie bójki we wsi o nazwie Białka. Wzięto go do rosyjskiej niewoli. Na szczęście, ze względu na wstawiennictwo ciotki oraz młody wiek, pozwolono mu wrócić do dawnego miejsca zamieszkania.
Jego pierwszy wiersz, ,,Do Pegaza”, został opublikowany w ,,Kurierze Niedzielnym” 10 stycznia 1864 roku. Aleksander Głowacki skrywał się natenczas pod pseudonimem Jan w Oleju. Dziesięć dni po tym wydarzeniu został on aresztowany z powodu jego udziału w powstaniu. Przez ok. cztery miesiące przebywał w więzieniu znajdującym się na Zamku w Lublinie. Następnie Głowacki został pozbawiony tytułu szlacheckiego, a jego opieką zajął się wuj Klemens Olszewski. Brat popadł albowiem w bardzo ciężką chorobę psychiczną. Po skończeniu swojego pobytu w celi więziennej kontynuował pobieranie nauki w gimnazjum, gdzie w wieku dziewiętnastu lat zdał je z wynikiem celującym. Miał on w planach zacząć naukę na studiach w rosyjskiej miejscowości Sankt Petersburg, jednak sytuacja finansowa zmusiła go do odpuszczenia sobie tej decyzji. W związku z tym Aleksander Głowacki zaczął uczęszczać do Szkoły Głównej w Warszawie. Jego zajęcia odbywały się na wydziale Matematyczno – Fizycznym. W wolnym czasie publikował on także listy w czasopiśmie ,,Kurier Świąteczny”, pod którymi wciąż podpisywał się jako Jan w Oleju. Jego niezbyt dobra sytuacja materialna wymusiła na nim zakończenie studiów w roku trzecim i przeniesienie się do Puław. To właśnie tam rozpoczął naukę, tym razem na wydziale rolniczym. Popadł jednak w konflikt z jednym z rosyjskich profesorów. Powrócił więc znów do Warszawy.
Mężczyzna posiadał wiele różnych zainteresowań, co pozwoliło mu na próbowanie swoich sił w rozmaitych zawodach. Próbując zarobić na życie, był m.in. ślusarzem, fotografem i ulicznym mówcą. W 1871 roku przetłumaczył, a także streścił książkę angielskiego filozofa i ekonoma, Johna Stuarta Milla. Po jakimś czasie podjął również pracę dziennikarza.
Za datę pierwszego większego sukcesu autora uznaje się 29 maja 1872 roku, kiedy to jego artykuł zatytułowany ,,Nasze Grzechy ” został opublikowany w 22. numerze czasopisma ,,Opiekun Domowy”. Jeszcze w tym samym roku opublikowano także jego drugi artykuł, tym razem w gazecie ,,Niwa”. Swoje kolejne utwory autor podpisywał już jako Bolesła
W tej chwili widzisz 50% opracowania
";
aw Prus.
Aleksander Głowacki współpracował także z humorystycznymi czasopismami, jakimi były m.in. pismo ,,Mucha” oraz ,,Kolce”. Znajdowały się w nich prześmiewcze artykuły ,,Szkice społeczne”, a także liczne humoreski (najpopularniejsze z nich to ,,To i owo”, ,,Kłopoty babuni”). Wszystkie publikowane tam rozrywkowe utwory podpisywał mieniem Prus.
W 1874 roku rozpoczął współpracę z dość popularną w tamtych czasach gazetą codzienną o nazwie ,,Kurier Warszawski”. Na jej kartach umieszczane było kolejno siedem utworów tworzących razem cykl ,, Szkice warszawskie”. W tym samym czasopiśmie rok później zaczęły się pojawiać ,,Kartki z podróży”, a także ,,Kronika tygodniowa”, która przyniosła Głowackiemu największą wówczas sławę. W tych utworach były opisywane głównie tematy polityki, moralności, jak i społeczności, co przyciągało liczne grono odbiorców.
Sprawa kariery czasowo polepszyła jego finansową sytuację, a także dochody. Pomogło mu to w zrealizowaniu swoich intencji dotyczących małżeństwa. W styczniu 1875 roku Aleksander poślubił dalszą kuzynkę ze strony mamy, Oktawię Trembińską. Od tego czasu jego kochanka dbała o jego zdrowie (cierpiał on aczkolwiek na agorafobię). Małżeństwo nigdy nie posiadało własnych dzieci, zaś ich adoptowany syn o imieniu Emil popełnił samobójstwo z powodu wielkich problemów psychicznych, jakimi była m.in. nieszczęśliwa miłość.
W następnych latach życia Aleksander Głowacki zajmował się pisaniem opowiadań, noweli i wierszy do wielu czasopism. Jednak, wraz z upadkiem magazynu przez niego prowadzonego, zaczęły się też pojawiać problemy finansowe. Prus zaczął wtedy pisać powieści. Zawiązał wtedy współpracę z polskim tygodnikiem wydawanym w Petersburgu (nazywał się on ,,Kraj”). W roku 1885 zapoznał się z dosyć znanym malarzem Stanisławem Witkiewiczem, który identyfikował się także jako pracownik redakcji gazety ,,Wędrowiec”. Poprzez znajomość tych osób przez niedługi czas Głowacki wiązał się z tym magazynem, jednocześnie publikując tam powieść z wpływami naturalizmu, ,,Placówka”, oraz kilka opowiadań i noweli.
Bolesław Prus w 1882 roku po raz pierwszy pojechał na wakacje. Miejscem jego wypoczynku była miejscowość Nałęczów, którą uznawano za uzdrowiskową. Od tego czasu miasto okazało się być ulubionym miejscem wypoczynkowym autora, w związku z czym przyjeżdżał tam przez następne 28 lat. Mężczyzna często wybierał się do niedalekiej wsi Bochotnica, gdzie najprawdopodobniej odbywała się akcja utworu ,,Antek”. W roku 1895 odbyła się jego pierwsza podróż zagraniczna, podczas której zwiedził takie państwa jak: Szwajcaria, Francja, Czechy i Niemcy.
W ostatnich latach życia pisarz został ogromnym autorytetem wśród innych. Był postrzegany jako wzorowy obywatel i reprezentant polskiej postawy założeń gospodarczych. Bardzo często brał on także udział w akcjach społeczności, a także patronował wiele inicjatyw. Opiekował się sierotami z Towarzystwa Dobroczynności, jak i również był prezesem Stowarzyszenia Kursów dla Analfabetów Dorosłych. W swoim testamencie sfinansował także wynagrodzenia dla zdolnych dzieci wywodzących się z niezbyt bogatych rodzin. Aleksander Głowacki zmarł w wieku 64 lat, a jego śmierć była spowodowana atakiem serca. Na jego pogrzebie zgromadziły się tłumy wielbicieli pisarza. Przeobraził się on nawet w demonstrację na ulicach Warszawy. Bolesław Prus został pogrzebany na Cmentarzu Powązkowskim.
Twórczość poety do dziś jest uznawana jako największe osiągnięcie polskiej literatury. Do najważniejszych utworów Aleksandra Głowackiego należą:
,, Faraon”
,, Katarynka”
,,Antek”
,, Lokator poddasza”
.,, Kamizelka”
,,Lalka”
,, Przygoda Stasia”
,,Powracająca fala”.
,,Grzechy Dzieciństwa”
,, Omyłka”
,,Z legend dawnego Egiptu”.
Chcesz się mniej uczyć i więcej rozumieć?
Zamień czytanie na oglądanie!
Kliknij i ucz się szybciej!
Chcesz się mniej uczyć i więcej rozumieć?
Zamień czytanie na oglądanie!
Kliknij i ucz się szybciej!
Geneza
„Z legend dawnego Egiptu” to nowela pióra Bolesława Prusa.
Inspiracją do napisania wspomnianego dzieła były historie Wilhelma I oraz Fryderyka III.
Wilhelm I w 1887 r. ciężko zachorował, miał wtedy już 90 lat. Cesarz pokonał ten trudny czas i doszedł do zdrowia. Fryderyk liczył, że przejmie ster rządów po Wilhelmie, z tą zmianą wiązano nadzieję na lepsze losy zarówno Prus, jak i na poprawę sytuacji w Polsce. Aleksander Głowacki vel Bolesław Prus, bardzo uważnie śledził te wydarzenia. Książę Fryderyk uosabiał Horusa, natomiast Fryderyk był Ramzesem.
Pisarz uśmierca Horusa w czasie, kiedy Fryderyk jeszcze żył, natomiast tym krokiem uprzedził wydarzenia autentyczne.
W świecie rzeczywistym Fryderyk również umiera. Pisarz twierdził, że przewidział wydarzenia, które dopiero miały n
W tej chwili widzisz 50% opracowania
";
nastąpić. Fryderyk III, z którym wiązano nadzieję na polepszenie sytuacji w Prusach oraz na poprawę losu Polaków nadziei tej nie spełnił, gdyż umarł w stosunkowo młodym wieku.
„Z legend dawnego Egiptu” stanowi pierwszą powieść Bolesława Prusa, która porusza zagadnienia historyczne.
Przyczyną zgonu Fryderyka był nowotwór gardła.
Fryderyk wstąpił na tron, jednakże utrzymał się na nim ledwie 99 dni, po czym do władzy doszedł syn tego władcy, Wilhelm II.
Wilhelm II był ostatnim cesarzem Niemiec, następnie doszło do I Wojny Światowej, po której Prusy stały się republiką.
W „Z legend dawnego Egiptu” Prus zagubił się w opisaniu szczegółów, jednak sedno wydarzeń, a więc główna idea, czyli, że „marne są ludzkie nadzieje wobec porządku świata”, została obroniona.
Chcesz się mniej uczyć i więcej rozumieć?
Zamień czytanie na oglądanie!
Kliknij i ucz się szybciej!
Czas i miejsce akcji
„Z legend dawnego Egiptu” Bolesława Prusa, rozgrywa się w pałacu należącym do faraona, ulokowanym w starożytnym Egipcie. Akcja ma miejsce w stolicy starożytnego Egiptu, w Tebach. Pałac został celowo podzielony, w jednej jego części znajduje się umierający, schorowany Ramzes, z drugiej Jego następca, Horus, który przygląda się rządom w państwie oraz z utęsknieniem oczekuje Ukochanej Bereniki. Pałac jest najważniejszym miejscem w całym państwie, gdyż to właśnie tutaj podejmowane są decyzje kluczowe dla wszystkich mieszkańców. Ludzie, którzy tutaj przebywają znają reguły panujące w państwie vide Kanclerz. Bolesław Prus napisał paradoksalne dzieło, wydawać się może, że utwór zakończy się śmiercią Ramzesa, jednakże ten dochodzi do siebie, co więcej okazuje się, że ma w planach wyprawę w celu polowania na lwy, umiera natomiast Horus, który zostaje nieoczekiwanie zaatakowany przez jadowitego pająka. Co warto nadmienić, Ramzes ukończył 100 lat, natomiast Horus ma zaledwie 30 lat, nie trzeba więc wielkie matematyki, żeby wskazać, że dzieli ich 70 lat, wydawałoby się, że umrze starszy, natomiast nieoczekiwanie dla wszystkich śmierć ponosi ten młodszy. Horus uosabia swoim postępowaniem władzę nowego stylu, pragnie reform, liberalizacji, zmiany, natomiast Ramzes to despota, jednakże pragnący dobra poddanych, mamy tutaj motyw zmierzenia dwóch pokoleń. Ramzes uosabia mądrość, sprowadza lekarza ze świątyni w
W tej chwili widzisz 50% opracowania
";
Karnaku, gdyż wie, że będzie w stanie Mu dopomóc. ” Karnak” oznacza w dosłownym tłumaczeniu tyle, co ” Najbardziej Dobrane z Miejsc”, jest to miasto w Górnym Egipcie, na wschodnim brzegu Nilu, 2,5 km. na północ od Luksoru. Wydarzenia mają miejsce pomiędzy III i II tysiącleciem p.n.e. Łatwo możemy to ustalić, gdyż wiemy mianowicie, iż doszło do zjednoczenia Egiptu, jak też do napadów Egipcjan na Etiopię, którym chciał zapobiec młody Horus. Horus który siedzi w sali faraonów, oczekuje na pierścień faraona, stanowiący insygnium najwyższej władzy. Jest to miejsce, z którego zawiaduje On sprawami państwa, właśnie tuta przybywają urzędnicy rangi państwowej, którzy są wysyłani przez umierającego faraona, Ramzesa. Czas akcji to jedna noc, akcja ma swoje zakończenie przed nadejściem wschodu słońca. Motyw upływającego czasu stanowi najważniejszy motyw książki, właśnie fakt, iż czas upływa powoduje, że wydarzenia nabierają coraz to większej dramaturgii. Główny bohater utworu jest zmuszony zmierzyć się z upływającym czasem, właśnie jego niedobór powoduje, iż nie może przeprowadzić zamierzeń, które planował podjąć względem najbliższych oraz rządzonego państwa. Horus doprowadza do eliminacji edyktów, zdaje sobie sprawę, iż nie da rady ich przeprowadzić. Prus poprzez użycie nazwy „Horus” nawiązać chce do egipskiego bożka nieba, z którym utożsamiał się panujący faraon.
Chcesz się mniej uczyć i więcej rozumieć?
Zamień czytanie na oglądanie!
Kliknij i ucz się szybciej!
Bohaterowie
W noweli Bolesława Prusa pod tytułem „Z legend dawnego Egiptu” występują zarówno postacie bezpośrednio biorące udział w akcji utworu, jak i te tylko wspomniane.Do bohaterów uczestniczących w przedstawionych wydarzeniach należą:1) Ramzes – jest to starszy człowiek, ma ponad sto lat („od chwili jego zstąpienia z niebios Nil wylewał już sto razy”). Włada państwem egipskim już ponad pół wieku. Słynie ze swojego okrucieństwa. Jest nieugięty i despotyczny. Surowo karze każdy, nawet najmniejszy przejaw nieposłuszeństwa. Jest bezlitosny również dla członków najbliższej rodziny. To właśnie m.in. on wydaje rozkaz pochowania ciała swej zmarłej córki, a zarazem matki swojego następcy, pośród niewolników. Zdecydował się na to, bo jego córka okazywała zbyt dużą litość względem niewolników. Skazuje na wygnanie Jetrona – nauczyciela Horusa, który zniechęcał go do przemocy i wojen, wpajając mu zasady dobroci, miłosierdzia i sprawiedliwości. Dodatkowo wtrąca do więzienia ukochaną wnuka – Berenikę.W czasie trwania akcji noweli Ramzes podupada na zdrowiu. Postawiona diagnoza jest jednoznaczna – jego stan jest ciężki. Jedyne lekarstwo, które proponuje mu medyk, może mu albo pomóc, albo wręcz odwrotnie – zaszkodzić (uśmiercić). Ramzes podejmuje ryzyko i je zażywa. Tym, o co władca troszczy się najbardziej, nie jest jednak jego własne zdrowie. Zależy mu przede wszystkim na zapewnieniu Egiptowi nieprzerwanej władzy. W tym celu wzywa do sali faraonów swojego wnuka, by ten był w stanie gotowości przejęcia pierścienia na wypadek jego śmierci. Skupia się na dobru ogółu, a nie jednostki.Na końcu utworu Ramzes ni
W tej chwili widzisz 50% opracowania
";
ieoczekiwanie odzyskuje siły.2) Horus – to wnuk władcy Egiptu. W przeciwieństwie do swojego dziadka jest skłonny do ustępstw względem poddanych i wrogów. W swoim postępowaniu kieruje się miłością i współczuciem. Pomimo cierpienia, jakiego doznał od Ramzesa, ubolewa na wieść o jego bliskiej śmierci.Po przejęciu władzy zamierza wprowadzić w życie wiele edyktów, które mają poprawić sytuację dotychczas gnębionego ludu. Planuje obniżyć czynsze i podatki, zmniejszyć tygodniowy wymiar czasu pracy niewolników i zakazać ich bicia, a także pragnie zawrzeć pokój z Etiopią. Oprócz tego chce odwołać rozkazy Ramzesa dotykające go w sposób osobisty (uwolnienie Bereniki, przeniesienie ciała matki do królewskich katakumb oraz przyzwolenie na powrót Jetrona do kraju).Nieoczekiwanie zostaje ukąszony przez jadowitego pająka, co powoduje jego śmierć jeszcze tej samej nocy. Nie udaje mu się zrealizować zamierzonych celów. Władzę na nowo przejmuje ozdrowiały Ramzes, dalej prowadząc tyrańskie rządy.3) lekarz z Karnaku;4) dworzanin;5) wódz armii;6) kanclerz;7) arcykapłan i jego zastępca.Postaciami tylko przywołanymi w utworze są:- Zefora – jest córką Ramzesa i matką Horusa. Za życia okazywała dużo litości wobec niewolników, za co (zgodnie z żądaniem Ramzesa) została wśród nich pochowana.
– Jetron – nauczyciel i zarazem przyjaciel Horusa. Przekazał swojemu wychowankowi wspaniałe wartości. Uczył go miłości i szacunku do bliźnich, niezależnie od ich pochodzenia. Wzbudzał w nim wstręt do wojen i przemocy, za co został wygnany.
– Berenika – ukochana Horusa. Została zamknięta w klasztornym więzieniu przez Ramzesa.
Chcesz się mniej uczyć i więcej rozumieć?
Zamień czytanie na oglądanie!
Kliknij i ucz się szybciej!
Streszczenie
W poniższym streszczeniu chciałabym skrócić jedną z nowel Bolesława Prusa. Do tego celu wybrałam jedną z moich ulubionych. Nosi ona tytuł „Z legend dawnego Egiptu”. Była ona lekturą szkolną w nieistniejących już gimnazjach, więc większość pokolenia wkraczającego w dorosłość już miała okazję ją poznać.Przyjęło się, że w streszczeniu zamieszcza się również kilka informacji o autorze, więc i ja tak chciałabym uczynić. Bolesław Prus to właściwie pseudonim pana, który się naprawdę nazywał Aleksander Głowacki. Posługiwał się herbem „Prus”. Był pisarzem – pisywał wiersze, nowelę, opowiadania, a także artykuły naukowe do gazet. Jego najsłynniejszą książką jest zmora maturzystów, czyli „Lalka”.Ale „Z legend dawnego Egiptu” też jest bardzo znane. Wydarzenia zawarte w tej noweli zamykają się w dwudziestu czterech godzinach, czyli w jednej dobie, w jednym dniu. Miejsce akcji znajduje się (jak sam tytuł sugeruje) w Egipcie, gdzieś nad Nilem. Czas akcji to starożytność – i to raczej taka przed naszą erą. Egipt jest wielkim mocarstwem i jego armia zagraża wszystkim sąsiadującym z nim krajom. Głównymi bohaterami jest nieuleczalnie chory faraon Ramzes oraz jego młody wnuk Horus.Akcja zaczyna się od informacji, że Ramzes jest bardzo stary (napisanie jest, że ma sto lat) i od wielu, wielu lat rządzi krajem twardą ręką. Jest zwolennikiem silnej armii, niewolnictwa, szybkiego tłumienia powstać i karania za każde najmniejsze nieposłuszeństwo. Faraon przeczuwając swoją bardzo szybką śmierć wzywa najlepszego w kraju lekarza i zmusza go, aby ten przygotował mu lekarstwo. Jest jednak pewien problem – ten lek może go zarówno uratować, uleczyć, jak i przyśpieszyć jego śmierć. Nie wiadomo jak działa, ale lekarz mówi, że przed świtem wszystko się wyjaśni. Mimo zażycia eliksiru faraon czuje się z minuty na minutę, godziny na godzinę coraz gorzej. Dwór zaczyna się przygotowywać do tego, że o świcie władzę w państwie przejmie następca tronu, czyli Horus. Korzystając z chwilowej świadomości Ramzes wzywa astrologa, aby ten wyczytał z gwiazd przyszłość rodu. Ten smutno mówi swojemu władcy, że połączenie Księżyca z Saturnem jakie widzi na niebie zwiastuje śmierć członka dynastii faraonów. Astrolog gani Ramzesa, że ten wziął lekarstwo, tłumaczy mu, że z igrania z przepowiedniami nigdy nic dobrego nie wyszło.Dworzanie (na rozkaz aktualnego faraona) wzywają Horusa do sali faraonów, aby ten cierpliwie czekał na śmierć dziadka. Nie może być bowiem ani na minutę sytuacji, kiedy w królestwie będzie bezkrólewie. Gdy tylko stary faraon by umarł, jeden z sług miał biegiem zanieść następcy pierścień faraona – symbol władzy, a wszyscy Egipcjanie mieli zacząć słuchać swojego nowego Pana. Horus różni się bardzo od dziadka. Mimo, że nie ma jeszcze trzydziestu lat, życie bardzo go już doświadczyło. Dziadek uwięził jego ukochaną w klasztorze, ciało jego matki „za karę” porzucił na grobie zbiorowym niewolników, bo ta ich miała czelność bronić, wygnał ulubionego nauczyciela Horusa, bo ten przekonywał go, że wojna nie jest jedynym rozwiązaniem. Młody następca w czasie swoich rozmyślać co zrobi, gdy zostanie faraonem został ukąszony w nogę. Jest pewny, że przez pszczołę. Do sali, w której chłopak przebywa przybył Wódz Armii mówiąc, że przysyła go Ramzes, którego śmierć jest kwestią paru chwil. Mówi, że będzie spełniał wszystkie rozkazy Horusa, nawet jeżeli te wydadzą się głupie i bezsensowne, a nawet szkodliwe. Horus go uspokaja, że nic takiego
W tej chwili widzisz 50% opracowania
";
nie oczekuje i prosi, aby ten napisał edykt, w którym spróbuje nawiązać pokój z (dotychczas) wrogą Etiopią, a także drugi, w którym zakaże wyrywania języków jeńcom wojennym. Wódz Armii bierze się za pisanie dokumentów, a tymczasem noga młodego księcia zaczyna puchnąć.Kolejny przybył Kanclerz. Ten dostał rozkaz, aby napisać edykt, w którym Horus zakazuje bicie niewolników (bez nakazu sądu), a także nakazuje czterodniowy tydzień pracy oraz obniża podatki. Kanclerz bez słowa bierze się za pisanie. Noga następcy tronu robi się coraz bardziej nabrzmiała.
Do Sali Faraonów wchodzi Arcykapłan. Jego zadaniem ma być budowa nowych świątyń – Horus zwiększył nakład finansowy na religię. Do tego ma napisać edykt, w który będzie napisane, że Berenika (ukochana Horusa) jest uwolniona z swojego więzienia – klasztoru. Arcykapłan powiedział, że wszystko jest na tą okoliczność już przygotowane, jedyne co, to Horus musi zostać faraonem, musi mieć faraoński pierścień. Noga księcia zaczyna go coraz bardziej boleć.Zostają także napisane edykty, w który młody Egipcjanin zarządził przeniesienie ciała matki na zaszczytne miejsce w grobowcu faraonów, a także taki, w którym powraca z wygnania swojego nauczyciela.Kolejną osobą, która przychodzi do następcy tronu jest lekarz. Mówi, że kiedy zostawiał władcę, ten był już w fazie agonalnej, że na pewno zaraz przybiegnie sługa z pierścieniem. Zauważa jednak, że wnuk umierającego dziwnie się zachowuje. Na początku składa to na karb wrażliwości młodzieńca, jednak później zauważa wymalowany ból na jego twarzy i pyta go co się dzieje. Ten w odpowiedzi pokazuje mu swoją nogę. Lekarz jest przerażony! Mówi, że to nie jest ugryzienie pszczoły, ale groźnego, afrykańskiego pająka. Jego ugryzienie jest silnie trujące, wręcz śmiertelne! Horus jest tą informacją przerażony. Modli się do swoich bogów, aby dane było mu żyć dłużej niż jego dziadkowi, żeby był choć chwilę faraonem, aby mógł ratyfikować edykty. Lekarz mówi mu, że nawet jeśli jego dziad umrze pierwszy, to chłopak nie zdąży wprowadzić wszystkich swoich ustaw. Horus więc zaczyna odrzucać te mniej (dla niego ważne). Los niewolników się nie poprawi, podatki nie zostaną jednak obniżone. O czterodniowym tygodniu lud może zapomnieć. Mama nie zostanie pochowana w nowym grobie, jeńcom dalej będzie można wyrywać języki. Ukochany nauczyciel pozostanie na zawsze już na wygnaniu. W końcu zostaje jeden edykt – ten z zarządzeniem, aby uwolnić ukochaną księcia. Horus obiecuje sobie, że cokolwiek się stanie, Berenika ma być wolna. Próbuje namówić ministrów, aby ci już po nią posłali. Niestety tak nie można, najpierw Horus musi zostać faraonem i musi mieć pierścień. Ministrowie posyłają sługę, aby się dowiedzieć czy Ramzes już umarł. Po chwili sługa ten przybiega krzycząc, że stał się cud! Że stary faraon odzyskał zdrowie i właśnie wybiera się na polowanie na lwy. W tej chwili Horus pada martwy u jego stóp, a razem z nim umierają marzenia. Berenika dalej zostaje więźniem. I tak przepowiednia została spełniona. Koniec.Nowela nawiązuje do sytuacji politycznej w czasach, kiedy Bolesław Prus pisał swoje dzieło. Ramzesem miałby być konserwatywny cesarz Niemiec Wilhelm I, a Horusem ambitny i postępowy Fryderyk III. Ten drugi, który miałby zmienić świat (a przynajmniej „naszą” część Europy) zaczyna chorować na raka gardła. Co prawda Fryderyk zmarł po Wilhelmie, ale panował tak krótko, że nie zdążył wprowadzić swoich wielce rewolucyjnych planów.Dziękuje za przeczytanie mojego wypracowania.
Chcesz się mniej uczyć i więcej rozumieć?
Zamień czytanie na oglądanie!
Kliknij i ucz się szybciej!
Plan wydarzeń
1.Nagła choroba osłabiająca stuletniego faraona Ramzesa.
2.Zażądanie przez władcę Egiptu silnego lekarstwa od medyka ze świątyni z Karnaku.
3.Sprzeciw lekarza obawiającego się o życie Ramzesa.
4.Przyjęcie leku przez faraona.
5.Oczekiwanie na przepowiednię słynnego astrologa z Tebów.
6.Zapowiedź śmierci bliskiego członka rodziny Ramzesa.
7.Oczekiwanie faraona na koniec żywota i przygotowania do przekazania władzy nad krajem wnukowi – Horusowi.
8.Przybycie ludu pod pałac Ramzesa – chęć złożenia pokłonu nowemu władcy.
9.Przygotowania kapłanów do przeniesienia szczątków Zefory, matki Horusa, z miejsca pochówku niewolników do katakumb.
10.Działania kanclerza w celu sprowadzenia Jetrona, nauczyciela Horusa, z wygnania.
11.Przygotowania arcykapłana do oswobodzenia Bereniki, ukochanej Horusa, z klasztornego więzienia – bolesna tęsknota młodego władcy.
12.Ukąszenie Horusa przez nieokreślone zwierzę – podejrzenie skierowane na pszczołę.
13.Oczekiwanie Horusa w sali faraonów na wieści o stanie zdrowia Ramzesa i na przejęcie władzy.
14.Przybycie wodza armii przysłanego do Horusa przez słabnącego Ramzesa.
15.Polecenie spisania edyktów wydane przez Horusa.
16.Chęć zawarcia pokoju z Etiop
W tej chwili widzisz 50% opracowania
";
pami.
17.Wprowadzenie zakazu wyrywania języków jeńcom wojennym.
18.Przybycie do Horusa – na polecenie umierającego faraona – kanclerza państwa.
19.Rozkaz napisania edyktów wydany przez przyszłego władcę.
20.Polecenie obniżenia ludowi czynszu dzierżawnego i podatków o połowę.
21.Obowiązek przyznania niewolnikom trzech dni w tygodniu wolnych od pracy i zakazu bicia ich kijem bez wyroku sądowego.
22.Rozkaz odwołujący z wygnania nauczyciela Horusa, Jetrona.
23.Przybycie do Horusa arcykapłana przysłanego przez Ramzesa.
24.Polecenie napisania edyktów wydanych przez przyszłego faraona.
25.Nakaz przewiezienia zwłok matki Horusa, Zefory, do katakumb.
26.Rozkaz uwolnienia Bereniki – miłości młodego następcy – z klasztornego więzienia.
27.Odkrycie prawdziwej przyczyny puchnięcia i bólu nogi Horusa – ukąszenie śmiertelnie niebezpiecznego jadowitego pająka.
28.Rozpacz Horusa spowodowana nieprzewidywalnością okrutnego losu i niemożnością dotknięcia edyktów pierścieniem faraonów.
29.Konieczność odrzucania przez Horusa kolejnych edyktów.
30.Chęć zatwierdzenia najbliższych sercu decyzji.
31.Śmierć Horusa.
32.Nagłe i cudowne ozdrowienie Ramzesa pragnącego ruszyć na polowanie.
Chcesz się mniej uczyć i więcej rozumieć?
Zamień czytanie na oglądanie!
Kliknij i ucz się szybciej!
Problematyka
Bolesław Prus w swoim dziele ukazuje dwa kontrastowe oblicza władcy: despotycznego Ramzesa i dobrodusznego Horusa. W tym celu nawiązuje do historii starożytnego Egiptu.
Ramzes jest starszym człowiekiem („od chwili jego zstąpienia z niebios Nil wylewał już sto razy”), panującym nad Egiptem od około pół wieku. Sprawuje rządy w sposób totalitarny, wykorzystując do tego politykę strachu, surowych zakazów i przemocy. Nie ma litości nawet dla członków najbliższej rodziny: zwłoki swojej córki (matki Horusa) każe pochować wśród niewolników, którym za życia, w jego mniemaniu, okazywała zbyt dużą łaskę.
Horus to wnuk Ramzesa, a zarazem przyszły następca tronu. Jest wrażliwy i dobroduszny. Ubolewa na wieść o bliskiej śmierci swojego dziadka, pomimo że doznał z powodu jego rozkazów wiele cierpienia: wypędził z kraju jego nauczyciela i przyjaciela Jetrona, a ukochaną Berenikę zamknął w klasztornym więzieniu.
W swojej noweli Prus porusza temat niezwykle trudnej sztuki rządzenia. W oparciu o koncepcję rozwoju społecznego Herberta Spencera ukazuje, iż odpowiednie funkcjonowanie państwa uzależnione jest od spójności, harmonii pomiędzy wszystkimi elementami składowymi organizmu społecznego. Zachwianie równowagi któregokolwiek z nich prowadzi do upadku reszty. Każda jednostka zakłócająca ten system powinna zostać wyeliminowana.
W utworze B. Prusa słabym ogniwem okazuje się Horus. Pomimo że jest dobry i wzbudza dużą sympatię czytelnika, skupia się wyłącznie na korzyściach jednostki, a nie ogółu. Chce być postrzegany przez lud jako władca idealny. W tym celu, po śmie
W tej chwili widzisz 50% opracowania
";
erci Ramzesa, zamierza wydać edykty poprawiające sytuację przyszłych poddanych. Planuje obniżenie wysokości czynszu dzierżawnego i podatków o połowę oraz skrócenie tygodniowego czasu pracy niewolników, których zabrania poddawać bezpodstawnym karom cielesnym. W rzeczywistości Horusowi zależy przede wszystkim na odwróceniu rozporządzeń swojego poprzednika dotykających go w sposób osobisty. Jest zbyt wrażliwy, by patrzeć na krzywdę innych ludzi, a w szczególności najbliższych, co jest przyczyną jego klęski jako głowy państwa. Władać może jedynie osoba roztropna, bezkompromisowa i nieulegająca presji. Powinna mieć umiejętność zachowywania zimnej krwi nawet w najtrudniejszych sytuacjach, stawiając dobro kraju i narodu zawsze na pierwszym miejscu, tak jak czyni to Ramzes: w chwili kiedy dowiaduje się o niedalekiej śmierci nie zamartwia się nią, lecz dba „ażeby w sprawowaniu władzy ani na chwilę nie było przerwy”.
Ponadto autor skłania czytelnika do refleksji nad marnością ludzkiej egzystencji. Na przykładzie Horusa pokazuje, że życie jest ulotne, a śmierć przychodzi w najmniej oczekiwanym momencie. Podkreśla, iż niepotrzebnie snujemy plany na przyszłość, gdyż nie wiemy co przyniesie nam los. Przypomina nam, że koncepcja Boga co do przyszłości często różni się od naszej: „Patrzcie tedy, że marne są ludzkie nadzieje wobec wyroków, które Przedwieczny ognistymi znakami wypisuje na niebie”. Jego wyroki są trwałe i nieodwracalne.
Prus porusza również motyw upływającego czasu – jest on nieubłagany dla człowieka i często płynie szybciej niż by tego sobie życzył.
Chcesz się mniej uczyć i więcej rozumieć?
Zamień czytanie na oglądanie!
Kliknij i ucz się szybciej!
Chcesz się mniej uczyć i więcej rozumieć?
Zamień czytanie na oglądanie!
Kliknij i ucz się szybciej!
Sprawdź pozostałe wypracowania:
Język polski:
Geografia:
Lektury dla klas 1 - 3
Lektury dla klas 4 - 6
Lektury dla klas 7 - 8
Wykryto AdBlocka
Wykryto oprogramowanie od blokowania reklam. Aby korzystać z serwisu, prosimy o wyłączenie go.