Ignacy Jan Paderewski

Ignacy Jan Paderewski od najmłodszych lat miał dwa marzenia: zostać kimś i zrobić coś dla Polski. Droga do urzeczywistnienia tych pragnień w kraju zniewolonym wówczas przez zaborców była niezwykle trudna. Zanim młodzieniec z miedzianozłotą aureolą, jak określano rudą czuprynę Paderewskiego, stał się światowej sławy wirtuozem, musiał wierzyć w swój talent i żmudnie ćwiczyć. Hart ducha i ciężka praca przyniosły mu niebywały sukces. Oklaskiwali go wiedeńczycy, paryżanie i londyńczycy, a Amerykanie wręcz pianistę ubóstwiali. Mistrz klawiatury nie zapominał o nieszczęśliwej ojczyźnie. Na pięćsetlecie bitwy pod Grunwaldem „praojcom na chwałę, a braciom na otuchę”ufundował w Krakowie pomnik, na którego odsłonięcie przybyły tłumy Polaków ze wszystkich zaborów. Dokądkolwiek się udawał, z kimkolwiek z ważnych osobistości rozmawiał, niestrudzenie orędował na rzecz niepodległości Polski. Założył w Szwajcarii wraz z Henrykiem Sienkiewiczem Komitet Generalny Pomocy Ofiarom Wojny w Polsce. Jednoczył Polonię amerykańską, imponował hojnością. Przekonał prezydenta Stanów Zjednoczonych Wilsona, że powinna istnieć niepodległa Polska z dostępem do morza. W 1918 r. jego przyjazd do Poznania wywołał zwycięskie powstanie wielkopolskie. Józef Piłsudski, próbując zażegnać konflikty wśród polityków, powierzył cieszącemu się wielkim autorytetem w kraju i za granicą artyście urząd premiera. Wraz z Romanem Dmowskim Paderewski uczestniczył w konferencji pokojowej i podpisał traktat wersalski. Ten wybitny mąż stanu mówił: „Stronnictwo powinno być jedno: Polska, i temu jednemu służyć będę do śmierci”.