Kordian

Utwór pt. „Kordian” został napisany przez Juliusza Słowackiego w 1833 roku w Genewie. Dzieło wydano anonimowo 2 marca następnego roku w Paryżu. „Kordian” stanowi literacką odpowiedź na trzecią część „Dziadów” autorstwa Adama Mickiewicza. Słowacki nie zgadzał się z ideą mesjanizmu swojego konkurenta. Napisał „Kordiana” próbując znaleźć przyczynę klęski powstania listopadowego. Autor polemizując z poglądami Mickiewicza przedstawił swoją koncepcję historiozoficzną – winkelriedyzm.
Akcja pierwszej części utworu („Przygotowanie”) rozpoczyna się nocą w dniu 31 grudnia 1799 roku w tzw. Grocie Twardowskiego na Krzemionkach pod Krakowem. Akt pierwszy utworu pt. „Kordian” rozgrywa się w dworku Kordiana na początku IX wieku, gdy bohater ma 15 lat. Akt drugi ukazuje podróże tytułowej postaci po Europie – Anglii, Włoszech, Alpach, Watykanie. Opisywane zdarzenia miały miejsce w roku 1828. Akt trzeci („Spisek koronacyjny”) toczy się w roku 1829 w Warszawie.
„Kordian” jest przykładem dramatu romantycznego. Wskazuje na to m.in. występowanie bohatera romantycznego, synkretyzmu

Temat: Czy zgadzasz się ze stwierdzeniem, że bohaterowie z epoki romantyzmu są często zagubieni i szukają swojego miejsca na świecie?
W epoce romantyzmu powstało wiele utworów, które większość Polaków zna lub też znać powinna. Jak każdą epokę literacką, charakteryzowały ją pewne elementy, których próżno by szukać w innych epokach. Warto jako przykład podać kreację bohatera romantycznego. Posiada on bardzo specyficzne cechy, dzięki czemu łatwo można znaleźć go w utworze.
Moim zdaniem stwierdzenie, że bohaterowie z epoki romantyzmu są często zagubieni i szukają swojego miejsca na świecie, jest jak najbardziej prawdziwe, gdyż zagubienie to jedna z cech charakteryzujących bohatera romantycznego, co widać w utworach z tego okresu. Postacie odkrywają świat i osiadają w dogodnym dla siebie miejscu – często tam, gdzie znajdą jakąś kobietę, która skradnie ich serce.
Jako pierwszy przykład podam „Kordiana’’ Juliusza Słowackiego. Bohater tytułowy w pierwszej części utworu jest nieszczęśliwie zakochany w Laurze, która nie odwzajemnia jego uczucia. Młodzieniec nie czuje przez to sensu dalszego istnienia, dlatego też, niczym Werter (o nim mowa będzie w kolejnym akapicie), próbuje popełnić samobójstwo. Próba kończy się niepowodzeniem i bohater doznaje tylko niewielkich obrażeń, które nie zagrażają jego życiu. Kolejny etap jego życia wyznaczają liczne podróże. Kordian odwiedza miasta takie jak Londyn czy Rzym. W każdym z odwiedzanych miejsc dowiaduje się jakiejś prawdy o otaczającym go świecie i stale szuka swojego na nim miejsca. Wędrowiec przekonuje się na własne oczy, że pieniądze w ówczesnym świecie pełnią niezwykle istotną rolę i można za nie kupić dosłownie wszystko, nawet miłość, co dla nas, czytelników, może wydawać się niemożliwe. W rzeczywistości tak było. Kiedy pewna piękna i zarazem dostojna kobieta, która mu się podobała, odkryła jego fatalną sytuację materialną, od

AUTOR:
Juliusz Słowacki (1809-1849) – polski poeta, przedstawiciel romantyzmu. Tworzył głównie dramaty, ale też wiersze, poematy i powieści poetyckie. Jest jednym z Wieszczów Narodowych. Słowacki jest również twórcą filozofii genezyjskiej, mówiącej o roli jednostki i narodu w historii. Tematyką utworów autora była walka narodowowyzwoleńcza oraz tematy egzystencjalne. Juliusz Słowacki był poetą nastrojów, mistrzem operowania słowem.

TYTUŁ:
„Kordian”

RODZAJ I GATUNEK LITERACKI:
Dramat (romantyczny)

DATA PUBLIKACJI:
„Kordian” został wydany w roku 1834, w Paryżu. Warto podkreślić, że Juliusz Słowacki opublikował wówczas swoje dzieło anonimowo.

CZAS I MIEJSCE AKCJI:
Akcja dramatu jest wyraźnie określona. Jest 31 grudnia 1799 roku (noc sylwestrowa). Akt drugi z kolei dzieje się w roku 1828. Miejscem akcji jest Londyn, Dover, Rzym, góra Mont Blanc, Watykan, Warszawa i Włochy (willa).

GENEZA UTWORU:
W roku 1833 Juliusz Słowacki przebywał w Genewie i to właśnie tam napisał swój dramat. Przyczyną stworzenia niniejszego dzieła była próba rozliczenia się Polaków z przeszłością, po 1830 roku. Słowacki porusza kwestię problemów politycznych i moralnych.

PROBLEMATYKA:
„Kordian” porusza problematykę narodową – moralne i polityczne podstawy pokolenia, które przeżyło powstanie listopadowe. Autor otwarcie krytykuje przywódców powstania, którym zarzuca brak zdolności strategicznych, ostrożność, a nawet zdradę. Jest to też próba podjęcia polemiki na gruncie ideowo-artystycznym z optymizmem Adama Mickiewicza. Wydarzenia realistyczne przeplatają się z elementami fantastycznymi.

BOHATEROWIE:
▪ Kordian – główny bohater. Początkowo nastolatek, którego dopadła tak zwana „choroba wieku”. Chłopak odczuwa apatię i niechęć do życia. Jest nieszczęśliwie zakochany w Laurze, starszej od niego kobiecie, która nie odwzajemnia uczucia. Skrajne nastroje prowadzą nastolatka do nieudanej próby samobójczej. Młodzieniec ma cechy bohatera werterycznego. W późniejszych wydarzeniach następuje transformacja – Kordian staje się mężczyzną i patriotą, poświęcającym się dla ojczyzny. Kordian posiada cechy romantyczne i idealistyczne, jest postacią dynamiczną, ciągle ulega zmianom.
▪ Laura – pierwsza miłość Kord

„Kordian” to dramat, którego autorem jest Juliusz Słowacki, jeden z trzech najwybitniejszych polskich poetów. Został wydany w 1834 roku. Miała to być odpowiedź, polemika dotycząca wydanego wcześniej przez Adama Mickiewicza utworu „Dziady cz. 3”, w której przedstawił mesjanistyczną koncepcję Polski. Młody Słowacki nie zgadzał się jednak z takim założeniem i w swoim dziele opracował własną koncepcję winkelriedyzmu, a swojemu rywalowi zarzucał, że usypia naród.
Kordian to tytułowy oraz główny bohater książki. Na początku poznajemy go jako młodą, zagubioną osobę. Jest bardzo samotny, nie ma rodziców. Opiekuje się nim jedynie wierny sługa Grzegorz. Chłopak niedawno stracił też najlepszego przyjaciela, co potęguje jego wewnętrzny smutek. Jest nieszczęśliwie zakochany w starszej od siebie Laurze. Czuje się przez nią dobrze zaopiekowany i pała do niej gorącym uczuciem, którego dziewczyna nie odwzajemnia. Jak każdy bohater romantyczny czytał także Księgi Zbójeckie. Bohater czuje ból świata, wewnętrzną pustkę, nie wie, co ze sobą zrobić. Stracił sens swojego życia. Decyduje się na popełnienie samobójstwa. Była to jednak nieudana próba. Kiedy dorósł, rozpoczął się w jego życiu okres licznych podróży. Będąc poza granicami kraju nauczył się wielu rzeczy. Okazało się, że za pieniądze można kupić wszystko: majątek, pozycję społeczną, a nawet miłość. Kordian nie zdawał sobie z tego sprawy, dopóki nie poznał Wioletty. Był w niej zadurzony, jednak jego uczucie nie było już takie gorące, jak do Laury. Był z nią dla przyjemności. Może też nie chciał być sam. Zdał sobie jednak sprawę, że kobietę interesuje się nim, ponieważ jest bogaty. Kiedy powiedział jej, że stracił wszystkie pieniądze, opuściła go bez zamiaru powrotu. Pokazuje to spryt naszego bohatera, który w ten sposób chciał sprawdzić szczerość uczuć partnerki. W Dover czyta „Króla Leara” Szekspira. Zawsze myślał, że życie opisywane w książkach jest prawdziwe. W tym momencie uświadomił sobie, że tak nie jest. Zarzucał literaturze kłamstwo i uświadomił sobie, że nie można żyć tylko książkami. Kordian wybrał się również do Rzymu. Chciał prosić papieża o wsparcie dla Polaków. Duchowny jednak odmówił i zagroził jego rodakom, że mają zaprzestać jakichkolwiek działań, albo on ich przeklnie. Był to punkt kulminacyjny rozczarowań głównego bohatera, który chciał jak najlepiej dla swojego kraju. O swoich wewnętrznych rozterkach mówi na szczycie góry Mount Blank. Stamtąd może widzieć świat, wzbić się wyżej. Czuje się jak ktoś wybitny, wyjątkowy, wybrany z tłumu. Rozmawia z Bogiem. Jego postawa jest pokorna i wyraża

Plan wydarzeń:
1. Monolog trzech osób (osoba pierwsza, utożsamiana z Mickiewiczem, osoba druga, oponent Mickiewicza i osoba trzecia, utożsamiana ze Słowackim)
2. Rozmyśla o śmierci przyjaciela
3. Chce popełnić samobójstwo z powodu nieszczęśliwej miłości
4. Grzegorz opowiada mu trzy historie
– bajkę o Janku, który szył psom buty
– historię o walkach w Egipcie
– historię o bohaterskim Kazimierzu
5. Podjął się próby samobójczej
6. Podróże Kordiana
-pierwsza podróż do Londynu do James Park – tam dowiaduje się o tym, że pieniądz rządzi światem i można oszukać prawa
– druga podróż do Dover na kredową skałę – tam dowiaduje się, że istnieje ogromna przepaść pomiędzy światem literackim, a światem rzeczywistym
– trzecia podróż do Włoch do willi włoskiej – tam dowiaduje się, że nie ma prawdziwej miłości. Miłość można kupić za pieniądze.
– czwarta podróż do Watykanu, do papieża – tam dowiaduje się o upadku autorytetu jakim jest papież
7. Improwizacja – Kordian udaje się na górę Mont Blanc
– Czuje się kimś wybitnym, potężnym i wyjątkowym

Utwór Juliusza Słowackiego pod tytułem „Kordian” jest dramatem romantycznym. Dramat został napisany w Genewie w 1883, a opublikowany anonimowo w Paryżu w 1884. Na początku miał być pierwszą częścią trylogii.
W pierwszym akcie poznajemy piętnastoletniego chłopaka, Kordiana, który cierpi na chorobę wieku, w tym utworze nazwaną „Jaskółczym niepokojem”. Chłopiec snuje rozważania, które ukazują jego charakter oraz uosobienie. Później pokazana jest rozmowa z jego sługą, Grzegorzem. Sługa opowiada trzy opowieści. Każda opowieść ma swój morał, który próbuje przekazać Kordianowi. W następnej scenie Kordian rozmawia z Laurą. Laura jest od niego starsza i z szyderstwem traktuje zakochanego w niej Kordiana. Chłopak uświadamia sobie, że nie ma szansy na bliższe relacje, co popycha go do próby samobójczej.
Laura zaczyna rozmyślać o rozmowie przeprowadzonej w poprzedniej scenie. Uświadamia sobie, ze swoim szyderstwem mogła bardzo zranić młodszego chłopaka. Jej zmartwienia powiększają się wraz ze świadomością, że jest już noc, a Kordian nie powrócił. Grzegorz przychodzi z wiadomością o samobójstwie chłopaka.
Okazuje się, że samobójstwo zostało udaremnione a Kordian został jedynie ranny.
Bohater postanawia zostać wędrowcem. Odwiedza Rzym i Londyn. Poznaje Wiolettę, dzięki której dowiaduje się, że wszystko można kupić za pieniądze, nawet miłość. Papież zaś potępia zachowania Polaków wobec zaborców. Jest uległy wobec większych władz.
Kordian wchodzi na szczyt Mont Blanc. Przechodzi przemianę wewnętrzną. Postanawia zostać patriotą. Przywołuje postać bohatera Winkelrieda. Bohater ten poświ�

„Kordian. Część pierwsza trylogii. Spisek koronacyjny” to utwór autorstwa Juliusza Słowackiego, który, jak można by rzec, powstał w odpowiedzi na wydanie trzeciej części „Dziadów” przez Adama Mickiewicza. Wieszcz narodowy ukazuje Polskę jako mesjasza narodów, co nie spodobało się jego rywalowi. Juliusz Słowacki, w przeciwieństwie do Mickiewicza, brał udział w powstaniach, a jego koncepcja ojczyzny była inna. Autor w utworze odnosi się do motywu Winkelrieda. Był to szwajcarski bohater narodowy, który miał we własną pierś skierować włócznie przeciwników i w ten sposób przełamać losy bitwy pod Sempach.
„Kordian”, mimo tytułu, nie jest trylogią. Utwór po wydaniu nie został ciepło przyjęty, co prawdopodobnie zniechęciło autora.
Dzieło rozpoczyna się sceną, w której diabły witają nowe stulecie. Są jednak w błędzie, ponieważ wiek rozpocznie się dopiero w kolejnym roku. Szatan wraz z towarzyszami tworzy kolejne postaci, mające odegrać ważną rolę w powstaniu listopadowym. Są one jednak opisane negatywnie, co pokazuje stosunek autora do nich. Słowacki krytykuje kolejnych przywódców i ważne osobistości głównie za przesadną ostrożność, nieumiejętność oceny sytuacji czy brak zdecydowania. Zarzuty stawiane przez autora wydają się oczywiste, biorąc pod uwagę, że sam doznał walk i miał okazję poznania sytuacji z pierwszej ręki.
W „Prologu” Juliusz Słowacki zawarł trzy ważne myśli, recytowane przez kolejne osoby. Pierwsza z nich nawiązuje do koncepcji jego rywala, a mianowicie koncepcji poezji usypiającej naród. Druga osoba także nie pochwala poglądów Mickiewicz. Autor jeszcze dobitniej pokazuje swoją niechęć do przeciwnika w wypowiedzi trzeciej osoby, w której pokazuje poezję jako zbiór narodowych mitów. Czytając fragment da się dość łatwo dostrzec poglądy autora, które zresztą możemy znaleźć w większości jego dzieł. Zresztą, Słowacki nie był poetą, który ukrywał swoje zdanie.
Główny bohater – tytułowy Kordian – to bez wątpienia bohater romantyczny. Jest to postać bez wątpienia dynamiczna, której zmiany jesteśmy świadkiem. Poznany na początku piętnastoletni chłopiec różni się diametralnie od mężczyzny, którego widzimy na końcu utworu. Młody Kordian to nieszczęśliwie zakochany młodzieniec, którego spotykają zawody. Jego przyjaciel popełnił samobójstwo, co jest ciosem dla chłopaka, a wybranka jest starsza. W końcu młodzieniec decyduje się na pójście w ślady zmarłego kolegi, jednak nie ginie.
W kolejnych częściach utworu widzimy Kordiana poznającego wartość pieniądza, zachwycającego się Szekspirem, czy uwodzącego kobietę, oszukując ją, że ma pieniądze. W tych różnych stadia

„Kordian” autorstwa Juliusza Słowackiego został napisany w 1833 roku, jednak poeta wydał go dopiero rok później. Przedstawia on historię młodego chłopca, który pod wpływem różnych wydarzeń stał się dorosłym mężczyzną o innym systemie wartości. Dramat ten jest odpowiedzią na III część „Dziadów” Adama Mickiewicza. Słowacki polemizuje z koncepcją mesjanistyczną Polski sformułowaną przez swojego „przeciwnika” i wprowadza własną koncepcję.
Utwór poprzedza motto zaczerpnięte z innego tekstu Słowackiego – „Lambro”. Są to słowa, które wypowiada grecki patriota, aby pobudzić rodaków do walki z wrogiem. Grecja była wtedy zależna od Turcji. Autor wprowadził aluzję do obecnej sytuacji Polski.
1) „Przygotowanie”Przed właściwą historią Kordiana odgrywa się ważna scena fantastyczna zatytułowana „Przygotowanie”. Ma ona na celu skrytykować przywódców powstania listopadowego. Akcja dzieje się w ostatni dzień roku 1799. Szatan uważa, że za chwilę rozpocznie się nowe stulecie, w którym panowanie przejmie zło. Nie dzieje się tak jednak, gdyż początek nowego wieku został przesunięty na rok później. Dochodzimy do wniosku, że największą władzę nad światem ma Bóg, a Szatan nie jest w stanie nic zrobić wbrew jego woli. W tej scenie diabły warzą w kotle (przygotowują) ludzi istotnych dla następnego wieku (przyszłych przywódców powstania listopadowego, które – jak wiemy z historii – zakończy się klęską Polaków). Szatan mówi o ważnej chwili dla jakiegoś narodu (chodzi tutaj o naród polski, który szykuje się do walki). Razem z innymi marami wyciąga kolejnych przywódców. Każdy z nich ma nazwisko sprzeczne z naturą.Jako pierwszy pojawia się Józef Chłopicki. Jego nazwisko nawiązuje do najuboższej grupy społecznej – chłopów, jednak Chłopicki ma bardzo konserwatywne poglądy. Następnie pojawia się książę Adam Czartoryski – minister spraw zagranicznych. Czart oznacza diabła, jednak Czartoryski był bardzo ugodowym i powściągliwym człowiekiem. Słowacki znał go osobiście i był to jedyny dowódca, który zdobył uznanie poety.
Kolejny dowódca to Jan Skrzynecki. Wycofuje się on w trudnych sytuacjach, cofa jak rak, chowa do skrzyni. Nie chciał prowadzić akcji militarnych. Kolejna postać to Julian Ursyn Niemcewicz, twórca komedii. Słowacki uważał, że nie ma on prawa nazywać się poetą i rycerzem. Następną postacią był historyk – Joachim Lelewel. Wiecznie siedział w książkach i miał wiedzę teoretyczną, której nie potrafił wykorzystać w praktyce. Był bardzo niezdecydowany. Ostatnią z pojawiających się postaci jest Jan Krukowiecki, nazwany zdrajcą. To on podpisał akt kapitulacji Warszawy, bez wcześniejszej próby walki.Rolą fantastyki w tej scenie jest uwypuklenie wad przywódców powstania listopadowego, ich nieudolności, starego wieku i posiadanej wiedzy, której nie umieli w odpowiedni sposób wykorzystać. Diabli ich przygotowali – mieli możliwość podjęcia określonych działań korzystnych dla Polski, jednak nie wykorzystali swojej szansy.
2) Prolog
W prologu wypowiadają się trzy osoby. Każda z nich reprezentuje inny system wartości. – Pierwsza z nich ma poglądy Adama Mickiewicza. Prosi ona Boga, aby Polacy nie musieli już cierpieć. Występuje ona w roli Mesjasza, proroka, jednak – zdaniem Słowackiego – fałszywego. Słowacki nawiązuje do koncepcji mesjanistycznej Mickiewicza, która (według autora dramatu) usypia naród. – Poglądy kolejnej z osób są antagonistyczne względem poglądów tej pierwszej. Są one niezgodne zarówno z założeniami Mickiewicza, jak i samego Słowackiego. Nawiązują do apokalipsy Św. Jana, jednak nie zgadzają się z koncepcją poety jako proroka. 
– Trzecia z wypowiadających się osób zajmuje stanowisko zgodne z przekonaniami autora „Kordiana”. Uważa ona poezję za skarbnicę narodowych mitów. Ma ona nawoływać ludzi do walki o wolność. Stawia na aktywność, a nie tylko na bierność.3) Akt I
W akcie pierwszym poznajemy Kordiana jako piętnastoletniego chłopca. Leży on pod lipą i rozmyśla na temat samobójczej śmierci swojego przyjaciela.Bohater nie ma określonego celu w życiu. Jest bardzo uczuciowy, wrażliwy, nie odnajduje się w świecie, odczuwa ból istnienia. Ma wątpliwości egzystencjalne i refleksje na temat życia. Wie, że wszystko, co go otacza, przeminie. Wypowiada słowa: „Boże! Zdejm z mego serca jaskółczy niepokój, daj życiu duszę i cel duszy wyprorokuj”. Przymiotnik „jaskółczy” oznacza właśnie ból istnienia. Chłopak ma poczucie braku sensu życia i działania. Chce być zapamiętany, ma duszę poety.
Jest bardzo samotny, bo nie ma rodziców. Zastępuje mu ich jego sługa Grzegorz. Przeżył on w życiu bardzo wiele i opowiada Kordianowi różne historie. Jest dla niego ideałem, nauczycielem, przewodnikiem życiowym, autorytetem, ma większe doświadczenie życiowe. Opowiada Kordianowi różne historie, które w jakimś stopniu potem zmieniają życie chłopca:
– opowieść o pojedynku dowódców – obaj zginęli, poświęcając życie za własne ojczyzny (potem Kordian chce poświęcić się dla Polski);- bajka o szewcu Janku, który szył buty psom podnosi na duchu chłopca i wyprowadza go ze stanu depresyjnego. Mówi ona o pochwale pracy, która odgrywa ważną rolę w życiu człowieka;- powieść o wyprawie Napoleona do Egiptu ma na celu uświęcić walkę o wolność;- kolejna historia – o Kazimierzu, co był w niewoli rosyjskiej – traktuje o walce za sprawy narodowe, o odpowiedzialności za ojczyznę i poświęceniu dla niej własnego życia.Kordian nieszczęśliwie zakochuje się w starszej od siebie Laurze. Spędzają razem czas, jeżdżą konno, chodzą na spacery. Dziewczyna nie jest jednak zainteresowana poważnym związkiem z Kordianem i drwi z niego. Traktuje go jak młodszego brata, niedojrzałego chłopca. Jest względem niego opiekuńcza. Jest to jeden z powodów, dla którego Kordian chce popełnić samobójstwo. Gdy zostaje sam, dobywa pistoletu i wychodzi z ogrodu, gdyż uważa, że to nie jest dobre miejsce na śmierć.
Dziewczyna ma wyrzuty sumienia, że nie traktowała chłopca poważnie i go wyśmiała. Martwi się, co się z nim stało. Czyta nawet jego wiersze. Dowiaduje się, że nie wrócił na kolację i jej niepokój wzrasta. W końcu Grzegorz oznajmia z rozpaczą, że chłopak popełnił samobójstwo.
Właśnie skończył się pierwszy etap w życiu Kordiana. Następnym są podróże, które kształtują jego poglądy, system wartości i charakter.
4) Akt IIAkcja dzieje się wieczorem w James Park w Londynie. Kordian rozmawia z Dozorcą. Jego rozmówca każe mu nawet zapłacić za krzesło. Okazuje się, że za pieniądze można kupić wszystko: pozycję społeczną, szacunek, a nawet miłość, o czym Kordian przekona się za chwilę.
Chłopak w Dover czyta „Króla Leara” Shakespeare’a. Zdaje sobie sprawę, że poezja nie opisuje rzeczywistego świata i nie można się z tym fikcyjnym światem utożsamiać. Dowiaduje się, że życie jest całkowicie inne niż historie opisane w książkach. Kordian jest rozczarowany literaturą, która zawsze go fascynowała. Świat rzeczywisty jest bardziej gorzki, trudny, to ciężka praca. W tym momencie odkrywa, że nie można żyć tylko literaturą. To samo odkrywa Gustaw w IV cz. „Dziadów”.
We Włoszech chłopak spotyka się z Wiolettą, piękną mieszkanką tego kraju. Ta jednak nie kocha go, lecz jego majątek. Kiedy Kordian mówi, że stracił wszystko i przegrał jej brylanty, kobieta chce się z nim rozstać. Jednak chłopak dodaje za chwilkę, że zostały mu jeszcze cztery złote podkowy i kochanka decyduje się jechać z nim w dalszą drogę. W pewnym momencie mężczyźnie naprawdę kończą się pieniądze, więc Wioletta go zostawia. Kordian nie jest tym załamany, idzie dalej. Może jest już trochę doroślejszy. Zachodzi w nim zmiana w przeżywaniu miłości. Teraz nie pała już emocjonalnym uczuciem, jakie żywił do Laury. Jest racjonalny, godzi się z odejściem dziewczyny. Pewnie wyczuł też, że była z nim jedynie dla pieniędzy.
Następną podróż Kordian odbywa do Watykanu, aby spotkać się z głową Kościoła katolickiego. Chciał prosić o wsparcie dla Polak�

„Kordian” to dramat napisany przez polskiego wieszcza narodowego – Juliusza Słowackiego, utwór został wydany w 1834 roku w Paryżu. Wiele osób uważa, że „Kordian” jest odpowiedzią Słowackiego na „Dziady część III” swojego rywala – Adama Mickiewicza, które zostały wydane kilka lat wcześniej. Akcja dramatu rozgrywa się w wielu miejscach, m. in.: w Londynie, Warszawie, Rzymie, a także na szczycie Mount Blanc. W „Kordianie” nie występuje zasada jedności czasu – na początku bohater ma 15 lat, a na końcu jest dorosłym mężczyzną. Mottem utworu jest fragment pochodzący z powieści Słowackiego pt. „Lambro, powstańca grecki”. Za pomocą tego motta autor nawiązuje aluzyjnie do wybuchu powstania listopadowego. Dramat rozpoczyna się spotkaniem czarownic i szatanów, w których dopatrujemy się przywódców przegranego powstania listopadowego, m. in. gen. Skrzyneckiego i gen. Krukowieckiego. Ostatecznie zjawia się chór aniołów, który rozpędza zgromadzenie. W prologu Słowacki potępia myśl mesjanistyczną Mickiewicza i pokazuje siebie jako wzór przykładnego patrioty, który nie ma zamiaru odpuścić walki o swoją ojczyznę. Następnie rozpoczyna się właściwa akcja dramatu, który składa się z części pierwszej i trzech aktów. Na początku części pierwszej Grzegorz – stary sługa Kordiana opowiada piętnastoletniemu tytułowemu bohaterowi dwie historie: o osobie, która została rzemieślnikiem i spokojnie żyła, zarabiając na życie oraz nie wplątywała się w politykę, a także o osobie, która walczyła za ojczyznę i nie skończyło się to dla niej pozytywnie. Tak naprawdę te dwie historie miały pokazywać dwie drogi, jakie Kordian może obrać w życiu i oczywiście zdecydował się na tę drugą. Później młody rozmawia ze swoją ukochaną Laurą, która łamie mu serce. Chłopak postanawia się zastrzelić, jednak robi to nieumiejętnie i przeżywa próbę samobójczą. Następnie poznajemy podróże, dorosłego już Kordiana, który wyrusza odnaleźć siebie. Na początku jedzie do Londynu. Odwiedza James Park, w którym zachwyca się przyrodą. Następnie udaje się do Dover, gdzie zagłębia się w lekturze Szekspira. Bohater przemieszcza się do Włoch, gdzie spędza czas z urodziwą Wiolettą. Po

„Kordian” autorstwa Juliusza Słowackiego jest dramatem romantycznym. Wskazują na to m.in.: nieprzestrzeganie zasady jedności miejsca, czasu i akcji, otwarta i niesceniczna kompozycja, synkretyzm, przenikanie się świata rzeczywistego z fantastycznym oraz niejednorodność stylistyczna (tragizm i komizm, patos i ironia). Utwór rozgrywa się w czasach od 31 grudnia 1799 r. do roku 1830. Akcja „Kordiana” toczy się w przestrzeni fantastycznej (grocie Twardowskiego) oraz przestrzeni realnej (m.in. w Warszawie, Londynie, Watykanie, w dworku szlacheckim na prowincji i na szczycie Mont Blanc).
Lektura opowiada o historii dojrzewania głównego bohatera, którego imię pochodzi od łacińskiego „cordis”, co znaczy serce. Chłopak patrzy na świat oczami romantyka, ulega przemianom wewnętrznym, a w jego postępowaniu ważną rolę odgrywają uczucia. Dostrzega miałkość w działaniach otaczających go ludzi. Na początku książki jest 15-letnim chłopcem cierpiącym na melancholię oraz kierującym się niezwykłą wrażliwością poetycką. Tytułowy bohater ze względu na swoją wewnętrzną słabość nie jest w stanie dokonać zamachu na cara Mikołaja I. Jest nieszczęśliwie zakochany i dopuszcza się targnięcia na własne życie. Mimo załamania, nie ponosi klęski. Czuje, że publiczna egzekucja zapewni mu chwałę i wielkość oraz wskaże rodakom drogę do właściwego postępowania.
Oprócz tego autor porusza kwestie związane z historią Polski. Juliusz Słowacki dokonał w utworze próby oceny powstania listopadowego. O jego upadek Słowacki oskarża przywódców. Szczególnie atakuje konserwatywnych prze

„Kordian” Juliusza Słowackiego – plan wydarzeńPrzygotowanie1. Stworzenie przez Złe Moce przywódców powstania listopadowego.Prolog1. Wypowiedź Pierwszej Osoby o poezji mesjanistycznej.
2. Krytyka koncepcji Mickiewicza przed Drugą Osobę.
3. Koncepcja poezji przywołującej przeszłość.Akt I1. Rozmyślania Kordiana o śmierci przyjaciela.
2. Opowiedzenie trzech przypowieści przez Grzegorza.
3. Rozmowa Kordiana z Laurą.
4. Obojętność dziewczyny na miłość Kordiana.
5. Nieudana próba samobójcza głównego bohatera.Akt II1. Rozmowa Kordiana z Dozorcą o wszechwładzy pieniądza.
2. Czytanie przez bohatera „Króla Leara” autorstwa Szekspira.
3. Rozmyślania głównego bohatera o idealnym świecie poezji.
4. Rozmowa z Wiolettą i kolejne miłosne rozczarowanie.
5. Audiencja w Watykanie.
6. Odrzucenie przez papieża prośby o błogosławieństwo dla Polski.
7. Improwizacja Kordiana na szczycie Mont Blanc.
8. Wewnętrzna przemian

„Kordian” Juliusza Słowackiego, napisany w 1833 roku w Genewie, został wydany rok później, w 1834 roku w Paryżu. Ciekawostką jest to, że został wydany anonimowo.
Cały utwór miał odpowiedzieć na pytanie: Dlaczego powstanie listopadowe upadło i jaką rolę odgrywa twórczość Słowackiego? Pełny tytuł utworu to: „Kordian. Część pierwsza trylogii. Spisek koronacyjny”. Juliusz Słowacki miał napisać, oprócz tej, jeszcze dwie części. Ale nie powstały. Poeta nie wziął udziału w powstaniu listopadowym, jednak brał udział w dyskusjach na temat, dlaczego upadło. Z tych dyskusji powstał Kordian.
Akcja utworu zaczyna się w noc sylwestrową 1799 roku. Trwa w chacie sławnego czarnoksiężnika Twardowskiego w górach Karpackich. Szatan chce stworzyć nowych przywódców narodowych. Używa do tego rozmaitych składników, np. kwasorodów, gazu węglowego, szpilek Kaprala, dyjamentu, które wlewa do kociołka platynowego. Następnie wywołuje postacie. Każda postać ma pewne określone cechy. Blada, pół urodna postać na krzywych nogach to Joachim Lelewel. Następnie twór o okropnej poczwarze i wstędze przez pierś jeneralskiej to generał Jan Zygmunt Skrzynecki. Kolejny jest niszczycielem, zdrajcą, z chęcią współpracuje z wrogiem, jest to postać Jana Stefana Krukowieckiego. Na końcu wszystko znika. W prologu są ukazane trzy osoby. Pierwsza osoba utożsamiana jest z Mickiewiczem i mówi, o tym, że poezja ma łagodzić ból po stracie wolności. Ona ma nas podtrzymywać na duszy. Druga osoba to oponent Mickiewicza, mówi o krytycyzmie wobec niego. Opowiada o współczesnej wizji rzeczywistości. Trzecia osoba jest utożsamiana ze Słowackim. Twierdzi, że poezja daje nam nadzieję, pozwala zachować świadomość narodową. Jest prawdziwa i ponadczasowa. Po tym następuje rozpoczęcie akcji. Scena pierwsza przedstawia tytułowego bohatera. Kordian ma piętnaście lat, znajduje się na wiejskim dziedzińcu. Odpoczywa pod wielką lipą. Jest zadumany i zamyślony. Ma bardzo słabą kondycję psychiczną. Porównuje swój stan emocjonalny do zeschłego drzewa. Prosi Boga o pomoc. Zastanawia się nad sensem życia. Stawia sobie pytanie: „żyć albo nie żyć?”. Rozmyśla nad swoją nieszczęśliwą miłością do Laury. Następnie Grzegorz opowiada mu historie i bajki, aby go zabawić. Najpierw opowiada mu bajkę o Janku, który szył buty psom. Janek zostaje wyrzucony ze szkoły za niechęć do nauki. Zrozpaczona matka udaje się po radę do plebana i za jego namową oddaje swojego syna na naukę do szewca. Chłopak nie wykazywał poprawy, dlatego postanowił udać się w świat. Niestety doszły matkę słuchy, że utonął, co było nieprawdą. Chłopak osiadł na wyspie. Tam spotykając króla, dzięki swojej sumiennej pracy, czyli szyciu butów psom. Zostaje szambelanem, następnie rządcą prowincji, a na koniec panem. Starą matkę zabiera z chałupy. Dzięki swojej zaradności i samodzielności poprawił swoje życie. Dobrze wykorzystał sytuację. Następnie Grzegorz opowiada mu historię o walkach w Egipcie. Opowiada ją lekko prześmiewczo i drwiąco, co nie podoba się Kordianowi. Mówi, że nie ma rozsądku i szacunku do ludzi walczących. Wychwala swoją klasę. Bitwa odbywała się pod piramidą, niedaleko rzeki Nil na piasku. W walce brali udział uczeni oraz osły. Napoleon zagrzewał wojsko do walki. Ostatnia historia jest poważna i bardzo ważna. Opowiada chłopakowi o bohaterskim Kazimierzu. Tym razem nie drwi i się nie śmieje. Bohaterski Kazimierz wraz z innymi trafił do niewoli na Sybirze. Miał plan, by uciec wraz z innymi, ale Rosjanie się dowiedzieli o tym, dlatego przeprowadzili Polaków tuż przy rzece. Jednak to nie przeszkodziło Kazimierzowi. Kiedy nadarzyła się okazja, nie zawahał się zaatakować przywódcy. Zabił go w rzece. Po skończonych historiach Kordian udaje się do ogrodu na rozmowę z Laurą. Laura traktuje go jak swojego syna, jednak Konrad nie chce matczynej miłości. Jest w niej zakoc

W „Kordianie” Juliusza Słowackiego, występują następujący bohaterowie:
Tytułowy Kordian, który w akcie pierwszym jest piętnastoletnim chłopakiem, nieszczęśliwie zakochanym w dużo starszej od siebie kobiecie. Jest smutny, zadumany, zamyślony, blady. Rozmyśla nad swoim nieudanym życiem. Jego kondycja jest bardzo słaba. Nie widzi sensu życia, brakuje mu wiary w siebie. Prosi Boga o pomoc. Stawia sobie pytanie, czy ma po co żyć. Jest zniechęcony i pozbawiony chęci do życia. Nie ma nadziei na lepsze jutro. Wątpi w lepszy świat. Ma myśli samobójcze i próbuje targnąć się na własne życie.
W akcie drugim, Kordian podróżując po świecie i przeżywając różne historie, traci wiarę w dobro ludzkie. Traci wszelkie dziecięce złudzenia, dojrzewa. Odkrywa, że światem rządzą pieniądze, a miłość można kupić. Czuje rozczarowanie, smutek, złość.
Ostatecznie, na górze Mont Blanc przeżywa przemianę, odkrywa sens życia. Czuje się kimś wyjątkowym i wybitnym. W akcie trzecim podejmuje się zabicia cara, co oznacza, że gotów jest wiele zrobić, aby przywrócić Polsce wolność. Niestety plan się nie powodzi, Kordian ponownie przeżywa załamanie, przerażenie i słabość. Na koniec, pragnie złożyć siebie w ofierze na ołtarzu ojczyzny. Kordian jest zdecydowanie bohaterem dynamicznym i wytrwałym w swoich postanowieniach.
Inni bohaterowie to:
Laura – kobieta starsza od Kordiana, otaczająca go matczyną opieką. Martwi się o niego. Odrzuca jego miłość. Wie, że go zraniła. Jest postacią pozytywną.
Grzegorz – stary sł

Kordian – czas i miejsce akcji
Utwór zaczyna się sceną Przygotowania (wiedźmy i szatani tworzą przywódców powstania listopadowego w 1830 roku). Akcja rozgrywa się w Karpatach na przełomie wieków z 31 grudnia 1799 roku na 1 stycznia 1800 roku. Zauważymy tutaj pewną rozbieżność, ponieważ nowy wiek zaczyna się z początkiem jego pierwszego roku, więc w przypadku XIX wieku, będzie to rok 1801. Błąd mógł powstać przez zmieniające się pierwsze dwie cyfry 17-18.
Akt I wprowadza w klimat początku lat dwudziestych XIX wieku w wiejskim dworku, gdzie swoją młodość przeżywa 15-letni Kordian. Dokładna data akcji nie jest znana, a przybliżenie możemy wywnioskować z opowieści Grzegorza, który wspomina kampanie napoleońskie (1798-1799, 1812).
Akcja aktu II rozgrywa się w 1828 roku – ta data została ukazana w podtytule. Akt II poświęcony jest dojrzewaniu Kordiana, a także związanymi z tym wędrówkami w różne miejsca świata. Kordian odwiedza Londyn, gdzie w James Parku dozorca uświadamia młodzieńcowi, że to pieniądze rządzą światem. W Dover Kordian siedzi na białej kredowej skale nad morzem i czyta Szekspira – wyjątek z tragedii pod tytułem: „Król Lear”. Następnie ukazana jest scena we Włoszech, a dokładniej w willi włoskiej, gdzie Kordian przekonuje się, że o prawdziwą miłość jest bardzo ciężko. Kolejnym przystankiem Kordiana jest Watykan, gdzie spotyka się z Papieżem. Tutaj bohater

„Kordian” Juliusza Słowackiego powstaje po klęsce powstania listopadowego. Gdy wybuchło powstanie, autor przebywał w Warszawie. Poparł on ruch niepodległościowy. 8 marca 1831 roku udał się do Drezna, a następnie do Paryża i Londynu. Na emigracji dowiedział się o klęsce. Dzieło zostało napisane w 1833 roku w Genewie. Wydrukowano je rok później w Paryżu, anonimowo. Do powstania utworu przyczyniło się ukazanie w 1832 roku III części „Dziadów”. Słowacki był przeciwny modelowi poezji i koncepcji mesjanizmu, którą prezentował Adam Mickiewicz. Dramat miał być pierwszą częścią trylogii, jednak nigdy ona nie powstała. Imię tytułowego bohatera powstało na potrzeby dzieła od łacińskiego słowa Cordia – serce. Kordian jest polemiką wobec Mickiewiczowskiego Konrada. Jest próbą odpowiedzi na to, dlaczego powstanie listopadowe upadło.
„Kordian” jest dramatem roma