Rzeka Żaneta

Rzeka Żaneta była smutna. Była cała zaśmiecona. Ludzie nie mają serca do rzek. Co roku to samo. Ludzie wrzucają marzanny zrobione ze szmatek i słomy do rzeki. Musieli być lepsi!
Nasza ukochana rzeka Żaneta, żaliła się burzy. Próbowała znaleźć wsparcie. ’ Bezskutecznie. Burza chciała pomóc, ale jeśli miałaby przemówić do ludzi, oni i tak słyszeliby tylko grzmoty.
Biedna zaśmiecona rzeka. Właśnie bezradnie patrzyła na odpływającą głowę marzanny. Chciała przemówić ludziom do rozsądku. Ale gdy tylko spróbował tylko mocniej chlapnęła. Rzece było smutno, a burzy było żal biednej rzeki. A nie była ona zabrudzona tylko szczątkami marzanny! Oj nie. Wiele ludzi chciało iść na łatwiznę i wrzucać do rzeki śmieci. Na dodatek tak właśnie robili. Była tam też: puszka, papiery, opakowania po żelkach, patyki od lizaków i wiele, wiele innych. Żaneta nie mogła tego wytrzymać! Dlaczego ludzie o przyrodę nie dbali? No przecież powinni…
Po jakimś czasie przyszli nad rzekę pewni panowie. Popatrzyli na rzekę i odeszli. Po chwili wrócili z grupą ludzi. niektórzy mieli stroje nurków. Ludzie zanurzali się w rzece i wyjmowali śmieci! Tak! Inni sprzątali rzekę na brzegach. Wszyscy bardzo się zaangażowali. Później, widzący to inni ludzie też się przyłączyli! Żaneta rzeka była bardzo szczęśliwa. Nagle rozległa się burza. Ludzie pospiesznie wyszli z wody. Ale burza widząc sprzątanie ukochanej rzeki zaraz ucichła. Ludzie powrócili do oczyszczania wody. Rzeka dosięgała też do innych miast, więc ludzie z tamtych miast też się przyłączyli. Po dwóch tygodniach rzeka była czysta. Ludzie zakazali śmiecenia rzekę i wrzucania do nich marzanny. Później ludzie sprzątali inne rzeki i też wydali taki zakaz. od teraz każda rzeka była szczęśliwa!