Powstanie Wielkopolskie

Po zakończeniu I wojny światowej, walczono o stabilizację w Europie i ścierano się o granice. Niemcy nie chcieli oddać nam Wielkopolski, ponieważ stanowiła ona ich spichlerz, ze względu na dobrze rozwinięte rolnictwo, a w szczególności uprawę ziemniaków, która przewyższała uprawy w Niemczech dwu, a nawet trzykrotnie. Polacy z Wielkopolski, chcieli dołączyć do wyzwolonej Polski, dlatego w dniach 3-5 grudnia 1918 roku w Kinie Apollo, zorganizowano Sejm Dzielnicowy. W dniu 26 grudnia 1918 do Wielkopolski przyjechał Ignacy Paderewski, a jego przemówienie wygłoszone do zgromadzonych przed Hotelem Belweder rodaków, stało się iskrą zapalną do wybuchu powstania. 27 grudnia doszło do zamieszek, ponieważ Niemcy byli wzburzeni polskimi uroczystościami i machaniem flagami Polski z okazji przyjazdu Paderewskiego, zorganizowali więc przemarsz oddziałów wojskowych przez miasto. Walki w Poznaniu i całej Wielkopolsce wybuchły chaotycznie, bez uprzedniego planu. Na czele powstania stanęli kapitan Stanisław Toczak i generał Józef Dowbor – Muśnicki. Powstanie zakończyło się 16 lutego 1919 roku rozejmem w Trewirze, który rozszerzał na front powstańczy, zasady rozejmu z Compiegane z 11 listopada 1918 roku. Niemcy mieli zaprzestać działań zaczepnych przeciw Polakom, wytyczono także linię demarkacyjną, jednak Niemcy jeszcze przez jakiś czas dopuszczali się prowokacji, próbując przesunąć front w korzystny dla siebie sposób. 28 czerwca 1919 roku podpisano Traktat wersalski, na mocy którego Polska odzyskała większość ziem utraconych na rzecz Prus w I i II rozbiorze, większą część Wielkopolski i Prus Zachodnich z dostępem do morza, ale bez miasta Gdańsk, Oliwy i Sopotu, które stało się wolnym miastem. W wyniku plebiscytu i trzech powstań śląskich, do Rzeczpospolitej włączono również część Górnego Śląska z Katowicami i Chorzowem.