Rycerze – mieszkańcy średniowiecznych zamków

W czasach średniowiecznych na ziemiach polskich budowano dużo zamków. Były one wznoszone na wzgórzach, w okolicach rzek i w pobliżu granic. Każdy zamek był otoczony murami obronnymi, miał baszty i wieże. Do zamku wchodziło się przez most i bramę. Mieszkańcami zamków byli rycerze. Ich główną rolą była ochrona państwa. Wyposażenie każdego rycerza stanowiły: zbroja, hełm, miecz, tarcza, ostrogi, rękawice i koń. Rycerzem mógł zostać każdy, kto pochodził z rodu rycerskiego i charakteryzował się pożądanymi cechami. Idealny rycerz musiał być odważny, mężny, silny, odporny na ból, honorowy, szlachetny i prawdomówny. Powinien też być pobożnym chrześcijaninem. Żeby zostać rycerzem, trzeba było przejść długą drogę, przygotowującą do tego stanu. Najpierw chłopiec, który ukończył siódmy rok życia, mógł zostać paziem i służył wówczas na dworze królewskim. Stawał się służącym rycerza, pomagał mu i uczył się od niego wielu przydatnych rzeczy. Gdy ukończył czternaście lat, zostawał giermkiem. Wtedy uczył się już walczyć, posługiwać bronią, utrzymywał w czystości zbroję i dbał o konia, a nawet wyjeżdżał z rycerzem na wojnę i towarzyszył mu w walkach. Po długim czasie takiej służby i nauki, giermek mógł zostać rycerzem. Składał wówczas przysięgę, a jego pan uroczyście pasował go na rycerza. Otrzymywał też miecz i pas oraz ostrogi. Ulubioną rozrywką rycerzy były turnieje rycerskie.