Dyktando na Święto Niepodległości

Chusta, mundur, krzyż, lilijka. Z czym kojarzą się te rzeczy? Wyróżniają one harcerzy, czyli dziewczęta i chłopców, którzy służą Polsce. Nieprzypadkowo w słowach hymnu harcerstwa (od 1918 roku) pojawiają się słowa: „Wszystko, co nasze, Polsce oddamy”. Zgodnie z przyrzeczeniem harcerze są honorowi, pożyteczni i pomagają innym. Jeden z punktów przysięgi mówi też, że harcerz jest przyjacielem zwierząt oraz że śmieje się i gwiżdże nawet w najcięższym położeniu. Harcerstwo wszechstronnie kształtuje charakter, poszerza horyzonty i cementuje więzi koleżeńskie. Uczy też szacunku dla hierarchii. 
Współcześnie harcerstwo jest szeroko rozpowszechnione, ale na początku dwudziestego stulecia było świeżynką – trendem, który przybył do nas z Anglii i dopiero się u nas przyjmował. W 1912 roku ukazały się drukiem „Harce młodzieży polskiej”, jeden z pierwszych polskich podręczników skautingu. Autorzy książki posłużyli się po raz pierwszy takimi kluczowymi dzisiaj określeniami, jak: harcerz i harcmistrz, druh i drużyna, zastęp, hufiec. Hasła te nawiązywały do historycznych tradycji polskich rycerzy. Dawni harcownicy (lub właśnie harcerze) byli odważni i zręczni, zahartowani w bojach przez regularne ćwiczenia.
Za twórców polskiego harcerstwa uważa się małżeństwo Olgę Drahonowską i Andrzeja Małkowskiego, którzy polskie harcerstwo definiowali w szczególny, specyficznie polski sposób: „skauting plus niepodległość”. Bardzo dobrze był w tym haśle zakorzeniony ówczesny żywotny cel Polaków: wskrzeszenie wolnej ojczyzny. Cud odzyskanej niezawisłości wydarzył się w 1918 roku i otworzył przed Polską daleko poważniejsze, niebłahe zadanie – odbudowę państwowości rozłożoną na wiele kolejnych lat. Jeśli spojrzymy na to ważkie dzieło z dzisiejszej perspektywy, niepodważalne jest to, że również harcerze dołożyli do niego niejedną swoją cegiełkę.