Dyktando o języku polskim

Choć język polski jest naszym językiem ojczystym, wiele osób ma z nim poważne problemy. Wiele wyrazów budzi grozę nie tylko obcokrajowców, ale również rodzimych użytkowników języka naszych przodków. Szczególnie wiele problemów pojawia się przy analizie utworów poetyckich. Któż nie zastanawiał się choćby raz w życiu, jak powinno się napisać heksametr, co to jest hiperbola czy trochej? Po co uczyć się o humanizmie i chorałach? Młodzi myślą godzinami nad tym, kim był Homer i dlaczego muszą czytać jego hymny, albo w jakim celu czytać utwory hagiograficzne? Rwą włosy z głowy, zastanawiając się, czym jest hajbartel i co wspólnego ma harhara z grubaską? Po co przy dworach zamożnych Polaków pojawiały się herbaria i kto zajmował się hortologią? Marzy im się życie w harmonii, bez zbędnych zasad. Zasady ortografii są dla nich bardziej hardcorowe niż niejeden horror. Namiętnie hejtują osoby, które hiperpoprawnie posługują się polszczyzną. Nie uznają przecinków, drwią z końcówek „ą” i „ę”.
Toczą boje o likwidacje „ó” i „rz”. Szkoda, że nie doceniają piękna języka i zastępują wyrazy paskudnymi skrótowcami. Dla wielu miłośników języka polskiego takie postępowanie to po prostu ordynarna hucpa.