Dyktando o Esperanto

Wyobrażacie sobie świat sprzed wieży Babel? Gdzie każdy mówi tym samym językiem, gdzie brak jest bariery językowej? W 1887 roku dr Ludwik Zamenhof miał taką nadzieję. Pod pseudonimem „dr Esperanto”, czyli doktor mający nadzieję, stworzył pierwszy podręcznik dotyczący tego języka. Chciał stworzyć „język ponad podziałami”, łatwy i znoszący niejasności językowe, w założeniu – służący do dialogu światowego. Jego słownictwo miało źródło w językach zachodnioeuropejskich, z mocnymi wpływami języków słowiańskich. Jednocześnie ukazywał silny wpływ języków chińskiego i japońskiego oraz suahili. Doktor Zamenhof był z kolei lekarzem okulistą żydowskiego pochodzenia, zamieszkującym tereny polskie zajęte przez Rosję. Za brak porozumienia między Rosjanami, Polakami, Żydami i Niemcami uznał dosłowny „brak wspólnego języka”, a ucząc się angielskiego w szkole zauważył, iż odmiana przez przypadki nie jest potrzebna do sprawnej komunikacji. Stąd jego pomysł. Niestety, część krajów-mocarstw uznała język międzynarodowy za atak skierowany w ich potęgi i nie uznawało, a nawet tępiło jego naukę. Współcześnie jest mało używany w skali światowej, ale doceniany nawet w międzynarodowych organizacjach i honorowany certyfikatami. Hobbystycznie jego moc jest większa. Corocznie organizuje się zloty, spotkania, konwenty i konferencje dla esperantystów. Kto wie, może wraz z rozwojem „globalnej wioski” poza angielskim esperanto stanie się z czasem „nowym-starym” językiem. Na razie nic na to nie wskazuje, ale na szczęście nikt nie jest w stanie przewidzieć przyszłości. 😉