Barok

Barok to epoka różnych przeciwieństw. Jego nazwa wzięła się od portugalskiego słowa oznaczającego perłę o nieregularnych kształtach. Ukazywała ona dysharmonię i przemijanie. Była to trudna do zrozumienia sztuka, a jej cechy to na przykład: niepokój, ruch i niejasność. Twórcy epoki baroku uważali, że ich sztuki, ich utwory i dzieła powinny zaskakiwać i wstrząsać uczuciami. Miały na celu pobudzać wyobraźnię. Autorzy dzieł nieustannie szukali nowych pomysłów. W tym czasie rozwinęły się również nurty filozoficzne, których przedstawicielem był m.in. Galileusz. Oprócz tego do wielkich myślicieli baroku należeli: Kartezjusz, Błażej Pascal i Baruch Spinoza. W poezji barokowej wszechobecne były nowe, wcześniej nieużywane środki artystyczne : turpizm – służący do wywoływania obrzydzenia, hiperbola – inaczej wyolbrzymienie, anafora – powtórzenia na początkach wersów, antytezy – przeciwieństwa i oksymorony- połączenie dwóch sprzecznych wyrazów. W utworach poetyckich też można wyczuć niepokój, obawę i dysharmonię.Wyróżnił się też nowy gatunek literacki – sonet. Ogólnie rzecz ujmując barok został doceniony dopiero po długim czasie. Najpierw był powszechnie uważany za pomyłkę i wręcz hańbiący czas dla nauki, sztuki i kultury. Na szczęście ludzie później docenili te niepowtarzalne charakterystyczne utwory.