Burza na niebie

Wicher wieje, źle się dzieje, będzie wichura, bo wszystkie ptaki jeżą pióra. Nadciąga potężna chmura, oj będzie olbrzymia wichura. Słychać grzmoty i trzaski, chowają się zatrwożone ptaszki. Niebo rozżarzone różowymi barwami, z burzowymi chmurami napływającymi falami. Walka na niebie rozgorzała straszna, pierzchła ruda wiewiórka rubaszna. Wicher chucha i dmucha, pożoga na niebie się żarzy, grzmoty straszliwe odbijają się łuną na mojej twarzy. Patrzę stojąc w oknie na to co się dzieje i widzę jak drzewo na wprost mojego okna się chwieje. Gałęzie jak rózgi przecinają powietrze, udowadniając, że nic ich z powierzchni ziemi nie zetrze. Huki słychać głośne, jak wybuchy armat donośne. Wszystko trwa chwilę i po chwili się kończy, aby na niebie zakrólowało słońce jak rumak gończy.