Charakterystyka postaci literackiej – 2

Lucas zdecydowanie był samotnikiem – nie lubił ludzi i z braku innych możliwości mieszkał w lesie. Pomimo tego, nie można stwierdzić, że blondyn był aspołeczny. Spotykał się z główną bohaterką i pojawił się na miejscowym festynie. Przez swoją małomówność otaczał się aurą tajemnicy i względnej inteligencji. Właśnie przez to znienawidzili go ludzie. Przez to, że był inny. Czymś, co utwierdziło mnie w jego nadzwyczajnej świadomości dotyczącej rzeczywistości, była jego krótka przemowa na temat ludzi: „Ludzie nie lubią nie wiedzieć, kim jesteś i nie lubią rzeczy, które odstają od reszty, to ich przeraża. Wolą diabła, którego znają, niż tajemnicę, której nie rozumieją”. Blondyn nie był problemowy, chciał, żeby ludzie go zrozumieli. Kiedy pojął, że jest dla nich balastem, zrobił to, czego chcieli. Może nie do końca można to nazwać popełnieniem samobójstwa, bo chłopak został pochłonięty przez muł, ale sam o tym zdecydował. W tym wypadku są dwie możliwości. Lucas był odważny, albo słaby, choć myślę, że w tym wypadku żadna z tych rzeczy nie grała roli. Nie mogę stwierdzić, czy był bojaźliwy, czy bał się śmierci i tego, co go czeka – tuż przed nią tylko smutno się uśmiechał. To dowodzi temu, że pod względem charakteru chłopak był naprawdę specyficzną i złożoną postacią.
Głównym powodem, przez który zdecydowałam się na opisanie Lucasa, jest to, że sama chciałabym mieć niektóre — o ile nie większość — jego cech. Chciałabym nie bać się tego, co mnie czeka. Mimo tego, że to książka, a wydarzenia w niej przedstawione są (prawdopodobnie) nieprawdziwe, ta postać zmienił nieco mój światopogląd. Narracja powieści nie jest prowadzona przez niego, a i tak mogłam dość dobrze wyobrażać sobie sytuacje z jego perspektywy. Chciałabym, żeby więcej książek miało tak doskonale i precyzyjnie stworzonych bohaterów.