Człowiek z młodszego paleolitu cz. 1

Człowiek z młodszego paleolitu żył w większych grupach niż neandertalczyk. Nazywane one były osiedlami. Grupy te obozowały zarówno pod gołym niebem, jak też w jaskiniach (okres zlodowacenia). W obozowiskach pod gołym niebem ludzie z młodszego paleolitu z gałęzi i skór zwierzęcych budowali namioty i szałasy, których konstrukcja pozwalała na łatwe ich przenoszenie. Natomiast osiedla w jaskiniach znajdowały się zawsze przy wejściu, ponieważ nie było tam tak wilgotno i ciemno. W jaskiniach rozpalali oni również ogniska, które odstraszały zwierzęta. Prawdopodobnie w jaskiniach budowane były prymitywne budowle, które stanowiły dodatkową ochronę. Późniejsze odkrycia pokazują, że ludzie z młodszego paleolitu bardzo dużą wagę przywiązywali do wyboru odpowiednich miejsc obozowania. W czasie ciepłych dni ich obozowiska znajdowały się blisko wody pitnej, co ułatwiało polowanie. Centrum obozowiska stanowiło ognisko, przy którym nie tylko się jadło, ale również odpoczywało i pracowało. Ogniska obozowe podtrzymywane były przeważnie drewnem oraz kośćmi dużych zwierząt. Ludzie z młodszego paleolitu żywili się głównie mięsem. Polowanie stanowiło ich główne zajęcie, jednak nie mieli oni mięsa pod dostatkiem, co zmuszało ich do żywienia się pokarmami roślinnymi. Myśliwym na polowaniach nie wystarczała tylko siła fizyczna, musieli oni wykazać się sprytem, oraz wiedzą na temat zwyczajów zwierząt. Podczas polowania oprócz broni, stosowali oni przeróżne pułapki oraz sposoby, które ułatwiały chwytanie zwierząt. Jedną z takich pułapek jest kopanie głębokich dołów wzdłuż szlaków prowadzących do wodopojów. Doły te nakrywane były gałęziami. Często również człowiek z młodszego paleolitu zarzucał na siebie skórę zwierzęcą i podkradał się do zwierzyny, którą następnie atakował.