Dola rycerza.

Życie rycerza nie było usłane różami. Wzorowy rycerz musiał być szlachetnie urodzony i wszechstronnie wykształcony. Być wierny rytuałom chrześcijańskim i przestrzegać obyczajów. Musiał być wzorem cnót i dbać o swych poddanych. Dbać o swój honor, nie nadużywać przywilejów, którymi los go hojnie obdarzył. I oczywiście zakochać się w królewskiej dwórce. Ale najtrudniejsze było noszenie ciężkiej zbroi, ponieważ wymagało olbrzymiej tężyzny fizycznej. Rycerz nosił porządnie wykrochmaloną koszulę ze śnieżnobiałego płótna, na którą zakładał skórzany kaftan. Na wierzch, przy pomocy pachołków, wkładał kolczugę złożoną z kilkuset żelaznych kółek. Te zewnętrzne elementy były przymocowywane za pomocą rzemieni ze sprzączkami i zatrzaskami. Zbroja bitewna składała się z hełmu, pancerza, naramienników, nagolenników i trzewików. Ciężka zbroja chroniła rycerza w boju , ale uniemożliwiała normalne funkcjonowanie. Toteż była noszona rzadko. Na szczególne okazje rycerz zakładał lżejszą, za to bardziej ozdobną zbroję. Przy pasie miał przypasaną broń białą, czyli miecz włożony do pochwy.