Julian Tuwim i jego „Poezja”

Dla Juliana Tuwima, poezja jest bardzo ważna i powinna być środkiem przekazu, docierającym do dużej rzeszy odbiorców. Poezja, jest obecna w życiu prawie każdego człowieka i od wielu wieków, rozbudza w ludziach zachwyt nad światem, ukazuje przeżycia autorów i uczy jak postępować w życiu. Julian Tuwim ma jednak swój własny pogląd na to jak powinna brzmieć poezja. Nie neguje on twórczości swoich poprzedników z okresu oświecenia i romantyzmu, ma dla ich pamięci duże uznanie, jednak uważa, że współczesna poezja powinna być odpowiednia do złożoności współczesnego świata i zachodzących w nim zmian. Julian Tuwim, to poeta, przedstawiający, swój wyjątkowy program poetycki, będący jego osobistym spojrzeniem na poezję. Autor przedstawia swoją subiektywną wizję poezji i nie chce iść w swoich poglądach na żaden kompromis, choćby nawet jego poglądy uznano za niedorzeczne i bluźniercze. Jest przekonany o wyjątkowości swojego pomysłu, uważając, że dotychczasowa poezja go ograniczała. Zarzuca jej anachroniczność, staroświeckość i konwencjonalny schemat. Z jednej strony buntuje się przeciwko tradycji, nazywając siebie futurystą, ale z drugiej nie odrzuca jej całkowicie, czując z nią więź. Autor zamierza kierować swoje wiersze zarówno do wyrobionego czytelnika jaki i do zwykłego prostego człowieka, nawet jeżeli miałoby to zostać uznane za herezję. Julian Tuwim nie chce stać się romantycznym wieszczem, przewodnikiem ani profetą, nie czuje się jako ktoś wyjątkowy, uważa się za zwykłego człowieka, potrzebującego aprobaty innych. Uważa, że wszystkich ludzi łączy współczesność, do której poeta powinien mieć taki sam stosunek, jaki ma człowiek wierzący do Boga. Poezja współczesna powinna umieć opisać rewolucję techniczną, czy też zwykłe codzienne życie w miastach. Bohaterami powinni być zwykli szarzy ludzie, którzy są równie interesujący jak antyczni herosi, czy sławni, mądrzy ludzie. Autor odczuwa ogromną radość, głosząc franciszkańską miłość do świata, witalizm, entuzjazm i optymizm. Program poetycki Juliana Tuwima, zawarty w wierszu „Poezja” jest zgodny ze skamandrycką koncepcją poezji, głoszoną przez grupę do której należał.