„Żuł żubr”

Żubr żuł żuchwą żurawinę, czkając przy tym, odrobinę. Żywność kwaśna żenująco działała na przełyk żrąco. Żarłocznie jednak żerował, przerzedzał krzewy, buszował. Żarł, przeżuwał bez żenady, a stał się, ziemistoblady. W gardle poczuł swój żołądek, gdzieś zatracił wręcz rozsądek… Głośno rzęził, rzygał, bekał, więc w duchu przyrzekał: ,,Żreć już będę tylko trawę lub rzeżuchę – zwykłą strawę!”.