„Król Globares i mędrcy”

Globares, pan Eparydy, wezwał raz przed swoje oblicze trzech największych mędrców i rzekł do nich: — Zaprawdę, okropny jest los króla, który poznał wszystko, co można poznać, tak że to, co do niego mówią, brzmi pusto jak pęknięty dzban! Pragnę się zadziwić, a jestem nudzony, łaknę wstrząśnienia, a słyszę jałowe bajędy, żądam niezwykłości, a częstują mnie płaskimi pochlebstwami. Wiedzcie, o, mędrcy, że kazałem dzisiaj ściąć wszystkich moich trefnisiów i błaznów, na równi z radcami tajnymi i jawnymi, i ten sam los czeka was, jeśli nie wypełnicie mego rozkazu. Niechaj każdy opowie mi najdziwniejszą historię, jaką zna, a jeśli nie pobudzi mnie do śmiechu ani do płaczu, nie oszołomi ani nie zatrwoży, nie zabawi i nie zmusi do zastanowienia — straci głowę! — Król skinął i mędrcy usłyszeli stalowy krok siepaczy, którzy otoczyli ich u stóp tronu, a ich obnażone miecze błyszczały jak płomień. Zatrwożyli się i trącali łokciami, żaden bowiem nie chciał się narazić na gniew królewski i nadstawić głowy pod katowski cios. Aż rzekł pierwszy: — Królu i panie! Najdziwniejsza w całym Kosmosie widzialnym i niewidzialnym jest bez wątpienia historia plemienia gwiezdnego, które zwane jest w kronikach Opackim. Od zarania swych dziejów czynili Opakowie wszystko odwrotnie niż jakiekolwiek istoty rozumne.