Piu/órnik

Szkolny piórnik wszystko widzi, szkolny piórnik wszystko słyszy, szkolny piórnik wszystko wie. Duży, mały, średni, purpurowy, żółty, zielony, codziennie w szkole się stawia, codziennie dostaje po głowie. A to ołówkiem dostanie, a to suwak mu urwą, a to w kąt go rzucą. A on? Leży sobie na ławce, kredki przechowuje. Jedną, drugą, piątą, szóstą, siódmą i ósmą, a nawet, i dziewiątą. Leży sobie na ławce, ołówek utemperuje. Leży sobie na ławce, długopis zmotywuje, z piórem porozmawia, gumkę pocieszy. Chusteczkę właściciela przechowa i odda, gdy temu z zapuchniętych oczu łzy ciurkiem będą spływać, bo ocena za słaba, bo przyjaciółka oszukała, bo uderzył się w nogę. Towarzysz z niego dobry, chociaż nic nie mówi. Ale kiedyś piórnik się znudzi, nowym zastąpiony zostanie, historia się powtórzy, kolejny dostanie lanie.