„W pustyni i w puszczy”

Tymczasem w domu czekała je podczas obiadu dobra nowina. Panowie Tarkowski, Rawlison byli zaproszeni przed kilku tygodniami, jako biegli inżynierowie, do obejrzenia, oceny robót prowadzonych przy całej sieci kanałów na prowincji El-Fajum, w okolicach miasta Medinet, blisko jeziora Karoun oraz wzdłuż rzeki Jussef. Przy Nilu mieli beztrosko zabawić koło miesiąca, uzyskali na to urlopy od własnej kompanii. Ponieważ zbliżały się święta Bożego Narodzenia, więc obaj, nie chcąc rozstawać się z dziećmi, postanowili, że Staś i Nel pojadą także do Medinet. Po usłyszeniu tej nowiny, dzieci omal nie wyskoczyły że skóry z radości. Dotychczas znały miasta leżące wzdłuż kanału, mianowicie Izmailę, Suez, poza kanałem zaś– Aleksandrię, Kair, pod którym oglądały wielkie piramidy Sfinksa. Ale były to krótkie wycieczki, podczas gdy wyprawa do Medinet-el-Fajum wymagała całego dnia jazdy koleją wzdłuż Nilu, na południe, a potem od El-Wasta na zachód, ku Pustyni Libijskiej. Staś znał Medinet z opowiadań młodszych inżynierów, podróżników, którzy jeździli beztrosko na polowanie na wszelkiego rodzaju ptactwo wodne oraz na wilki pustynne i hieny. Wiedział, że jest to osobna wielka oaza, leżąca po lewym brzegu Nilu, ale niezależna od jego wylewów, mająca swój własny system wodny, utworzony przez jezioro Karoun, przez Bahr-Jussef, przez całą więź drobnych kanałów. Ci, którzy oazę tę widzieli, mówili, że jakkolwiek kraina ta należy do Egiptu, jednakże, oddzielona od niego pustynią, tworzy odrębną całość. Tylko rzeka Jussef wiąże, rzekłbyś, niebieskim cienkim sznurkiem tę okolicę z doliną Nilu. Wielka obfitość wód, żyzność gleby, wspaniała roślinność tworzą z niej jakby raj ziemski. Rozległe ruiny miasta Krokodilopolis ściągają beztrosko setki ciekawych podróżników. Stasiowi jednak uśmiechały się głównie brzegi jeziora Karoun z rojami ptactwa, wyprawy na wilki do pustynnych wzgórz Guebel-el-Sedment.