Harcerka Zuza

Był pochmurny luty. Panował mróz. Na gałęziach drzew leżał śnieżek. Kałuże skuł lód. Trzynastoletnia harcerka Zuzia miała jechać na obóz zimowy do miejscowości Hyżne na Podkarpaciu, ale zachorowała. Była smutna i rozżalona. Bolało ją ucho, gardło i bardzo źle się czuła. Nie chciała jeść, bo każde przełknięcie powodowało silny ból. Mama Zuzi martwiła się, bo jej córka zaczęła chudnąć i nie miała humoru. Zuza leżała w łóżku. Czasem nudziła się, często spała i czytała książki. Jej ulubione książki to te o superbohaterach. Marzyła, by przeżywać takie przygody, jak bohaterowie tych książek. Filmów nie lubiła oglądać. Koleżanki nie chciały odwiedzać Zuzy, bo bały się, że się zarażą. Zuza żałowała, że nie pojechała ze swoją drużyną na zimowisko. Miała dużo planów związanych z tym wyjazdem. Chciała zdobyć sprawności, harcerski krzyż i nowe umiejętności. Ale cóż…Nikt nie mógł przewidzieć, że zachoruje. Tatuś Zuzi był urodzonym optymistą. Rzekł jej, żeby nie przejmowała się tą nieprzyjemną sytuacją. Powiedział córuni, że wkrótce wyzdrowieje i wszystko będzie dobrze. Uświadomił jej, że za pół roku odbędzie się obóz letni, który jej drużyna planuje zorganizować w Żywcu i tam na pewno pojedzie. Zuza przemyślała to, co przekazał jej tatuś i doszła do wniosku, że to mądry człowiek i ma rację. Teraz Zuza czeka aż wyzdrowieje i czeka na ukochane, wymarzone wakacje, które ma nadzieję spędzić z przyjaciółmi ze swojej ulubionej drużyny harcerskiej.