Nauka gry:

Chuda hrabina Halina nie chciała już dłużej uczyć się grać na harfie. Mówiła, że już dłużej nie może wytrzymać tej nauki, bo, cóż tu ukrywać, uważała, że jest nudna i niesłychanie trudna. Marzyła o dalekich podróżach do nieznanych, dzikich krajów. Była żądna wielu różnych ekscytujących i fascynujących przygód. Wyobrażała sobie wycieczki do dżungli, na Saharę, w góry Himalaje i nad różne rzeki w dalekich krainach, wyprawę do Chin, Kambodży, Australii, podróże po różnych śródleśnych ścieżkach, a nawet długą wyprawę na Biegun Północny, żeby zobaczyć zorzę polarną. Snuła marzenia, że leży na leżaku na żwirowej plaży w Chorwacji i słucha szumu morza. Tak się rozmarzyła, że nie zauważyła, jak dużo już upłynęło czasu i że na zegarze z kukułką wybiła już godzina trzecia po południu. Wróciwszy do rzeczywistości, spostrzegła, iż hrabia Joachim już oczekuje, żeby usłyszeć jej nowy utwór. Więc hrabina Halina znów zagrała na harfie i podumała, że spełni swe cudowne marzenia w niedługiej przyszłości i w żadnym razie nic jej w tym nie przeszkodzi.