Życie ogórka.

Przepełnione życiem małe nasionko przywitało się z czerwoną w czarne kropki biedronką. Rozpostarło ramiona, rozłożyło dłonie, a deszcz już obmywa jego młode skronie. Parasolem z liści ogórek biedronkę otula wytrwale, dom budując przyjaźni, nie na piasku, w skale. Tacy różni, a w zgodzie kroczą przez ten świat. Dorastają, więc ogórka przyozdabia kwiat. Czy rodzi się życie? Nie jedno, lecz wiele. Opiekę sprawują nad tym, przyjaciele. Tutaj dorasta ogórków ród sławny. Stąd też w świat wyrusza, rzekłby mówca wytrawny. Cóż, to prawda. Jednakże kłam tej prawdzie zadaję – w świat niejeden wyrusza, lecz ten pozostaje, co w ojcowskich ramionach do ostatnich dni jego, barwą słońca rozjaśnia lico ojca starego. Śladem jego podąży i wraz z uśmiechem wiosny swoje dłonie otworzy okrzyk życia radosny.