Północ

Pada już długo i mocno uderza o szyby rzęsisty deszcz, z daleka słychać burzę i okrutne grzmoty. Córka Lucyny nie może zasnąć bez ukochanego, cukierkowego puszystego króliczka, którego dostała w prezencie od kuzynki. Królik towarzyszy jej w spaniu od dwóch lat. Ula lubi się do niego tulić, bujać się z nim na huśtawce, lukrować mięciutkie, różowe muffinki i w ogóle mówi wszystkim wokół, że to jej ulubieniec. Nikomu, poza jedną osóbką nie zdradziła jednak tajemnicy, że puchowy królik umie mówić, gdy nikt nie słyszy. Ma długie, kudłate uszy, którymi potrafi dobrze słuchać i rozumie co mówią inni. O tajemnicy Uli wie tylko przyjaciółka Zuzia, której powiedziała, że królik pilnuje jej snów. Któregoś dnia umówiła się z przyjaciółką, że musi udowodnić kuzynowi Lucjanowi, który nie wierzy w urojenia Lucyny, że królik ma ludzkie odruchy. Zapadła późna noc. Lucjan, kuzyn Lucyny i przyjaciółka Zuzia jak tchórze trwali w bezruchu, gdy nagle rozhuczał się głos wuja Toma! A cóż Wy tam mruczycie tak późno? gdy pizza gotowa! I tak Lucyna z przyjaciółką nie udowodnili tego wieczoru, że królik mówi i słyszy bez oporu.