„Księżniczka Honorata”

Pewnego razu żyła sobie królewna Honorata. Mieszkała ona w jaskółczej wieży. Już od trzech lat Honorata była zamknięta w wieży. Pewnego razu koło wieży przejeżdżał książę Horacy. Przejeżdżając, zauważył piękną dziewczynę w okienku wieży, lecz nie mógł do niej podejść bliżej, ponieważ brama wjazdowa do wieży była zarośnięta różami. Horacy zasmucił się, ponieważ nie mógł dotrzeć do Honoraty. Jednak zauważył koło wieży wąską dróżkę. Horacy wsiadł na konia i pojechał dróżką. Jechał bardzo powoli i długo, ponieważ dróżka była wąska i nierówna. Horacy stracił już nadzieję na odnalezienie dziewczyny, ale ku jego zdziwieniu ujrzał piękną Honoratę. Podszedł bliżej i wszedł do wieży. Gdy już doszedł na ostatnie piętro, zobaczył zamknięte na klucz drzwi. Horacy rozejrzał się dookoła, zobaczył koło drzwi mały dzbanuszek. Ku jego zdziwieniu, dostrzegł w dzbanuszku złoty klucz. Horacy wziął klucz i otworzył drzwi. W pokoju ujrzał piękną Honoratę. Od tego momentu Honorata i Horacy żyli długo i szczęśliwie.