„Chrząszcze”

Król Kazimierz był wyjątkowym monarchą. Uwielbiał warzywa i owoce, a stronił od mięsa i nabiału. W jego królestwie uprawiano ogródki warzywne, sadzono drzewka owocowe. Na targach sprzedawano marchew, pietruszkę, rzodkiewkę, pomidory, ogórki i groch – ulubione warzywa władcy. Prócz nich na straganach można było nabyć: jabłka, gruszki, śliwki, brzoskwinie, orzechy. Pewnego ranka na dworzan i ogrodników z królestwa padł blady strach. Na grządkach warzywnych i wśród gałęzi drzewek owocowych pojawiły się ogromne chrząszcze. Szkodniki zaczęły zjadać ulubione warzywa i owoce. Król ogłosił, że kto pokona owady, dostanie za żonę jego córkę Elżbietę. Do walki z żarłocznymi chrząszczami stanęli rycerze, ogrodnicy, chłopi i mieszczanie. Nikt nie potrafił pokonać owadów. Niespodziewanie na dworze pojawił się młody inżynier, który stanął do walki z chrząszczami. Wszedł na wierzchołek najwyższego drzewa i rozpylił ohydny środek usypiający owady. Potem grzebieniem wyczesywał je z roślin albo na siatkę zrzucał z owocowych drzewek. Na koniec przesypał wszystkie owady do skórzanego worka i wywiózł poza granice królestwa. Uśpione chrząszcze smacznie chrapały. Tak śmiałek pozbył się ohydnych szkodników, które miały chrapkę na owoce i warzywa. W nagrodę został mężem Elżbiety, która była dumna z jego bohaterskiej postawy.