Dyktando o humaniście

Choć humanista jest człowiekiem o niezwykłych cechach umysłu, miewa swoje humory. Trudno go jednoznacznie scharakteryzować. Cechuje go wyjątkowy hart ducha, niepohamowana wena twórcza i ochota na życie. Bardzo kocha swoje charty afgańskie i zabiera je ze sobą w każdą podróż śladami wielkich przodków. Przemierzały z nim subsaharyjską Afrykę, żywiły się hummusem i serem halloumi. Odwiedziły Radżastan i odpoczywały u podnóża Himalajów. W trakcie drogi wypili hektolitry wody. Wszędzie tam humanista wraz ze swoimi wiernymi chartami poszukiwali natchnienia do kolejnych dzieł wszechstronnie uzdolnionego twórcy. Humanista badał życie Mahometa, interesował się także dziedzinami, które na ogół pozostają poza kręgiem zainteresowań humanistów: hydrobiologią i hydrografiką, a także rehabilitacją żarłocznych nużeńców. Po powrocie do domu humanista zabiera się do pracy. Godziny harówki przeplata z relaksacyjnymi masażami oraz spotkaniami z masarzami, z którymi dzieli się wiedzą zdobytą w czasie podróży. Wspólnie z nimi tworzy rymy na temat dobrze wysmażonych befsztyków i soczystych hamburgerów. Jest to, jak widać, nietypowy humanista, który nie skupia się wyłącznie na potrzebach duchowych, a dociera też tak przyziemne przyjemności jak smażone steki i grillowane bakłażany.