Dyktando o szkolnej przyjaźni

Żaklina i Paulina przyszły do technikum na kierunek technik żywienia. Wśród całej klasy były one jedyną reprezentacją płci żeńskiej. Chcąc nie chcąc musiały współdzielić ze sobą ławkę. Na początku były niechętnie do siebie nastawione i tylko pod przymusem się do siebie odzywały krótkimi słówkami. Jednak po dłuższym spędzaniu ze sobą czasu podczas każdej lekcji, dziewczynki się polubiły. Ich kontakt był nieprzerwany, potrafiły rozmawiać ze sobą jak papużki nierozłączki. Raz w tygodniu, w poniedziałki o ósmej, miały zajęcia praktyczne w kuchni. Przyporządkowały sobie dwa przylegające blaty stołów. Wspólnie przyrządzały każdy posiłek w przyjacielskich układach, bo w końcu były najlepszymi przyjaciółkami. Na ostatniej lekcji przygotowywały duszony schab z sosem musztardowym, surówkę z buraków i chrupiące ziemniaczki oraz pierożki z borówkowym musem na deser. Ich nauczycielka bez przerwy uważała, że koleżanki cudownie gotują dzięki sile swej przyjaźni. Przyjaciółki ukończyły szkołę z wyróżnieniem, a ich koleżeństwo i wzajemne uwielbienie trwa do dzisiaj.