Dyktando o zabawie w chowanego

Zabawa w chowanego jest jedną z kultowych zabaw dzieciństwa w latach dziewięćdziesiątych. Gdy internet był rzadkością, można było zebrać się z rodzeństwem i sąsiadami, aby bawić się w chowanego na podwórku. Przedszkolaki wykazywały się wielką inwencją twórczą w wymyślaniu przeróżnych kryjówek. Często chowaliśmy się w miejscach, w które dorosły człowiek mógłby się nie zmieścić – w krzakach, pod huśtawką, a w domu – w szafce z odkurzaczem lub za łóżkiem rodziców. Można było przy okazji się pobrudzić, przynieść do domu piasek w butach, mrówki czy zadrapaną skórę, lecz buzie zawsze były uśmiechnięte. Niewątpliwą zaletą zabawy w chowanego była możliwość spędzenia czasu na dworze, na świeżym powietrzu, zamiast siedzenia w duchocie przed komputerem. W dzisiejszych czasach smutno się robi, gdy spacerując po podwórku widzi się puste huśtawki, nieużywane zjeżdżalnie, a przechadzająca się młodzież nie odrywa wzroku od telefonów. Możemy wtedy poczuć wdzięczność, że udało nam się jeszcze poczuć prawdziwe, szczęśliwe dzieciństwo.