Skarb Troi

Na podstawie książki pt. „Skarb Troi” dowiedziałam się, że ludzie w starożytności mieli podobne cechy charakteru do nas. Autor lektury przedstawił Costę i jego rodzinę jako niezamożnych, ale życzliwych ludzi. Pomimo zagrożenia, jakie niosło za sobą ukrywanie nieznajomych dzieci, zdecydowali się im pomóc. Chłopiec wraz z rodzicami ugościli Lilly i Magnusa najlepiej, jak umieli.
Powieść ukazała także wojnę, która pokazuje najokrutniejsze oblicze człowieka, czyli jako bezdusznego i egoistycznego, którego obchodzi tylko zemsta. Starożytni, podobnie jak współcześni ludzie, nie lubili słyszeć przykrych rzeczy, które miały wydarzyć się w ich życiu. Naśmiewali się i żartowali z Kasandry, złościli się na wróżbitkę, która ostrzegała o upadku nieostrożnej Troi, pomimo tego, że gdy córka króla Priama mówiła o nadchodzącej radości, wszyscy słuchali jej z chęcią. Nierozważni mieszkańcy Troi, wciągając drewnianego konia do miasta, stracili rodziny, dachy nad głowami i majątek.
Ludzie w przeszłości popełniali błędy spowodowane bezmyślnością i nierozważnością – podobnie jak my obecnie. Wbrew pozorom nie różnimy się charakterem i sposobem myślenia od naszych dalekich przodków.