Emilia Plater

Emilia Plater to jedna z najsłynniejszych bohaterek epoki romantyzmu: młoda, dzielna hrabianka, która z poświeceniem walczyła w męskim przebraniu w powstaniu listopadowym, podczas którego uzyskała honorowy stopień kapitana. Była jedną z pierwszych inicjatorek samodzielnego powstania na Litwie, jednak jako kobieta nie została dopuszczona do narad komitetu kierującego w Wilnie. Ze ściętymi włosami i w męskim przebraniu stanęła na czele oddziału partyzanckiego, liczącego 280 strzelców, kilkuset chłopów kosynierów i 60 kawalerzystów. Wraz ze swoim oddziałem zajęła Daugiele, Uciny i Jeziorosy. Gdy oddział Emilii, poniósł znaczne straty w walkach pod Ucianą i Oniksztami, przyłączyła się do oddziału Karola Załuskiego, a następnie Konstantego Parczewskiego i gen. Dezyderego Chłapowskiego, który jej nadal tytuł kapitana. Gdy Chłapowski postanowił się poddać, kontynuowała walki uważając, że „lepiej byłoby umrzeć, niż skończyć z takim upokorzeniem”. Postanowiła się przedostać do Warszawy. Przez 10 dni wędrówki po lasach, w chłopskim przebraniu szła do Królestwa. Trudy wędrówki: zmęczenie, głód i bezsenność doprowadziły do choroby Emilii. Jej kuzyn Cezary i przyjaciółka Maria zanieśli ją do wiejskiej chaty w Augustowskiem, skąd Cezary ruszył do Warszawy, a Emilia i Maria do Justianowa. Emilia Plater zmarła w wieku 25 lat w gościnnym dworze Ignacego Abłamowicza w Justianowie, gdzie ukrywała się pod nazwiskiem Korawińskiej. Mimo troskliwej opieki i przyjęciu sakramentów odeszła z tego świata 23 grudnia 1831 roku, a jej zwłoki zostały przewiezione do Kopciowa, gdzie została pochowana na miejscowym cmentarzu.