Humanista

Ciężki jest żywot hiperdokładnego humanisty. Każdego dnia ślęczy nad dziełami wielkich artystów. Nierzadko musi się wykazać także obszerną wiedzą z historii, przyrody czy też turystyki. Wraz z Mickiewiczem podąża przez litewskie pagórki, wzdłuż nurtu błękitnego Niemna. Z zapałem analizuje nadrzeczną roślinność. Szczególnie dużo problemów nastręcza mu kilka miejsc znanych z „Pana Tadeusza”: rzadkich grusz, pól porośniętych żółtą pszenicą, bursztynowym świerzopem. Wyobraża sobie usytuowany nad brzegiem ruczaju strzelisty dwór, w którym wychowywał się Tadeusz. Zdecydowanie mniej problemów stwarza analiza składającego się z sześciu stóp heksametru wymyślonego przez starożytnych Greków i chętnie stosowanego przez Homera. Polski heksametr różni się od starożytnego. Składa się z daktylów i trochejów jako odpowiedników spondejów. Może występować w ciągu stychicznym. Tworzy dystychy, tercyny i większe całości. Średniówka pojawia się między trzecią a czwartą stopą. Może wykazywać także wahania. Wielu humanistów lubuje się także w środkach artystycznych. Z upodobaniem roztrząsają znaczenie przenośni i archaizmów. Zachwycają się synekdochami i hiperbolami. Tworzą też własne, starając się przewyższyć największych mistrzów.