Jacek Soplica – 2

Szlachta zaczęła uważać Jacka za zdrajcę i ten wyjechał do Francji i zaciągnął się do armii Napoleona. Wstąpił do zakonu bernardynów i wziął pod opiekę Zosię. Brał udział w walce o wolność ojczyzny jako emisariusz we wszystkich trzech zaborach, za co był wielokrotnie wtrącany do więzienia. Powrócił na Litwę, gdzie wydał rozkaz ślubu Zosi i Tadeusza oraz przygotowywał powstanie przeciwko Moskwie. W tym celu brał udział w spotkaniu w karczmie oraz planował zbrojne wystąpienie z Sędzią. Podczas walki z Moskalami uratował życie Hrabiemu i Gerwazemu, tym samym został śmiertelnie postrzelony. Otrzymał, już pośmiertnie, odznaczenie krzyżem legii honorowej. Główną motywacją chęci Jacka do zmiany było poczucie winy za śmierć Stolnika, Ewy oraz matki Tadeusza. Postanowił on odkupić swoje winy poprzez poświęcenie życia bogu, ojczyźnie, oraz naprawieniu wyrządzonych w młodości krzywd. Dzięki temu w momencie przyjazdu do Soplicowa jest on tak bardzo innym człowiekiem, że nie poznaje go okoliczna szlachta ani nawet Gerwazy. Ostatecznie, udało mu się osiągnąć swój cel poprzez uzyskanie przebaczenia od Klucznika i pogodzenie skłóconych przez niego rodzin.