Krajobraz po burzy.

Babunia Halinka z wytężoną uwagą przypatrywała się krajobrazowi po burzy. Bujała się w bujanym fotelu i w skupieniu patrzyła jak przyroda budzi się do życia po deszczu. Wszechobecna , przywiędła wskutek kilkudniowego żaru i upału przygotowuje się do bujnego odżycia. Przez bujną trawę przemieszczają się pomalutku , ociężałe ślimaki , ciągnąc na grzbiecie swą skorupkę. W błotku stawu kumkają żaby i rechocą ropuchy. Nad strzechami domów przelatuje bocian poszukujący pożywienia. W powietrzu wirują całe chmary latawców zdmuchniętych z łodyżek kwiatów. Na horyzoncie ukazała się różnobarwna tęcza. Zza wzgórza ostrożnie wychyla się prześwitujące horyzont słońce. W kałuży chlupoczą i chlapią się , chórem krzyczący chłopcy. Nawołują i krzyczą uparcie, aż odpowiada im przekrzykujące ich echo. Przyroda już się obudziła i odżyła .