Król Krzysztof

Dawno temu, za górami, za lasami żył sobie król Krzysztof. Król Krzysztof był chciwy, samolubny, arogancki, chytry i nieuczciwy. Poddani bardzo go nie lubili, ale bali mu się sprzeciwić, ponieważ król używał magii. Wszyscy, którzy mu się sprzeciwili stali na rynku zamienieni w marmurowe posągi. Lokajowi króla bardzo nie podobało się zachowanie władcy, ale Grzegorz – lokaj bał się o swój los. Wszyscy żyli w strachu i cierpieniu. Stach, który kierował dorosłymi zamieniał się w nienawiść. Ludzie zaczęli nienawidzić się wzajemnie, dzieci płakały na ulicach. Wszystkiemu winien był król Krzysztof. Pewnego dnia ludzie zaczęli przygotowywać rebelię przeciwko królowi. Postanowili, że przegonią króla podstępem. Najpierw przestaną pracować chłopi tłumacząc się suszą, później piekarze przestaną piec tłumacząc się tym, że przez suszę nie ma zboża, a bez zboża nie ma mąki niezbędnej do pieczenia chleba. Wójt kazał wszystkim zgromadzić zapasy. Kazał wszystkim wylewać wodę z ogródków, zakręcać zawory tak, aby woda płynęła tylko ciurkiem. Gdy plan wszedł w życie, król postanowił wyprowadzić się do lasu deszczowego, aby już nigdy nie spotkała go susza. Władzę po królu Krzysztofie przejął jego przyrodni brat, dobry i hojny książę Włodzimierz. I wszyscy żyli długo i szczęśliwie. Koniec