„NIE RÓB KOMUŚ TEGO, CO TOBIE NIEMIŁE”

Łucja była bardzo niemiłą i wredną dziewczynką. Miała bardzo piękne, długie kasztanowe włosy i duże zielone oczy. Miała dwanaście lat i była w klasie piątej. Dziewczynka była bardzo ładna i mądra, ale niestety była dla innych niemiła. Lubiła bardzo chodzić do szkoły dlatego, że lubiła się uczyć i tam niestety dokuczała swoim rówieśnikom. Łucja zrobiła się taka tylko dlatego, aby przypodobać się niektórym koleżankom ze swojej klasy. A ona bardzo chciała być lubiana, szkoda tylko, że wszystko kosztem dogryzania innym. Nawet rodzice nie mogli jej przetłumaczyć, żeby tak się nie zachowywała, bo to wróci do niej z podwojoną siłą. Zielonooka nie rozumiała tego i dalej to robiła. Była zaślepiona swoimi koleżankami aż do takiego stopnia. Jednak w końcu miało się to zmienić. Pewnego pogodnego, ładnego dnia, Łucja zaspała do szkoły i przez przypadek ubrała dwie różne skarpetki. Oczywiście nie zauważyła tego i nie wiedziała, że właśnie wchodzi do szkoły w dwóch różnych skarpetkach, które było widać, bo miała trampki. Nieświadoma poszła na korytarz szkolny, aby przywitać się ze swoimi koleżankami. Kiedy one zobaczyły jej różne skarpetki na nogach, zaczęły się z niej śmiać i jej dogryzać. Dziewczynce zrobiło się bardzo przykro, zaczęła płakać i pobiegła do toalety. W tamtej chwili Łucja zrozumiała, że nie opłacało się być złośliwym i wrednym. Zrozumiała także, że nie wolno udawać kogoś kim się nie jest i zawsze trzeba być sobą, teraz już wiedziała, że nie wolno robić komuś tego, co jej niemiłe.