Potop Szwedzki

Obrona Jasnej Góry miała miejsce w 1655r. podczas Potopu Szwedzkiego. Z początku Szwedzi odnosili liczne powodzenia. Wtedy Korecki zaczął szukać pomocy u Jana Kazimierza i polskich wojskowych. Wrogowie zagwarantowali mu bezpieczeństwo i nietykalności klasztoru. Zakonnicy jednak nie dowierzali najeźdźcy i ukryli wartościowy obraz, a w jego miejscu umieścili kopię. Ich przypuszczenia sprawdziły się, ponieważ Szwedzi zażądali wpuszczenia swojego garnizonu do klasztoru, licząc na zaskoczenie obrońców. Kiedy Kordecki stanowczo odmówił, rozpoczęli oblężenie. Zakonnicy wcześniej przygotowali się na taki przebieg wydarzeń. Dlatego zakończył się porażką Szwedów.
Obrona Jasnej Góry została również ukazana w produkcji Jerzego Hoffmana. Sienkiewicz odniósł się do tych wydarzeń ku pokrzepieniu serc. Pomimo trudnej sytuacji, panującej w upadłej Rzeczpospolitej próbował odbudować w czytelnikach poczucie dumy i godności narodowej. Skupiał się na opisaniu bohaterskich działań walczących, którzy osiągali duże sukcesy pomimo przeważającej liczebnie armii wroga.
Podczas ataku Polacy odpierali ataki Szwedów, którzy próbowali przedostać się do klasztoru. Jednak żadna ze stron nie chciała się poddać, ani nie osiągnęła znaczącej przewagi. Dlatego Szwedzi podjęli próbę negocjacji z przełożonymi klasztoru. Nie podjęli jednak żadnej konkretnej decyzji.
Ważną rolę podczas Potopu odegrał Andrzej Kmicic, który osłaniał króla Jana Kazimierza przed wrogami i walczył aż do zakończenia wojny. W nocy bohater próbował pozbyć się dział wroga, ale został schwytany. Udaje mu się uciec. Długa, bezowocna walka, skuteczna obrona klasztoru i bohaterska postawa obrońców doprowadziły do poddania się wojsk szwedzkich.