Pszczółka i jej żądełko

Mała pszczółka wszystkich żądłem swym straszyła. Wciąż prężyła skrzydła , brzuszek wybrzuszała, bo wśród zwierząt przerażenie wzbudzać chciała. Brzęczała jak trzmiele. Niczym orzeł wśród przestworzy krążyła nad drzewami, grożąc żukom oraz chrząszczom niegroźnymi przecież spojrzeniami. Trzęsły się ze śmiechu już wszystkie zwierzęta i tarzały się wśród wrzosów. Tak się śmiały, że na polu ziarno wytrząsały z kłosów. Trzeba było przemądrzałą pszczółkę szybko uspokoić i jej można przytępić żądło brzdąca. Aż jeż przyrzekł przyjaciołom, że zrobi porządek. Naostrzyły mu jastrzębie wszystkie igły i ułożył ostre ostrza w równy rządek. Cóż znaczyło teraz żądełko malucha ? Gdy pszczółka ujrzała kształtne igły wymierzone w swoją stronę, to odważna być przestała i pod korzeń dużej brzozy się schowała.