Wiersz o powstańcach

 Kiedy wsłuchujemy się w strzały i serie maszynowe,
Pęka serce Warszawy ranione,
Ranione przez wrogów,
Okupanta…

Niech Żyje  Polska!

Tak jak krzyczeli
Bo oni żyć chcieli 
By Polskę na nowo budować 
Aby jej Bronić
Aby Cudu dokonać 

Chcieli mieć jej los w swoich 
rękach
Los ludzi teraźniejszych 
Aby Bronić ją do końca 
Jej służyli 
Kochali ją do końca …

Oddawali za nią życie – mnóstwo krwi się przelało
A walczyli dni nie mało
Kiedy się modlono
Byś przeżył 
Dotrwał do Jutra
By nie znaleźli kryjówki
Abyś przeżył do samego końca 

Lecz Powstanie zakończyło się kapitulacją
Nastał Koniec…
Przez większość już nie taki upragniony

Nie chcieli – Tak bardzo nie chcieli 
Aby ich los był w rękach okupanta 
Chcieli sami o swoim losie decydować
Już mogli za Ojczyznę skonać 

A nie zapisać się jako tchórz 
Tchórz który uciekł z pięknej, Powstańczej Warszawy
Wtedy kiedy trwały ,,63 Dni Chwały”