Rzeźba stojąca – 2

„Afrodyta z Knidos”, rzeźba Praksytelesa pochodząca z okresu klasycznego, odzwierciedla z kolei wartości cenione w starożytnej Grecji. Wykonana została ona około IV wieku przed naszą erą z marmuru i przedstawia Afrodytę, mitologiczną boginię, w pozycji kontrapostu. Postać zdaje się zupełnym przeciwieństwem rzeźby Egiptu — nie służy ona jedynie podkreśleniu statusu Afrodyty, lecz jest ona raczej pretekstem do wywyższenia piękna ludzkiego, kobiecego ciała, które jest oddane w sposób realistyczny i swobodny. Brak szczególnej mimiki twarzy dodatkowo zwraca uwagę na ten główny temat dzieła. Rzeźba sprawia wrażenie energii, ruchu i delikatnej asymetrii, co powoduje, że bardziej przypomina człowieka z krwi i kości, niż wszechmogącego władcę, jak to miało miejsce w przedstawieniu egipskich faraonów. Piękne Madonny, pochodzące z okresu gotyku, mogą stanowić połączenie cech rzeźby starożytnego Egiptu oraz Grecji. Należą one do pewnego kanonu przedstawiania Matki Boskiej z dzieciątkiem na ręku w pozycji tak zwanego kontrapostu gotyckiego. Jednocześnie są one swobodne i wyrafinowane, co jest podkreślone przez dekoracyjne, udrapowane fałdy materiału, w który ubrana jest Maryja. Przykładem takiej rzeźby jest „Piękna Madonna z Torunia”, wykonana z wapienia około 1390 roku. Jest to dzieło o tematyce religijnej, ale, podobnie jak w przypadku „Afrodyty z Knidos” oddaje także człowieczeństwo zarówno Maryi jak i dzieciątka, które oddane jest w sposób w miarę realistyczny. Jednak to religia i ważne postacie pozostają głównym wątkiem w rzeźbie, tak, jak w przypadku „Mykerinosa z żoną”.