Aby natura istniała w niezmienionym stanie, musi podlegać ochronie. Niezwykła różnorodność cennych przyrodniczo regionów jest dużym bogactwem Polski, o które należy dbać i które należy chronić. W Polsce Ustawa z dnia 16 kwietnia 2004 r. o ochronie przyrody mówi o tym, że w naszym kraju formy ochrony przyrody są następujące:- ochrona gatunkowa roślin, zwierząt i grzybów,
– park narodowy,
– rezerwat przyrody,
– park krajobrazowy,
– obszar Natura 2000,
– obszar chronionego krajobrazu,
– pomnik przyrody,
– stanowisko dokumentacyjne,
– użytek ekologiczny,
– zespół przyrodniczo‑krajobrazowy.Dbanie o przyrodę, zarówno o rośliny, jak i o zwierzęta, uzależnione jest jednak głównie od dobrej woli człowieka i jego wrażliwości na naturę. Zachowanie każdego człowieka znajduje swoje odzwierciedlenie w zachowaniu całego społeczeństwa.Co to jest park narodowy?Jedną z najbardziej popularnych i znanych form ochrony przyrody jest park narodowy. Park narodowy to nic innego jak chroniony obszar, na powierzchni którego występują duże walory przyrodnicze. Aby teren został parkiem narodowym, musi mieć więcej niż 1 tysiąc hektarów. Parki narodowe są tworzone przede wszystkim po to, aby zadbać o istnienie niezwykle cennej bioróżnorodności na danym terenie. Na obszarze będącym parkiem narodowym, istnieją pewne rośliny, grzyby czy zwierzęta, które są zagrożone wyginięciem. Ich występowanie jest rzadkie i dlatego należy dbać o ich populację. Na terenie parku narodowego znajdują się także niezwykłe twory przyrody nieożywionej, na przykład wyjątkowe skały. Te wszystkie czynniki sprawiają, że park narodowy jest nie tylko terenem o cennych walorach krajobrazowych, lecz pełni także ważne funkcje społeczne, edukacyjne i kulturowe. Park narodowy jest miejscem przeprowadzania specyficznych badań, których wyniki pozwalają poznać ekosystem w warunkach, które są praktycznie przez człowieka niezmienione. Wokół parku narodowego roztacza się jego tak zwana otulina. Otuliną parku narodowego jest pas terenu, który został wytyczony w sposób celowy. Nie jest on obszarem ochrony przyrody, jednak spełnia bardzo ważną funkcję, niezbędną dla istnienia parku narodowego. Zadaniem otuliny jest dbanie o to, aby żaden z czynników, który pochodzi z zewnątrz – na przykład drogi, zakłady pracy, sklepy – nie miał wpływu na ekosystem parku narodowego.W Polsce istnieją 23 parki narodowe. Najmłodszym z parków narodowych jest park Ujście Warty, powstały w 2001 roku. W Polsce parki narodowe leżą w:- w pasie pobrzeży – 2,
– na pojezierzach – 5,
– w centrum Polski na pasie Nizin Środkowopolskich – 5,
– na wyżynach – 3,
– w górach – 8.Jako ciekawostkę można podać, że ogólna powierzchnia parków narodowych na kuli ziemskiej wynosi ponad 1 milion kilometrów kwadratowych, na którą składa się więcej niż 7 tysięcy parków narodowych. Najstarszym parkiem narodowym na świecie jest Park Narodowy Yellowstone położony w Stanach Zjednoczonych Ameryki Północnej.W tym opracowaniu skupimy się na opisie Słowińskiego Parku Narodowego.Słowiński Park NarodowySłowiński Park Narodowy powstał na podstawie rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 23 listopada 1966 roku w sprawie utworzenia Słowińskiego Parku Narodowego (Dz. U. Nr 42, poz. 254) . W dniu 1 stycznia 1967 roku do życia powołany został Słowiński Park Narodowy. Był to drugi, po Wolińskim Parku Narodowym, nadmorski park narodowy w Polsce. Słowiński Park Narodowy jest jednym z 23 parków narodowych w Polsce.Słowiński Park Narodowy leży w granicach województwa pomorskiego, na terenie powiatów słupskiego i lęborskiego, w obrębie pięciu gmin. Dyrekcja parku swoją siedzibę ma miejscowości Smołdzino.Zarządzenie Ministra Leśnictwa i Przemysłu Drzewnego z dnia 10 listopada 1966 r. w sprawie określenia granic Słowińskiego Parku Narodowego i ograniczeń obowiązujących na jego terenie oraz w sprawie zarządzania parkiem skupia się na:- określeniu powierzchni parku, która wynosiła 18 069 hektarów,
– określeniu szczegółowego przebiegu granic i obszarów objętych ochroną,
– określeniu obszarów podlegających ochronie o charakterze ścisłym i częściowym,
– określenie sposobu zarządzania oraz kompetencji dyrektora,
– określenie ograniczeń oraz zakazów obowiązujących na obszarze parku.Ukazanie się tych dwóch aktów prawnych skutkowało dużymi zmianami na mapie systemu obszarów będących pod ochroną w naszym kraju. Możliwe to było dzięki wieloletnim staraniom specjalistów z dziedziny ochrony przyrody oraz władz wojewódzkich.W następnych latach nastąpiła zmiana uwarunkowań prawnych działania Słowińskiego Parku Narodowego. Pierwsza zmiana, jaka nastąpiła, to pojawienie się Ustawy z dnia 16 października 1991 r. o ochronie przyrody oraz jej nowelizacji z 2002 roku. Potem wdrożono w życie Ustawę z dnia 16 kwietnia 2004 r. o ochronie przyrody.Wyżej wymienione ustawy zmusiły dyrekcję parku do podjęcia aktywności mających uporządkować sytuację prawną terenów, które znajdowały się poza obszarem parku, a później zostały do niego włączone. Było to także konieczne ze względu na potrzebę dopasowania się do prawa międzynarodowego w sferze ochrony przyrody. 2 marca 2004 roku Rada Ministrów rozporządzeniem zwiększyła obszar parku do powierzchni 32 744 hektarów, z czego 21 572 hektarów leży w województwie pomorskim w części lądowej, a pozostałe 11 171 hektarów to wody przybrzeżne Bałtyku. Określono także granice otuliny Słowińskiego Parku Narodowego, której obszar to 30 220 hektarów.”Człowiek i Biosfera”Unikalność warunków przyrodniczych, jakie panują w Słowińskim Parku Narodowym, została także doceniona na niwie międzynarodowej. Podjęto decyzje o objęciu parku światowymi konwencjami oraz porozumieniami z zakresu ochrony przyrody. Rok 1977 był czasem, kiedy Słowiński Park Narodowy trafił pod skrzydła Programu UNESCO „Człowiek i Biosfera” (MAB). Ten program ma na celu stworzenie międzynarodowej sieci rezerwatów biosfery. Współcześnie istnieje 669 obiektów tego typu, które znajdują się w 120 państwach. Rezerwaty biosfery mają na celu zachowanie bioróżnorodności oraz promowanie zasad zrównoważonego rozwoju. Ich znaczenie jest także niebagatelne, jeśli chodzi o badanie zmian, jakie zachodzą w sferze globalnej na Ziemi. Ważną funkcją takich rezerwatów jest także ich funkcja edukacyjna, która polega na pobudzeniu świadomości ludzkiej oraz pokazywaniu istniejących związków między różnorodnością ekologiczną a tą społeczno-kulturową. Należny zaznaczyć, że uczestnictwo w Programie UNESCO „Człowiek i Biosfera” nie jest obowiązkowe.Konwencja RamsarskaInnym ważnym dokumentem dla Słowińskiego Parku Narodowego jest Konwencja Ramsarska, której inna nazwa to Konwencja o obszarach wodno-błotnych mających znaczenie międzynarodowe, zwłaszcza, jako środowisko życiowe ptactwa wodnego. Postanowienia tu zawarte mają na celu zapewnienie trwałej ochrony oraz racjonalnego użytkowania obszarów, na których przeważającą rolę pełnią ekosystemy wodne i ekosystemy bagienne. Powierzchnia Słowińskiego Parku Narodowego została objęta tymi postanowieniami w 1995 roku, na co wpływ miał fakt, że prawie 80 procent terenu parku zajmują wody, takie jak morze, torfowiska, jeziora czy bagna, a także to, że obszar Słowińskiego Parku Narodowego jest domem dla wielu różnych gatunkó ptaków chronionych.Natura 2000W 2004 roku określone ekosystemy Słowińskiego Parku Narodowego zostały objęte europejską siecią Natura 2000. Program Natura 2000 polega na utrzymaniu dziedzictwa przyrodniczego państw, które są członkami Unii Europejskiej. Realizuje się to poprzez objęcie ochroną siedlisk zagrożonych albo takich, które s�
W tej chwili widzisz tylko 50% opracowania
by czytać dalej, podaj adres e-mail!
Wystąpił błąd, spróbuj ponownie :(
Udało się! :) Na Twojej skrzynce mailowej znajduje się kod do aktywacji konta
";
ą specyficzne dla danego regionu. Obejmuje się również ochroną zagrożone oraz rzadkie gatunki roślin oraz zwierząt.Inne projektyWspółcześnie Słowiński Park Narodowy jest miejscem Międzynarodowej Ostoi Ptaków, która została stworzona w zgodzie ze wskazówkami organizacji BirdLife International. Jest to międzynarodowa organizacja o charakterze pozarządowym, która zajmuje się ochroną ptaków, a także ich siedlisk.Słowiński Park Narodowy to także część tak zwanej „Ostoi Słowińskiej” oraz „Pobrzeża Słowińskiego”. Teren znajdujący się w części północnej parku obejmuje wody morskie Morza Bałtyckiego. Jest to obszar 111,71 kilometrów kwadratowych. Jednocześnie teren ten jest częścią o wiele większego regionu „Przybrzeżnych Wód Bałtyku”. Ciekawym faktem o Słowińskim Parku Narodowym jest także uzyskanie przez niego „Dyplomu Dzikiej Przyrody”. Odznaczenie to zostało przyznane przez Fundację PAN Parks, która skupia się międzynarodowej ochronie dzikiej natury.Cel działalności i walorySłowiński Park Narodowy ma na celu zachowanie procesów ekologicznych na niezmienionym poziomie oraz utrzymanie bioróżnorodności, a także stabilności przyrodniczych ekosystemów. Ochrona przyrody w parku pozwala również na utrzymanie dziedzictwa geologicznego oraz paleontologicznego. To wszystko wpływa na możliwość zachowania ciągłości istnienia obecnych na tym terenie roślin, grzybów oraz zwierząt. Brak ingerencji człowieka w ekosystem zapewnia niepowtarzalne walory krajobrazowe, a tym samym kształtowane są odpowiednie postawy ludzi wobec natury. W Słowińskim Parku Narodowym prowadzony jest monitoring środowiska przyrodniczego. Park jest udostępniany badaczom naukowym do przeprowadzania odpowiednich badań i analiz, których wyniki pomagają zachować przyrodę w niezmienionym stanie, a badaczom dostarczają obraz tego, jak wygląda ekosystem w stanie bardzo zbliżonym do naturalnego. Jednocześnie teren parku jest miejscem, gdzie prowadzi się działalność edukacyjną. Młode pokolenie może poznać gatunki rzadkie, występujące tylko na tym terenie, i dowiedzieć się, jak należy prawidłowo dbać o przyrodę.Słowiński Park Narodowy to teren wyjątkowy o walorach, niespotkanych w innych miejscach Polsce. Walory parku są unikatowe na skalę Polski. Są cechą charakterystyczną przyrody środkowej części wybrzeża Morza Bałtyckiego. To wszystko wpływa na to, że Słowiński Park Narodowy zdobywa należne mu uznanie nie tylko w skali krajowej, lecz także międzynarodowej. Bogactwo obiektów, procesów oraz zjawisk przyrodniczych występuje szczególnie na Mierzei Łebskiej, a także na terenie nadbałtyckich jezior. Występuje to bogactwo różnorodnych ekosystemów.WydmyCechą charakterystyczną Słowińskiego Parku Narodowego są wydmy i krajobraz wydmowy. Wybrzeże Bałtyku, które znajduje się na terenie parku pomiędzy miejscowościami Rowy i Łeba, jest jednym z nielicznych części wybrzeża Polski, gdzie jeszcze do nie tak odległych czasów dominowała akumulacja nad abrazją. Piasek, który został wyrzucony przez fale morskie, osadzał się na plaży. Dalsza wędrówka piasku na Mierzeję Łebską ma miejsce za pomocą wiatru. Jest on przenoszony w sposób skokowy. Naprzemiennie odbywa się proces deflacji, to znaczy wywiewania, transportu, osadzania (akumulacji) oraz ponownie wywiewania. Aktywność wiatru na tym terenie wraz z roślinnością tam występującą poskutkowała powstaniem tam wielu generacji wydm barchanopodobnych, które są później przekształcane w wydmy rodzaju łukowego. Są tam też liczne ostańce oraz formy deflacyjne. Obszar Słowińskiego Parku Narodowego pokryty jest wydmami, które pochodzą z różnych czasów i odróżniają się od siebie wyglądem oraz powstaniem. Obecne wędrujące wydmy to formy o najmłodszym statusie na Mierzei Łebskiej. Fakt, że były tam kiedyś wydmy bardziej zaawansowane wiekowo, potwierdzają części starych wydm, które dziś są pokryte glebą. Można je zobaczyć w obniżeniach międzywydmowych. Początek powstawania współczesnych wydm można określić na I połowę XVI wieku, co potwierdzają badania geologiczne i znaleziska archeologiczne. Tempo, w jakim przemieszczają się wydmy, nie jest takie same dla całej Mierzei Łebskiej. Część zachodnia oraz wschodnia Mierzei Łebskiej pokryte są wydmami parabolicznymi, które poruszają się zaledwie 3 metry na rok. Duża ich część została pokryta lasem. Centrum Mierzei Łebskiej, to znaczy teren pomiędzy jeziorem Łebsko a morzem, stanowią barchany oraz wydmy barchanopodobne, które wędrują od 2 do 10 metrów w ciągu roku. Na tym terenie przeważają wiatry z kierunku zachodniego i północno-zachodniego, które powodują przesuwanie się gór piaskowych w stronę wschodnią oraz południowo – wschodnią.Wody śródlądowe i lasyJeziora i inne wody śródlądowe zajmują w Słowińskim Parku Narodowym 10 266,4 hektarów, czyli 31,3 procent obszaru. Najważniejsze jeziora parku to jezioro Łebsko oraz Gardno. Z kolei lasy w Słowińskim Parku Narodowym zajmują 6 000 hektarów, czyli 18,9 procent powierzchni. W lasach rosną szczególnie sosna zwyczajna, brzoza brodawkowata, olsza czarna, brzoza omszona, świerk pospolity oraz sosna czarna.Świat zwierzątNajliczniej w Słowińskim Parku Narodowym występują owady. Jest ich tam około 490 gatunków. Są to na przykład pływak lapoński, kozioróg Bukowiec, tęcznik mniejszy i pachnica dębowa.W jeziorach i zbiornikach wodnych żyje wiele rodzajów ryb. Określono blisko 60 gatunków ryb. Są to między innymi łosoś, troć i węgorz. W Słowińskim Parku Narodowym można wyróżnić 10 gatunków płazów oraz 5 gatunków gadów. Wśród płazów wyróżniono ropuchę szarą, ropuchę paskówkę, żabę trawną, żabę moczarową, żabę jeziorową, żabę wodną i żabę śmieszkę. Gady reprezentowane są między innymi przez jaszczurkę zwinkę, jaszczurkę żyworodną, padalca zwyczajnego, zaskrońca zwyczajnego oraz żmiję zygzakowatą. Jednakże najważniejszymi przedstawicielami fauny Słowińskiego Parku Narodowego są ptaki. Wyróżniono na tym terenie prawie 260 gatunków ptaków. Przedstawicielami ptactwa są na przykład biegus rdzawy, bataliony, mewy srebrzyste, kuliki wielkie, krwawodziób czy błotniaki oraz orlik krzykliwy. Jeśli chodzi o ssaki, to Słowiński Park Narodowy zamieszkują rzęsorek mniejszy, morświn, foka, bóbr europejski, wydra europejska, lis rudy, borsuk europejski, zając szarak, sarna europejska oraz jeleń europejski.Teren Słowińskiego Parku Narodowego charakteryzuje się dużą różnorodnością siedlisk. Tworzy to unikatowe warunki krajobrazowe oraz przyrodnicze. FloraFlora Słowińskiego Parku Narodowego jest charakterystyczna dla nadmorskich terenów. Dlatego rozwijają się tutaj nadmorskie zbiorowiska roślinne. Flora Słowińskiego Parku Narodowego obecnie składa się z 909 gatunków roślin naczyniowych oraz 164 rodzajów mchów. Morskie warunki klimatyczne parku, które cechują się chłodnym latem oraz łagodną zimą, sprawiają, że rośliny mają tutaj właściwe warunki do życia. Pojawiają się nawet rośliny o atlantyckim zasięgu. Są to między innymi brzeżyca jednokwiatowa, wywłócznik skrętolistny, rosiczka pośrednia, wrzosiec bagienny, turzyca piaskowa czy woskownica europejska oraz wiciokrzew pomorski. Występują tu również: malina moroszka, bażyna czarna oraz zimoziół północny i goździk piaskowy.Atrakcje turystyczneSłowiński Park Narodowy oferuje liczne atrakcje dla turystów. Najważniejszą z nich są oczywiście ruchome wydmy, będące cechą charakterystyczną parku, rozpoznawalną nie tylko w Polsce, ale i na świecie. Najwyższymi wydmami są Łączka oraz Czołpińska. Na terenie parku znajduje się także Muzeum Przyrodnicze Słowińskiego Parku Narodowego w Smołdzinie oraz Muzeum Wsi Słowińskiej w Klukach. Wartą odwiedzenia jest także Latarnia Morska Czołpino, której wysoka na 25 metrów. W jej pobliżu istnieje również ścieżka przyrodnicza „Latarnia”.
i ucz się szybciej!
Dodaj komentarz jako pierwszy!