Jurij Gagarin

Jurij Alekseyevich Gagarin był pochodzącym z radzieckiej Rosji pilotem oraz kosmonautą. Znany na cały świat jest z tego, iż jako pierwszy człowiek odbył podróż w kosmos, osiągając kamień milowy w wyścigu kosmicznym trwającym między USA a ZSRR. Kapsuła kosmiczna Gagarina, zwana Wostok 1, 12 kwietnia 1961 roku przeleciała jedną orbitę wokół Ziemi. Gagarin stał się dzięki temu wydarzeniu międzynarodową sławą i został odznaczony wieloma medalami oraz tytułami. Wśród licznych odznaczeń był między innymi tytuł Bohatera Związku Radzieckiego, który był najwyższym odznaczeniem narodowym ZSRR.
Gagarin urodził się w radzieckiej wsi Kłuszyn. Będąc młodym chłopakiem pracował jako odlewnik w hucie stali w Lubertynach. Następnie zaś wstąpił do radzieckich sił powietrznych i został pilotem. Stacjonował on w bazie lotniczej Luostari, w pobliżu granicy z Norwegią. Wtedy to został wybrany do radzieckiego programu kosmicznego wraz z pięcioma innymi mężczyznami. Po powrocie ze swojej misji kosmicznej Gagarin został awansowany na zastępcę dyrektora ds. szkolenia w Centrum Szkolenia Kosmonautów. To Centrum po latach zostało nazwane jego imieniem. W 1962 roku Gagarin został również wybrany na deputowanego do Rady Związku Radzieckiego, a w dalszej kolejności do Rady Narodowości. Były to odpowiednio niższa i wyższa izba Rady Najwyższej.
Misja Wostok 1 była jedynym lotem kosmicznym Gagarina. Mężczyzna jednak nie wycofał się z kosmonautyki służąc jako załoga rezerwowa misji Sojuz 1. Misja ta niestety zakończyła się śmiertelną katastrofą, w której zginął jego przyjaciel i kolega kosmonauta Władimir Komarow. Z obawy, że narodowy bohater Gagarin może zginąć, sowieccy urzędnicy zabronili mu kolejnych lotów kosmicznych. Po zakończeniu szkolenia w Akademii Inżynierii Sił Powietrznych w Żukowskim w lutym 1968 roku wyrażono zgodę, aby Gagarin latał zwykłymi samolotami. Jednak zginął on pięć tygodni po tym wydarzeniu, gdy odrzutowiec szkoleniowy MiG-15, który pilotował wraz z instruktorem Władimirem Sierioginem, rozbił się w pobliżu miasta Kirzhacz.
Jurij Gagarin przyszedł na świat 9 marca 1934 roku we wsi Kłuszyn, w obwodzie smoleńskim ZSRR, niedaleko Gżatska. Jego rodzicami byli Aleksiej Iwanowicz Gagarin oraz Anna Timofiejewna Gagarina, którzy pracowali w kolektywnym gospodarstwie rolnym. Jurij był trzecim z czworga ich dzieci. Miał starszego Brata Walentina, starszą siostrę Zoję oraz młodszego brata Borysa. Gagarin rozpoczął naukę w szkole znajdującej się we wsi. Jednak w wyniku II wojny światowej rodzinna miejscowość Gagarina była często najeżdżana przez hitlerowców. W październiku 1941 roku wojska nazistowskie w pierwszym dniu pobytu we wsi spalili szkołę, kończąc tym samym pierwszy rok nauki Jurija. Rezydencja Gagarinów została przejęta przez niemieckiego oficera. Na ziemi za ich domem, rodzina Gagarinów otrzymała pozwolenie na wybudowanie sobie chaty z błota o wymiarach około 3 na 3 metry. Spędzili oni w niej 21 miesięcy do końca okupacji. W tym właśnie czasie Jurij stał się sabotażystą. Sabotował nieprzyjacielskich żołnierzy między innymi wsypując ziemię do baterii czołgów zebranych do ładowania, czy też przypadkowo mieszając różne chemikalia przeznaczone do tego samego zadania. Na początku 1943 roku dwójkę jego starszego rodzeństwa Niemcy wywieźli do Polski do niewolniczej pracy. Uciekli oni jednak. Zostali oni wtedy odnalezieni przez żołnierzy radzieckich, którzy wcielili ich do pomocy przy działaniach wojennych. Do domu wrócili dopiero po wojnie w 1945 roku. W 1946 roku rodzina przeniosła się do Gżatska, gdzie Gagarin kontynuował naukę. Uczył się on czytać z porzuconego rosyjskiego podręcznika wojskowego. W późniejszym okresie do szkoły dołączył były rosyjski lotnik, który uczył tam matematyki i nauk ścisłych. Były to ulubione przedmioty Jurija. Jurij w szkole należał również do grupy dzieci budujących modele samolotów. W 1950 roku, mając 16 lat, Gagarin rozpoczął naukę zawodu odlewnika w hucie stali w Lubercach pod Moskwą. Zapisał się on również do miejscowej szkoły dla robotników na wieczorowe zajęcia dla siódmoklasistów. W 1951 roku zakończył on naukę zarówno w siódmej klasie, jak i szkole zawodowej z wyróżnieniem w zakresie formierstwa i odlewnictwa. Dzięki dobrym wynikom w nauce został on zakwalifikowany do dalszego kształcenia w Przemysłowej Szkole Technicznej w Saratowie. Przebywając w Saratowie Gagarin zgłosił się do miejscowego klubu lotniczego na weekendowe szkolenie jako radziecki kadet lotniczy. Tam nauczył się latać dwupłatowcem, a następnie Jakowlewem Jak-18. Oprócz nauki Jurij dorabiał także jako robotnik portowy na Wołdze. W 1955 roku Gagarina przyjęto do Pierwszej Czkałowskiej Wyższej Szkoły Pilotów Lotniczych w Orenburgu. Początkowo rozpoczął on szkolenie lotnicze na znanym mu już Jaku-18. W 1956 roku zaś przeszedł na szkolenie na MiG-15. Gagarin kilkukrotnie z ogromnym trudem lądował tym dwumiejscowym samolotem szkolno-treningowym i przez to groziło mu zwolnienie ze szkolenia pilotów. Dowódca pułku jednak postanowił dać Jurijowi jeszcze jedną szansę lądowania. Instruktor dał Gagarinowi poduszkę, na której mógł usiąść. Poprawiło to jego widoczność z kokpitu i wylądował on pomyślnie. Po zakończeniu kursu w samolocie szkoleniowym w 1957 roku Gagarin rozpoczął samodzielne loty. 5 listopada tego samego roku Gagarina mianowano porucznikiem Sił Powietrznych ZSRR. Miał on wówczas koncie 166 godzin i 47 minut lotu. Dzień później Jurij ukończył szkołę pilotażu i został oddelegowany do bazy lotniczej Luostari w pobliżu granicy z Norwegią na dwuletni przydział do Floty Północnej. W lipcu 1959 roku Gagarin otrzymał stopień pilota wojskowego 3 klasy. Również w tym czasie Gagarin wyraził zainteresowanie badaniami kosmosu. Jego rekomendację do radzieckiego programu kosmicznego poparł i przekazał podpułkownik Babuszkin. Gagarin został wówczas awansowany do stopnia starszego lejtnanta. Stało się to trzy tygodnie po przesłuchaniu przez komisję lekarską w sprawie kwalifikacji do programu kosmicznego. Selekcję Gagarina do programu Wostok nadzorowała Centralna Lotnicza Komisja Medyczna. Przewodniczył jej generał-major Konstantin Fiodorowicz Borodin ze Służby Medycznej Armii Radzieckiej. Gagarin w Centralnym Szpitalu Naukowo-Badawczym Lotnictwa w Moskwie przeszedł testy fizyczne i psychologiczne. Komisja miała bardzo rygorystyczne wymagania co do kandydatów. Miał to być przede wszystkim pilot w wieku 25-30 lat. Główny inżynier programu Siergiej Korolew określił również, aby kandydaci, żeby zmieścić się w ograniczonej przestrzeni kapsuły Wostok, powinni ważyć mniej niż 72 kg oraz nie mieć wzrosty większego niż 1,70 m. Gagarin wpisywał się idealnie, ponieważ miał 1,57 m wzrostu. Spośród 154 wykwalifikowanych zgłoszonych pilotów z Jednostek Sił Powietrznych, lekarze wojskowi wytypowali 29 kandydatów na kosmonautów. Spośród nich 9 zostało odrzuconych, a pozostałych 20 zostało zatwierdzonych przez Komisję Kwalifikacyjną rządu radzieckiego. Pierwszych dwunastu kandydatów, w tym Gagarina, zatwierdzono 7 marca 1960 roku. Tydzień później Gagarin rozpoczął szkolenie na lotnisku Chodynka w centrum Moskwy. System treningowy obejmował między innymi energiczne oraz powtarzalne ćwiczenia fizyczne, które w pewnym stopniu były podobne do treningu olimpijskiego. W kwietniu 1960 roku kandydaci rozpoczęli trening spadochronowy w obwodzie saratowskim. Każdy z nich musiał wykonać około 40-50 skoków z niskiej i wysokiej wysokości, zarówno nad lądem, jak i wodą. Gagarin był postacią preferowaną przez jego współtowarzyszy. Szczególnie było to widoczne, gdy poproszono ich o anonimowe głosowanie na kandydata, który oprócz nich samych chciałby jako pierwszy odbyć lot. Co ciekawe wszyscy z wyjątkiem trzech wybrali Gagarina. 30 maja 1960 roku Gagarin został wybrany do grupy przyspieszonego szkolenia, znanej jako Vanguard Six lub Sochi Six. Spośród tej grupy mieli zostać wybrani pierwsi kosmonauci progra