Otton III

O t t o n III
Urodzony w czerwcu bądź lipcu dziewięćset osiemdziesiątego (980 r.) roku w Kleve, mieście Niemieckim. Otton był synem Ottona II i bizantyńskiej księżniczki – Teofany. Kiedy dorósł, był niemieckim cesarzem, jednym z dynastii Ludolfingów.
Główną ideą, która towarzyszyła Ottonowi w jego rządach, była chęć odnowienia Cesarstwa Rzymskiego, w którym panowałaby koncepcja jedności chrześcijańskiej osiągniętej dzięki podporządkowaniu się Kościoła pod państwo. Chciał, aby temu ujednoliceniu podlegały tereny należące do Germanii, Itali, Galii (dzisiejszej Francji) oraz Sclavini (czyli Słowiańszczyzny).

Mały Otton III został uroczyście namaszczony na przyszłego króla jeszcze za życia swojego ojca, jednak podobno właśnie podczas ceremonii koronacyjnej miał przybyć poseł z wieścią o śmierci władcy – Ottona II – na skutek walk we Włoszech. Stało się to pod koniec grudnia 983 roku w Akwizgranie (dokładnie to dwudziestego piątego), czyli następca tronu miał wtedy zaledwie trzy latka i właśnie z powodu jego wieku, pomimo już ukoronowania chłopca, nie zapewniało to bezsprzecznego objęcia przez niego władzy. Prawdopodobnie możni i duchowni obawiali się tak długiego okresu, który musiałby minąć, aż chłopiec byłby wystarczająco duży, by móc już choćby przygotować się do samodzielnego rządzenia, a przecież już wtedy sprawa dotycząca choćby granicy słowiańskiej oraz z Italią wymagała natychmiastowej interwencji i mądrych decyzji. Jedynym najbliżej spokrewnionym mężczyzną mogącym sprawować władzę był Henryk II Kłótnik.
I to on, Henryk II Kłótnik został pierwszym opiekunem Ottona III i jego regentem, czyli osobą, która mogła sprawować władzę w imieniu władcy w przypadku okoliczności uniemożliwiających bezpośredniej władzy takich jak np. właśnie małoletność, ciężka choroba czy chwilowa nieobecność w kraju. Drugim regentem, a właściwie regentką była matka Ottona – Teofano. Jej regencja trwała aż do jej śmierci w dziewięćset dziewięćdziesiątym pierwszym. Po niej, ostatnią już regentką była babcia Ottona od strony ojca, późniejsza święta – Adelajda. Mając czternaście lat młody jeszcze Otton III sam zaczął już sprawować rządy będąc powoli wprowadzany w kolejne elementy, tak więc dojście do pełnej jego władzy było procesem stopniowym.

Podczas swoich rządów cesarz mianował takich papieży jak Grzegorz V i Sylwester II, a także brał udział w wielu spotkaniach, w tym na przykład z naszym polskim władcą, Bolesławem Chrobrym, na zjeździe gnieźnieńskim, gdzie między innymi uniezależnił cały nasz kraj od kościelnej władzy Niemiec.
Młody Otton III był już osobą bardzo wyedukowaną: potrafił już czytać i pisać, znał wybrane dzieła antyczne, jak i święte księgi, porozumiewał się w łacinie, a prawdopodobnie także w grece oraz był bardzo biegły w dziedzinie filozofii, prawa, historii jak i teologii. Być może jego późniejsze określenie ‘’mirabilia mundi’’, czyli dosłownie ‘’cud świata’’ odnosiło się do jego wykształcenia.
Otton III uczył się u grafów Hoika i Bernwarda, którzy później zostali biskupami Hildesheimskimi. Hoika specjalizował się zwłaszcza we władaniu bronią, więc to od niego Otton nauczył się ogólnych zasad panujących wśród rycerstwa, ale także na dworze, natomiast reszty nauczył się już głównie od Bernwarda. Religijnością zajmował się najprawdopodobniej kapelan Gebhard.
Otton był bardzo odważnym, ale i przekornym mężczyzną, co zdradził już po pierwszych decyzjach podjętych samodzielnie. Już w pierwszym roku zatrudnił swojego zaufanego przyjaciela Heriberta na stanowisko zwierzchnika italskiego oddziału kancelarii królewskiej, chociaż wcześniej zawsze obejmowali to stanowisko jedynie italscy duchowni. Drugą niespodziewaną decyzją było podniesienie rangi swojego kapelana Gebharda do biskupa Ratyzbony, po śmierci wcześniejszego Wolfganaga, tym samym nie spełniając decyzji zmarłego, aby po jego śmierci posadę objął Taginon.

Jedną z pierwszych wypraw wojennych było wysłanie swoich wojsk wraz z wspierającymi go wojskami dwóch Bolesławów: księcia polskiego i czeskiego przeciw Słowianom na Połabsku. Nie wiadomo tego do końca, jednak mówi się, że ta pierwsza wyprawa nie skończyła się powodzeniem dla Ottona III, ponieważ nie udało się stłumić buntów do końca, a Słowianie dalej wyprawiali się np. przeciw Saksończykom. Prawdopodobnie w ogóle zainteresowanie, którym taka ważna osobistość obdarzyła te wyprawy, wynikała z posiadania we własnym wojsku przedstawicieli dwóch ważnych czeskich rodów: Przemyślidów i Sławnikowiców. Podobno czeski władca kazał najechać na grody Sławnikowców, aby zabić całe rodziny, a zgodnie z dokumentem datowanym na szóstego grudnia dziewięćset dziewięćdziesiątego piątego udzielał się tam również Otton. Zrobił także dobrą rzecz, jaką było powiększenie biskupstwa w Miśni, choć wymagało to kosztów w formie biskupstwa praskiego oraz arcybiskupstwa magdeburskiego.
Rok później, w dziewięćset dziewięćdziesiątym piątym, papież Jan XV wystosował do Ottona III prośbę o pomoc w walce z zagrażającym mu rzymskim prefektem Krescensjuszem. Rok później Otton wybrał się na pomoc do Italii. Na czele jego orszaku szła relikwia Włóczni świętego Maurycego mająca pokazać, że cesarz oddał się jej pod obronę, a także wskazywać na pragnienie króla o byciu cesarzem, który za pomocą tej symbolicznej Włóczni będzie wojował z poganami. Po drodze, w Weronie Otton został ojcem chrzestnym weneckiego doży Piotra Orseolo. Będąc już w Italii, w Pawi Otton dowiedział się, że przybył za późno i papież Jan XV umarł na wygnaniu. Kolejnym zadaniem Ottona było wybranie jego następcy. Otton III mianował na następnego papieża Brunona z Karyntii, który przybrał wspomniane wcześniej imię Grzegorza V. Ten sam papież, dwudziestego pierwszego maja dziewięćset dziewięćdziesiątego szóstego roku w dniu przypadającym na Święto Wniebowstąpienia Pańskiego, osobiście koronował Ottona III na cesarza. Papież Grzegorz wpłynął również na cesarza kiedy ten wygnał Krescencjusza, aby go ułaskawił.

Podczas swojej pierwszej wizyty w Rzymie, Otton III poznał późniejszego męczennika, którego do końca swojego życia czcił – Wojciecha. Ten praski biskup zachwycił młodego cesarza ascetycznym stylem życia i swoim poświęceniem dla nawracania pogańskich Prusów. To do jego grodu, Otton III przybył w tysięcznym roku na zjazd gnieźnieński, który był bardzo ważny także dla naszego kraju. Wtedy to Otton III poznał się także Gerberta z Aurillac, którego zabrał ze sobą jako swojego nauczyciela i doradcę w sprawach politycznych, i który to zakorzenił w cesarzu wolę zjednoczenia mocnego imperium. Garbert został później także arcybiskupem Rawenny, a nawet papieżem, czyli też już wspomnianym Sylwestrem II.

Po kilku miesiącach Otton był zmuszony wrócić do ojczyzny z powodów zdrowotnych. Jak się okazało po wyjeździe cesarza ówczesny papież od razu został wygnany i musiał żyć z dala od Rzymu w północnej Italii aż do czasu, kiedy Otton III w dziewięćset dziewięćdziesiątym siódmym przyjechał do Rzymu po raz kolejny, aby obalić antypapieża Jana XVI ustanowionego przez Krescencjusza i przywrócić Grzegorza na przynależne mu miejsce. Kiedy Otton z wojskami dotarł do Rzymu, mieszkańcy miasta dogadali się z cesarzem i wpuścili go pokojowo do stolicy. Okazało się, że antypapież próbował uciec i gdzieś się ukryć, jednak nie udało mu się to, ponieważ został złapany przez jeden z oddziałów wojsk Ottona. Jan XVI skończył bardzo nieszczęśliwie dla siebie, gdyż został za karę oślepiony, odcięto mu język i nos i zaprowadzono przed oblicze papieża, który kazał zedrzeć z niego szaty papieskie a na dodatek posadzić zwróconego tył na przó