Joanna Darc
Zamień czytanie na oglądanie!
i ucz się szybciej!
Joanna d’Arc jest znana również jako Dziewica Orleańska.
Na świat przyszła (prawdopodobnie, bo na procesie zeznała, że ma 19 lat) 6 stycznia 1412 r. w Domrémy-la-Pucelle a zmarła 30 maja 1431 r. w Rouen.
Jest bohaterką narodową Francji, świętą Kościoła katolickiego i patronką Francji.
W czasie wojny stuletniej dowodziła wojskami francuskimi, które odniosły kilka ważnych zwycięstw.
Burgundczycy ją schwytali, a następnie przekazali Anglikom. Trafiła przed sąd kościelny, który wydał wyrok o spaleniu. Spłonęła na stosie, gdy miała 19 lat. Kilkanaście lat później papież Kalikst III ją uniewinnił a proces prowadzony przeciwko niej określił jako niezgodny z prawem.
W 1909 r. beatyfikowana zaś kanonizowana w 1920 r.
Jak twierdziła Joanna, Bóg jej powierzył zadanie, którym było uwolnienie ojczyzny spod władzy Anglii (św. Michał Archanioł, św. Katarzyna i św. Małgorzata przekazali jej, iż Bóg chce przepędzić Anglików z Francji, a następnie koronować Karola VII w Reims na króla Francji).
Wielki szacunek i zaufanie zdobyła po uwolnieniu Orleanu w ciągu dziewięciu dni.
Joanna nie odnosiła tylko sukcesów militarnych, bo również przyczyniła się do koronacji Karola VII (nie bezpośrednio, ale jednak). Dzięki temu i kilu innym zwycięstwom Joanny Karol VII został ukoronowany w Reims, tym samym spór o sukcesję tronu francuskiego był rozstrzygnięty.
11 marca 1922 r. Pius XI, ustanowił ją drugorzędną patronką Francji.
HISTORIA
Według pewnego historyka Joanne na froncie wojny Francji z Anglią, mógł powstrzymać kiepski stan Francji w 1429 r.
Wojna stuletnia trwała od 1337 r. Powodem był konflikt o tron Francji. Podczas niej były momentu spokoju. Praktycznie każde walki miały miejsce na terytorium Francji, Angielscy żołnierze stosowali taktykę ‘’spalonej ziemi’’ przez co gospodarka francuska była strasznie wyniszczona. Kupcy zostali odcięci od zagranicznych rynków, społeczeństwo francuskie, które nie doszło do siebie po epidemii czarnej śmierci ponownie znosiło ogromne cierpienie. Niewiele brakowało, by Francja całkowicie znalazła się pod kontrolą Anglii.
Przez dłuższy czas wojska francuskie nie zwyciężały. „Królestwo Francji nie było nawet cieniem swego trzynastowiecznego pierwowzoru”, tak podsumował sytuację pewien człowiek.
Gdy Joanna się urodziła, Francją panował Karol VI. Miał on częste napady szaleństwa, więc nie był w stanie rządzić państwem. Miał on 5 synów, z których został tylko 1 (pozostała 4 zmarła). Jednak sprawa nie była taka prosta, w grę wchodził jeszcze Ludwik Orleański (brat króla), książę Orleanu oraz Jan bez Trwogi (kuzyn króla, książę Burgundii). Spór, jak i napięcie rosło pomiędzy potencjalnymi władcami. Punktem kulminacyjnym konfliktu był moment zabicia księcia Orleanu (1407 r.). Zwolennicy Ludwika Orleańskiego nazywani byli Armaniakami a Jana bez Trwogi- Burgundczykami.
Sytuację wykorzystał król Anglii- Henryk V. Najechał na Francję w 1415 r. i zwyciężył w bitwie pod Azincourt i podbili miasta Francji mieszczące się na północy.
W 1429 r. praktycznie cała północ i część południa Francji była zajęta przez Anglię i Burgundię. Burgundia rządziła Reims zaś Anglia miała pod kontrolą Paryż. Anglicy mieli władze również nad Orleanem.ŻYCIORYS
Joanna była córką Jacques’a z Ars i Izabeli Romee. Mieszkała w Domrémy.
Rodzice Joanny posiadali ok. 50 akrów ziemi. Nie dawało to jednak takich efektów, by utrzymać rodzinę, dlatego jej ojciec pracował dodatkowo jako wiejski urzędnik.
Domrémy była non stop najeżdżana przez Burgundczyków i raz została spalona.
Joanna była wychowywana w rodzinie wierzącej. Była również aż nadto pobożna i poważna jak na swój wiek. Swoje pierwsze widzenie miała w wieku 12 lat, gdy była na polu tylko ona. W wieku 13 lat złożyłam śluby dziewictwa.
Gdy miała 16 lat poszła do garnizonu hrabiego Roberta de Baudricourta (zaprowadził ją Durand Lassois). Złożyła podanie o zgodę na wizytę w Chinon (królewski dwór Francji).
Joanna nie zraziła się odmową i następnego roku w styczniu wróciła i otrzymała wsparcie dwóch mężczyzn o dość wysokiej pozycji.
Ich poparcie zapewniło jej dostanie się na rozmowę do Roberta de Baudricourta w dzień bitwy, w którym miała odbyć się bitwa pod Rouvray. Joanna przepowiedziała klęskę tej bitwy i dowódca garnizonu zapewnił jej eskortę, by ta dotarła bezpiecznie do Chinon.
Swoją podróż odbyła w męskim przebraniu. W Chinon zdobyła wielkie uznanie króla Francji. Złożyła wniosek o wyjazd z wojskiem i ekwipunek żołnierski do Orleanu.
Joanna była już jedyną nadzieją na ratunek kraju, który zmierzał ku końcowi.
Król zapewne był w pełni świadom, gdy przyzwalał na wyruszenie Joanny, że wszelkie możliwe rozwiązania już się skończyły i to w dodatku niepowodzeniem. Jedynie całkowita desperacja kraju skłoniłaby do tego, by powierzyć losy kraju analfabetce z małej wsi, która twierdzi, że to Bóg jej kazał dowodzić wojskiem i zwyciężyć.
Spór angielsko-francuski przerodził się w wojnę w imię religii.
Doradcy króla mieli wątpliwości co do tego, czy Joanna nie jest heretyczką bądź czarownicą, więc w pełni musieli się przekonać do jej wiary (wrogowie mogliby sądzić, że królestwo Karola VII jest darem od diabła).
Jej prawdomówność i moralność miała się potwierdzić w Poitiers. W 1420 r. wszelkie wątpliwości zostały rozwiane. Jednak jej ostatecznym testem miał być los oblężonego Orleanu.
Pod Orlean przybyła 29 kwietnia 1429 r. Wtedy Jan Orleański (wódz armii) wyłączył Joannę z rady wojennej, nie powiedział jej również o kolejnej bitwie wojsk francuskich z angielskimi.
Joanna jednak była uparta i uczestniczyła w głównych radach i bitwach.
Historycy zgadzają się, iż armia dzięki niej odnosiła sukcesy.
PRZYWÓDZTWO
Joanna nie była zwolenniczką ostrożnych działań.
4 maja wojska francuskie pod dowództwem Joanny zaatakowali i zdobyli twierdzę Saint Loup, Joanna zaraz po tym zdobyła drugą fortecę Saint Jean Le Blanc. Bezkrwawe zwycięstwo wynikało z faktu, iż forteca była w pełni opuszczona.
Następnego dnia podczas narady wojennej Joanna sprzeciwiła się dowódcy armii. Ona wręcz żądała kolejnego ataku. Dowódca, by zapobiec bitwie polecił zamknąć bramy do miasta. Jednak Joanna nie odpuściła, zebrała swoją amię i spowodowała otwarcie bramy. Jej armia składająca się z mieszczan, zwykłych żołnierzy i przy pomocy jednego kapitana, zdobyła twierdzę Saint Augustin. Za swoją niesubordynację została wyłączona z rady wojennej.
Podczas rady, przywódcy zadecydowali o poczekaniu na posiłki przed ponownym atakiem. Jednak Joanna domagała się ataku na les Tourells bez zwlekania. 7 maja rada zgodziła się na ryzykowny atak. Swym heroicznym zaangażowaniem w walkę została uznana za bohaterkę. Podczas walki została zraniona w szyję przez łucznika, a mimo to wróciła do walki i poprowadziła wojsko do zwycięstwa.
Dzięki nagłemu zwycięstwu dowódcy francuscy zmienili taktykę walki. Joanna przekonała Karola VII, by ten dał jej przejąć dowództwo nad armią księcia Jana II d’Alencon, który jej tej zgody udzielił.
Francja 12 czerwca odzyskała Jargeau, 15 czerwca Meung-sur-Loire, 17 czerwca Beaugency. Joanna dzięki temu, co pokazała w czasie oblężenia Orleanu zdobyła wielu popleczników.
W Jargeau, książę d’Alencon był jej bardzo wdzięczny za uratowanie życia (ostrzegła go przez bliskim atakiem artyleryjskim). W czasie tej samej bitwy dostała kamienną kulą armatnią w hełm (cud uratował ją od śmierci). Wojska angielskie dostały wsparcie, które przybyło na obszar walk 18 czerwca. Stoczona bitwa pod Potav jest przeciwieństwem bitwy pod Azincourt. Atak wojsk francuskich pokonał główną część wojska angielskiego. Straty po stronie angielskiej był ogromne zaś francuskie, niewielkie.
Armia francuska 29 czerwca udała się z Gien-sur-Loire do Reims i tam przyjęła poddanie się Burgundczyków. 3 lipca przejęła Auxerre. Każde miasto Francuzom oddawało się bez oporu. Troyes (tam miał miejsce traktat, którego celem była kapitulacja Karola VII) poddało się po bezkrwawym czterodniowym oblężeniu. Przed zdobyciem Troyes armii praktycznie skończyła się żywność. Późniejsze działania były przykładem cudów, które dokonywały się w obecności Joanny d’Arc. Pewien zakonnik aktualnie przebywał w Troyes. Głosił on nauki o końcu świata. Przekonał on mieszkańców do sadzenia fasoli. Dla tej rośliny charakterystyczne jest to, że błyskawicznie rośnie. Głodna armia dotarła tam w czasie, gdy fasola była już dojrzała i zdatna do zjedzenia.
16 lipca bramy Reims się otworzyły. Dzień późnej, rano, odbyła się koronacja (pomimo pośpiechu Joanny i księcia d’Alencon, do marszu na Paryż.
Podczas powrotu z Reims, Francuzi szli przez miasta niedaleko Paryża i pokojowo je odbierali. W tym samym czasie książę Bedford (rządził Anglią) wraz ze swymi przegrupowanymi wojskami 15 sierpnia starł się z armią francuska. Rozstrzygnięcie bitwy nie jest znane. 8 września armia francuska uderzyła na Paryż. Podczas tej walki Joanna ponownie pokazała swoją siłę, pomimo zranionej nogi od kuszy nadal przewodziła żołnierzom w ataku. Następnego dnia rano, król rozkazał jej wycofać się.
Zdobycie Paryża zakończyło się niepowodzeniem.
SCHWYTANIE
Po małych działaniach Joanny w La Charité-sur-Loire, które miały miejsce w listopadzie i grudni w 1429 r., w kwietniu 1430 r. wyruszyła do Compiègne, by obronić miasteczko przed wojskami angielskimi i burgundzkimi. Compiègne zostało zdobyte przez wroga 3 maja 1430 r. Joanna zarządziła o odwrocie i jako ostatnia chciała opuścić pole walki. Jej tylna straż została otoczona przez Burgundczyków, zaś ona została namierzona przez łucznika. Na początku nie poddała się, ale z braku innego wyboru w końcu to zrobiła.
Próbowała uciec. Po tym przenieśli ją do miasta Arras. Została wykupiona przez angielski rząd po to by ją osądzić.
W tej chwili widzisz tylko 50% opracowania
by czytać dalej, podaj adres e-mail!Sprawdź również:
Dodaj komentarz jako pierwszy!