Jan Paweł II

Jan Paweł II – takie imię przyjął Karol Józef Wojtyła zostając papieżem kościoła katolickiego w 1978 roku. Karol Wojtyła przyszedł na świat 18 maja 1920 r. w Wadowicach. Był najmłodszym z trojga dzieci emerytowanego porucznika. Rodzina Wojtyłów była skromna i uboga. Zarabiał jedynie ojciec, jako wojskowy. Matka była szwaczką.
Młody Karol był nazywany przez rówieśników Lolek, było to zdrobnienie Karolka. Był dzieckiem utalentowanym, lubił sport, toteż był wysportowany. Często grał w piłkę nożną, umiał i lubił też jazdę na nartach.
Lubił wycieczki krajoznawcze, szczególnie w okolicach Wadowic. Na wycieczki chodził z ojcem. Bardzo wcześnie stracił oboje rodziców. Był to dla niego ogromny cios.
W czasie nauki w gimnazjum Wojtyła zainteresował się teatrem. Brał udział w przedstawieniach szkolnych, należał też do koła teatralnego stworzonego przez nauczycieli. Zakończył naukę w gimnazjum, otrzymując świadectwo maturalne. Uczył się bardzo dobrze, miał same szóstki, dziś zwane oceną celującą, Z takimi ocenami dostał się na studia bez wstępnych egzaminów.
Wojtyła zaczął studia o profilu polonistycznym na Uniwersytecie Jagiellońskim w Krakowie. Karol Wojtyła zainteresował się utworami poetyckimi, stąd często mówiło się o nim, że jest poetą. Pisał liczne wiersze i poematy. Niestety przyszedł czas wojny, która odebrała Karolowi Wojtyle możliwość kontynuowania studiów, zaczął więc w 1940 r. pracować fizycznie w zakładach chemicznych Solvay.
Pracował także w kamieniołomach i oczyszczalni wody. Mimo wykonywania tej ciężkiej pracy, założył teatr Rapsodyczny. Swój debiut sceniczny, pierwsze przedstawienie wystawił 1 listopada 1941 r. Rozstanie Wojtyły z teatrem nastąpiło w 1942, gdy postanowił studiować teologię i wstąpił do tajnego Metropolitalnego Seminarium Duchownego w Krakowie.
W latach 1945 -1946 pracował na uczelni jako asystent. Prowadził liczne seminaria z historii dogmatu. Napisał pracę magisterską pod koniec nauki o tematyce „Pojęcie środka zjednoczenia duszy z Bogiem w nauce świętego Jana od Krzyża”. Jan od krzyża stał się inspiracją młodego teologa.

Okres ten był szczególnie płodny w rozwoju literackim Wojtyły. Napisał pierwszy zbiór wierszy „Renesansowy psałterz”, był on wyrazem hołdu dla wielkiej tradycji, w tym dla Jana Kochanowskiego. W kolejnych latach powstała między innymi Pieśń o Bogu, nawiązująca twórczo do świętego Jana od krzyża. Wojtyła lubił wycieczki z młodzieżą, zawsze się na nich modlił, czytał i medytował. Kontemplował Boga. Prowadził liczne wykłady i medytacje. Bardzo lubił czytać. Stąd jego kariera nabrała szybkiego zwrotu.
W 1958 r. Wojtyła został biskupem tytularnym Ombrii, a także biskupem pomocniczym Krakowa. Sakrę biskupią Karol Wojtyła przyjął w katedrze na Wawelu. Hasło swojej biskupiej posługi Wojtyły brzmiało „Totus Tuus” Cały Twój. Hasło to kierował do Matki Chrystusa, której też w późniejszym czasie zawierzy swój pontyfikat jako głowa kościoła katolickiego.
Kierując się wyborem zawołania Totus Tuus był zainspirowany maryjną duchowością, prostotą i ubóstwem. W 1962 r. został krajowym duszpasterzem inteligencji.
Wojtyła brał udział w obradach drugiego soboru watykańskiego. Był aktywnym uczestnikiem i angażował się w prace soborowe.
Odbywał podróże zagraniczne w celach wykładowczych, religijnych i pielgrzymkowych. Odbył pierwszą pielgrzymkę do Ziemi Świętej. Po śmierci swego poprzednika, arcybiskupa Eugeniusza Baziaka, Wojtyła został awansowany na arcybiskupa krakowskiego. Ingres odbył się w katedrze wawelskiej w dniu 8 marca 1964 roku. Karol Wojtyła dał się zauważyć na drugim soborze watykańskim, swoją bystrością umysłu, nowym spojrzeniem na kościół. Dostrzegł to ówcześnie będący na tronie piotrowym papież Paweł szósty. Ten właśnie papież wyniósł Karola Wojtyłę do rangi kardynała kościoła świętego. Wojtyła został tak zwanym księciem kościoła. Przybrał czerwoną purpurę. Kardynałem został mianowany w 1967 r.
28 czerwca 1967 otrzymał w kaplicy Sykstyńskiej od papieża Pawła VI czerwony biret, nałożony mu na głowę osobiście przez samego papieża. Kościołem tytularnym stał się kościół świętego Cezarego z Afryki.Nadal jednak pełnił funkcję biskupa diecezji krakowskiej. Do jego obowiązków należało wizytowanie parafii, odwiedzanie klasztorów.
To właśnie Wojtyła był inicjatorem procesu beatyfikacji siostry Faustyny Kowalskiej. Zakochał się w jej Dzienniku. Studiował i kontemplował go namiętnie.
Jako biskup prowadził wykłady z etyki na Katolickim Uniwersytecie Lubelskim. Kiedy osłabiony i znużony chorobą umiera w 1978 roku papież Paweł VI, na jego miejsce zostaje powołany nowy papież, pochodzący z Włoch. Niestety jego pontyfikat trwa tylko 33 dni. Była to niespodziewana śmierć, nagła i wstrząsająca dla kościoła i świata. Zostaje zwołane nowe konklawe, które ma wyłonić następcę zmarłego nagle papieża. Na tronie piotrowym od długich lat zasiadali włoscy papieże. Wybory były kierowane na kolejnego Włocha.
16 października 1978 r. w ósmym głosowaniu kardynał Wojtyła zostaje wybrany na papieża. Mówi się teraz, że o poparcie Wojtyły zabiegał kardynał Stefan Wyszyński. Polski kardynał, swego czasu postać bardzo wpływowa i mająca silny głos w Watykanie. Karol Wojtyła przybrał imię swojego poprzednika – Jan Pawła z dopiskiem drugi. Wojtyła wyszedł po wyborze na balkon bazyliki świętego Piotra, by pokazać się jako nowy papież. Nowa głowa kościoła katolickiego, jako prezydent Watykanu. Jan Paweł II był pierwszym papieżem z Polski. Nie był też Włochem, tylko Polakiem, ze słowiańskiego rodu. Powiedział, że jest z dalekiego kraju, gdzie panuje okrutny komunizm. Wypowiedział się po włosku. Udzielił błogosławieństwa uroczystego i pozdrowił tłum, który gromadził się u stóp bazyliki świętego Piotra na placu.
Jan Paweł II bo tak teraz będę go tytułował, nazwany był przez media i wiernych papieżem pielgrzymem. Pierwszą swoją pielgrzymkę, zagraniczną podróż, odbył na Dominikanę. Odwiedził też Meksyk, gdzie został bardzo ciepło przywitany. Zahaczył także o Bahamy. Drugą pielgrzymką zagraniczną była wizyta w Polsce, jego ojczyźnie umiłowanej. Do Polski wracał często. W latach osiemdziesiątych, dziewięćdziesiątych, i po roku dwu tysięcznym. Papież okrążył ziemię 30-krotnie, odbywał liczne wizyty w najdalszych zakątkach świata. Odwiedził wszystkie kontynenty. Życie niestety pisze różne scenariusze, w dniu 13 maja 1981 roku napisało zły rozdział w pontyfikacie papieża Polaka.
Zdarzenie to miało miejsce podczas audiencji generalnej na placu świętego Piotra w Rzymie. Audiencja papieska to spotkanie z wiernymi, pielgrzymami nawiedzającymi Rzym i Watykan. Wspólna modlitwa z ojcem świętym, wysłuchanie kazania, słów skierowanych do wiernych.
Jan Paweł II podczas przejazdu między sektorami na placu został postrzelony przez zamachowca Alego Ağcę.
Jana Pawła II został postrzelony w brzuch, upadł na swojego sekretarza, który razem z nim siedział w papieskim aucie papamobile. Papież krwawił, ludzie na placu krzyczeli, ochrona papieska pochwyciła zamachowca. W tym czasie papież pojechał do kliniki Gemelli w Rzymie. Został tam zoperowany i walczył o życie. Operacja była długa i skomplikowana. Kula utkwiła blisko tętnicy.
Jan Paweł II przeżył zamach, dochodził do zdrowia. Wybaczył też człowiekowi, który próbował go zabić. Spotkał się z nim w celi więziennej i wyspowiadał go.
Zamach miał swoje konsekwencje, papieża nachodziły bóle. Miewał dolegliwości będących następstwem i konsekwencją zamachu. Zamach miał miejsce w dzień objawień Maryi Fatimskiej, 13 maja. Papież, kiedy wrócił do pełnej formy życiowej, udał się do Fatimy, by podziękować za ocalenie życia.
B