Rewolucja Kulturalna w Chinach

Wszystko zaczęło się w latach 1958-61, kiedy to rząd przywłaszczył sobie prywatne gospodarstwa, tworząc z nich wielkie gospodarstwa państwowe, które doprowadziły do głodu, w którym zginęło aż 45 milionów ludzi. W latach 60 przywódca Komunistycznej Partii Chin, Mao Zedong, doszedł do wniosku, że obecne kierownictwo partii w Chinach, podobnie jak w Związku Radzieckim, nadwyręża swojej władzy. Dlatego Mao rozpoczął tak zwaną Rewolucję Kulturową. W sierpniu 1966 roku zamknąwszy szkoły, wezwał młodzież tego kraju, nastawiając ich przeciwko hierarchii partii komunistycznej. W następnych miesiącach ruch szybko się rozwinął, kiedy studenci utworzyli grupy paramilitarne zwane Czerwoną Gwardią i atakowali oraz nękali starszych intelektualistów, ludzi uważanych za „wrogów klasowych”. Wielu urzędników zostało usuniętych. Zostali ciężko pobici, inni popełnili samobójstwa, kolejni natomiast zostali trwale okaleczeni. Dokonali masowych mordów w Pekinie i innych miastach, gdy przemoc ogarnęła cały kraj. Walczyli też między sobą, czasami używając ciężkiej broni, jak na przykład w mieście Chongqing. Wojsko przyłączyło się do konfliktu, zabijając ludność cywilną. Dokładna liczba zmarłych nie jest znana, ale najczęściej podaje się liczbę miliona lub więcej. Szacunki wahają się od 500 000 do ośmiu milionów zabitych.
W pierwszych latach PRL wykształconą młodzież z miast wysyłano na wieś do pracy w gospodarstwach rolnych. Ruch przyspieszył podczas Rewolucji Kulturalnej, po części jako sposób na rozproszenie Czerwonej Gwardii. Na wieś wysłano ponad 16 milionów młodych ludzi, w tym Xi Jinpinga, obecnego prezydenta Chin. Uważa się, że chaos tamtych czasów, masowe przeprowadzki i zamykanie szkół znacznie ograniczyły produkcję gospodarczą, w 1968 roku spadła o 12 procent poniżej tej z 1966 roku.
W 1969 Lin został oficjalnie wyznaczony na następcę Mao. Wkrótce pod pretekstem starć granicznych z wojskami sowieckimi wprowadził stan wojenny. Zaniepokojony przedwczesnym przejęciem władzy przez Lina, Mao zaczął manewrować przeciwko niemu z pomocą Zhou Enlai, premiera Chin, dzieląc szeregi władzy na szczycie chińskiego rządu. We wrześniu 1971 Lin zginął w katastrofie lotniczej w Mongolii, najwyraźniej podczas próby ucieczki do Związku Radzieckiego. Członkowie jego wysokiego dowództwa wojskowego zostali następnie usunięci, a Zhou przejął większą kontrolę nad rządem. Brutalny koniec Lin spowodował, że wielu chińskich obywateli poczuło się rozczarowanych przebiegiem szlachetnej „rewolucji” Mao, która wydawała się rozpłynąć na korzyść zwykłych walk o w