Majdanek obóz

Majdanek obóz

Informacje o obozie
Majdanek – nazistowski obóz koncentracyjny i jeniecki utworzony przez Niemców. Jego oryginalna nazwa to Kriegsgefangenenlager Maydanek. Wybudowany został w Lublinie, w 1941 roku. Natomiast jego zamknięcie miało miejsce trzy lata później – w 1944 roku. Przez całą działalność obozu, rządził nim jeden oficer, który był zmieniany co kilka lat. Łącznie było ich pięciu. Obóz mieścił 150 tysięcy więźniów. W tym czasie zostało zamordowanych tam około 78 tysięcy Polaków i Żydów. Jego nazwa pochodzi od dawnej dzielnicy Lublina – Majdan Tatarski.
Aby upamiętnić ofiary niemieckich zbrodni popełnionych w obozie koncentracyjnym Majdanek, w 1947 roku wybudowano Państwowe Muzeum na Majdanku, które miało przypominać o tym, co działo się w tym miejscu. Drugim symbolem upamiętniającym te wydarzenia, było odsłonięcie pomnika Walki i Męczeństwa na Majdanku w 1969 roku.

Historia obozu
Niemcy początkowo planowali budowę niewielkiego obozu mogącego pomieścić od 5 do 6 tysięcy więźniów. Niedługo później – na początku jesieni 1941 roku – budowlańcy dostali rozkaz o jak najszybszej rozbudowie tego małego obozu, do obozu, który miał pomieścić aż 10 razy więcej jeńców (ok. 50 tysięcy). Plan Majdanka obejmował 236 baraków (w tym 29 dla żołnierzy i oficerów oraz 207 dla więźniów). Jak można było się domyślić, obóz budował nie kto inny jak Żydzi – najczęściej niemieccy lub radzieccy jeńcy (można powiedzieć, że sami sobie budowali śmierć). Niecałe pół roku później – zimą 1942 roku otrzymano rozkaz o dalszej rozbudowie obozu, do aż 615 hektarów, na których miało pomieścić się 150 tysięcy ludzi przywiezionych z różnych stron okupowanego kraju. Nazwano ją drugą (środkową) częścią obozu. Kolejne plany budowy zawierały pomysł, który opierał się na wybudowaniu zakładów odzieżowych dla żołnierzy, które mogły być zarazem pomieszczeniami mieszkalnymi dla jeńców (mieściło się w nich ok. 40 tysięcy ludzi). Wtedy doszło do ostatecznego planu, który zakładał, że obóz będzie mieścił aż około 250 000 więźniów. Był to ostatni rozkaz, ponieważ i tak dalej nie można było kontynuować budowy, ze względu na małą ilość strażników z powodu wojny (ponieważ trzeba było wysyłać coraz więcej ludzi na front wojenny), co powodowałoby bunty jeńców oraz ich ucieczki z obozu. Jednak i na to Niemcy znaleźli sposób. Aby temu zapobiec, łapali także dzieci i przydzielali je do matek. Powodowało to, że gdyby któraś z nich chciała uciec, lub któryś z mężczyzn (wiedzieli, że Polakom zależy na dzieciach), wtedy Niemcy zagroziliby, że zabiją dziecko. Gdy postawiono mury i przewieziono więźniów do obozu, zaczęto budować komory (były budowane 3 m