Generał Franco

"; podczas II wojny światowej, która rozpoczęła się niecałe pół roku po zakończeniu Hiszpańskiej wojny domowej. Na początku 1939 roku tylko Madryt oraz kilka innych obszarów pozostawało pod kontrolą sił rządowych z Franco na czele. Coraz więcej państw uznawało również oficjalnie reżim Franco. Franco został uznany za hiszpańską głowę państwa przez Wielką Brytanię, Francję oraz Argentynę w lutym 1939 roku. W czasie hiszpańskiej wojny domowej i w jej następstwie miał miejsce okres znany jako Biały Terror. Polegał on na masowych egzekucjach wrogów republikanów i innych nacjonalistów. Pomimo zakończenia wojny partyzancki opór wobec Franco nadal występował. Koniec wojny w Hiszpanii doprowadził do emigracji setek tysięcy osób, głównie do Francji. Wyjeżdżali oni jednak również do Meksyku, Chile, na Kubę i do Stanów Zjednoczonych.
We wrześniu 1939 roku rozpoczęła się II wojna światowa. 23 października kolejnego roku zaś Hitler i Franco spotkali się w Hendaye we Francji. Celem spotkania było przedyskutowanie możliwości przystąpienia Hiszpanii po stronie państw Osi. Jednak wspólne stanowisko Franco i Hitlera było niezmiernie osłabione przez propagowanie przez Hitlera nazistowskiego mistycyzmu oraz prób manipulacji chrześcijaństwem. Było to sprzeczne z gorącym zaangażowaniem Franco w obronę katolicyzmu. Mówi się, że po upadku Francji w czerwcu 1940 roku, Hiszpania przyjęła stanowisko pro-osiowe częściowo wspomagając państwa Osi. Franco ostrożnie zdecydował się przystąpić do wojny po stronie Osi. Aby przygotować swój naród do wojny, w hiszpańskich mediach rozpoczęła się wówczas antybrytyjska i antyfrancuska kampania. Jednak Franco zaczął coraz poważniej rozważać wszelkie możliwe scenariusze jakie mogłyby się przytrafić Hiszpanii, gdyby faktycznie przyłączył się do wojny. Ostatecznie jednak pod koniec roku 1943 powróciła ona do bardziej neutralnego stanowiska. Stało się tak, kiedy fala wojny przechyliła się zdecydowanie na niekorzyść mocarstw Osi. Hiszpania jednak kontynuowała import materiałów wojennych i handel wolframem z Niemcami do sierpnia 1944 roku, kiedy to Niemcy wycofali się z granic państwa Franca.
Franco miał kontrowersyjny związek z Żydami w okresie II wojny światowej. Hiszpania udostępniła jednak wizy tysiącom francuskich Żydów, którzy przejeżdżali przez Hiszpanię w drodze do Portugalii, aby uciec przed nazistami. Jednak nie wszyscy otrzymali wymagane wizy. Żydzi, którym nie pozwolono na wjazd do Hiszpanii, byli wysyłani do obozu koncentracyjnego Miranda de Ebro lub deportowani do Francji. W styczniu 1943 roku jednak Hiszpania znacznie ograniczyła wizy i jedynie 800 Żydów mogło wjechać do tego kraju. Po wojnie Franco starał się znacznie wyolbrzymiać swój wkład w ratowanie Żydów. Chciał tym samym zakończyć izolację Hiszpanii oraz poprawić jej wizerunek w świecie.
Do roku 1942 Franco sprawował zdecydowanie większą władzę niż jakikolwiek inny hiszpański przywódca przed nim, czy po nim. Przez pierwsze lata swojego reżimu miał pełną samodzielną władzę. Nie musiał on nawet konsultować z gabinetem większości wydawanych aktów prawnych czy dekretów. Jednak w 1942 roku Franco powołał hiszpański parlament znany pod nazwą Cortes Españolas. Został on wybrany zgodnie z zasadami korporacjonizmu, ale w sumie miał niewielką realną władzę. Rząd nie był przed odpowiedzialny przed parlamentem, a ministrowie byli mianowani i odwoływani wyłącznie przez Franco. 26 lipca pięć lat później Franco ogłosił Hiszpanię monarchią. Nie wyznaczył on jednak monarchy. Franco pozostawił tron nieobsadzony aż do 1969 roku. Tym samym de facto ogłosił się jego dożywotnim regentem.
Mimo iż Franco przyjął pewne znamiona faszyzmu, on oraz Hiszpania pod jego rządami nie są na ogół uważane za faszystowskie.
Franco zdecydował się wyznaczyć monarchę na następcę swojej regencji w 1969 roku. Został nim książę Juan Carlos de Borbón.
19 lipca 1974 roku, mający wówczas 82 lata, Franco zachorował. Nie była to jedna choroba, a liczne różnorakie dolegliwości zdrowotne. Jego zdrowie do tego stopnia podupadło, że Juan Carlos przejął obowiązki głowy państwa. Jednak Franco wkrótce wyzdrowiał i niecałe dwa miesiące później, 2 września, wznowił pełnienie przez siebie obowiązków głowy państwa. Rok później ponownie zachorował. Dotknęły go wówczas kolejne problemy zdrowotne, między innymi choroba Parkinsona. Franco po raz ostatni wystąpił publicznie 1 października 1975 roku. Wygłosił wtedy przemówienie do tłumu z balkonu Pałacu Królewskiego El Pardo w Madrycie. Ostatniego dnia tego samego miesiąca zaś Franco zapadł w śpiączkę i został podłączony do aparatury podtrzymującej życie. Lekarze nie dawali mu większych szans i ostatecznie rodzina generała zgodziła się na odłączenie go od respiratora. Oficjalnie Franco zmarł 20 listopada 1975 roku. Jako przyczynę zgonu podano niewydolność serca. Dwa dni później Juan Carlos został ogłoszony królem Hiszpanii. Ciało Franco zostało złożone w Valle de los Caídos. Był to kolosalny pomnik zbudowany przez więźniów politycznych dla uczczenia ofiar obu stron hiszpańskiej wojny domowej. Miejsce to zostało wyznaczone przez rząd tymczasowy jako miejsce pochówku Franco.