Edward VIII

Edward VIII był królem Wielkiej Brytanii, dominum Imperium Brytyjskiego oraz cesarzem Indii. Urodził się dwudziestego trzeciego czerwca tysiąc osiemset dziewięćdziesiątego czwartego roku w White Lodge w Richmond Park. W tym czasie panowała jego praprababcia królowa Wiktoria (czas jej rządów trwał od dwudziestego czerwca tysiąc osiemset trzydziestego siódmego roku do jej śmierci w tysiąc dziewięćset pierwszym roku, czasy jej panowania określa się jako epoka wiktoriańska, kobieta panowała przez ponad sześćdziesiąt trzy lata).
Rodzice Edwarda to książę (syn księcia i księżnej Walii, później króla Edwarda i królowej Aleksandry) i księżna (najstarsza córka księżnej Marii Adelajdy z Cambridge i Franciszka, księcia Teck) Yorku, którzy później zostali królem Jerzym V i królową Marią. Kiedy Edward się urodził był trzeci w kolejce do tronu. Kiedy miał szesnaście lat został księciem Walii. Było to zaledwie siedem tygodni po tym, jak jego ojciec został koronowany na króla.
Mężczyzna urodził się dwudziestego trzeciego czerwca tysiąc osiemset dziewięćdziesiątego czwartego roku w White Lodge w Richmond Park, zlokalizowanym na obrzeżach Londynu. Jego pełne imię z chrztu brzmi: Edward Albert Christian George Andrew Patrick David. Uroczystość odbyła się szesnastego lipca tysiąc osiemset dziewięćdziesiątego czwartego roku w Green Drawing Room of White Lodge. Odprawiał ją natomiast arcybiskup Canterbury, Edward White Benson. Pierwsze imię młodego chłopca zostało mu wybrane, aby uczcić pamięć po jego zmarłym wuju, który nazywał się Edward, książę Albert Victor, książę Clarence i Avondale. W rodzinie nazywano go „Eddy”.
Zgodnie z regułą ówczesnych czasów Edwarda i jego rodzeństwo wychowywała niania. Nie wpływało to dobrze na ich psychikę. Jedna z kobiet znęcała się nad dziećmi. Na szczęście odkryto tę sytuację i nową opiekunką została Charlotte Bill.
Po śmierci królowej Wiktorii rodzice Edwarda w tysiąc dziewięćset pierwszym roku przez dziewięć miesięcy odbywali podróże po Imperium Brytyjskim. Dzieci w tym czasie przebywały w Wielkiej Brytanii u swoich dziadków (królowej Aleksandry i króla Edwarda VII). Przez kolejne lata młodzi byli wychowywani przez Fredericka Fincha i Henry’ego Hansella.
W tysiąc dziewięćset siódmym roku młody książę rozpoczął naukę w Royal Naval College w Osborne, szkole założonej w tysiąc dziewięćset trzecim roku i zamkniętej w tysiąc dziewięćset dwudziestym pierwszym roku. Nauczyciel chłopca chciał, aby go posłać do szkoły wcześniej, jednak jego ojciec nie wyrażał zgody. Po dwóch latach uczęszczania do tej placówki, książę został przeniesiony do Royal Naval College w Dartmounth (brytyjskiej akademii marynarki wojennej, a potem do Royal Navy (sił wojennych Wielkiej Brytanii).
Szóstego maja tysiąc dziewięćset dziesiątego roku omawiany bohater otrzymał tytuł księcia Kornwalii i księcia Rothesay. Zmarł wtedy Edward VII i na króla został koronowany Jerzy V. Miesiąc później Edward został księciem Walii i hrabią Chester. Było to w dniu jego szesnastych urodzin, czyli dwudziestego trzeciego czerwca tysiąc dziewięćset dziesiątego roku. Wtedy także rozpoczęły się gwałtowne przygotowania, aby w przyszłości mógł wstąpić na tron. Wycofano go ze studiów morskich. Przez trzy miesiące był pomocnikiem na pokładzie pancernika Hindustan. Potem uczęszczał do Magdalen College w Oksfordzie. Nie był jednak na to wystarczająco przygotowany pod kątem intelektualnym. Swoją przygodę z Oksfordem zakończył po ośmiu kadencjach. Nie otrzymał żadnych kwalifikacji akademickich.
W tysiąc dziewięćset czternastym roku wybuchła pierwsza wojna światowa. Edward był już w odpowiednim wieku i był chętny, aby brać w niej aktywny udział. W czerwcu tego samego roku wstąpił do Gwardii Grenadierów (brytyjskiego pułku piechoty). Lord Kitchener (sekretarz stanu od spraw wojny) zabronił księciu Walii służyć. Uważał, że może to przynieść więcej szkody niż pożytku, kiedy zostałby złapany przez wroga. Chłopak był jednak uparty i chodził na front tak często, jak tylko mógł. Za swoje czyny w tysiąc dziewięćset szesnastym roku otrzymał Krzyż Wojskowy. Jego pierwszy wojskowy lot miał miejsce w tysiąc dziewięćset osiemnastym roku. Później dostał także licencję pilota.
Trzynastego stycznia tysiąc dziewięćset dziewiętnastego roku zmarł książę John, czyli najmłodszy brat Edwarda. Chłopak miał zaledwie trzynaście lat i cierpiał na padaczkę, od której ataku zginął. Kontakt między braćmi był znikomy, więc praktycznie się nie znali. Starszy o jedenaście lat Edward napisał wtedy list do kochanki i do matki. Ten drugi nie należał do najprzyjemniejszych. Podobno zagubił się od razu po wysłaniu, jednak Edwardem targały wyrzuty sumienia i napisał kolejny list, tym razem z przeprosinami.
Książę Walii zyskał swoją ogromną popularność w latach dwudziestych. Reprezentował wtedy swojego ojca zarówno w kraju, jak i za granicą. Mężczyzna stał się najbardziej fotografowanym celebrytą i ikoną mody męskiej. Kiedy w tysiąc dziewięćset dwudziestym czwartym roku przebywał w Stanach Zjednoczonych, w magazynie „Men’s Wear” napisano, że przeciętny młody Amerykanin interesuje się bardziej modą księcia niż jakąkolwiek inną osobą na ziemi.
Lata od tysiąc dziewięćset dziewiętnastego roku do tysiąc dziewięćset trzydziestego piątego roku to czas, kiedy Edward odwiedzał obszary Wielkiej Brytanii, które szczególnie dotknął głód. Dodatkowo odbył jeszcze szesnaście innych podróży po kraju. W Kanadzie w tysiąc dziewięćset dziewiętnastym roku kupił ranczo Bedingfield. Usytułowane było w pobliżu Pekisko, Alberta. Mimo wielu podróży jakich doświadczył Edward, był on niestety uprzedzony do obcokrajowców, ze względu na ich inne pochodzenie. Uważał, że biały człowiek z natury jest lepszy. Kiedy w tysiąc dziewięćset dwudziestym roku odbył podróż do Australii, napisał o jej mieszkańcach, że to najbardziej zbuntowane i najbliższe małpom formy ludzkiego życia.
Tysiąc dziewięćset siedemnasty rok to czas, kiedy Edward dużo imprezował będąc w Paryżu. Zakochał się w Martali Alibert (znanej też jako Meggie Meller, Małgorzata Laurenti księżniczka Fahmy). Mężczyzna pisał do niej listy, w których wyznawał swoje uczucia. W tysiąc dziewięćset dwudziestym trzecim roku kobieta została uniewinniona (była oskarżona o morderstwo męża, którego zastrzeliła w hotelu Savoy). Rodzina Edwarda nie chciała, aby nazwisko przyszłego władcy było kojarzone z tą kobietą i dokładała wszelkich starań, aby tak się nie stało.
Widocznie faworyzowanym synem Goerga’a V był drugi po Edwardzie Albert, zwany Bertie (późniejszy król Jerzy V) oraz córka Alberta Elizabeth (Lilibet). Król chciał, aby to właśnie oni objęli panowanie nad Wielką Brytanią, a Edward nigdy się nie ożenił i nie miał dzieci. W tysiąc dziewięćset dwudziestym dziewiątym roku można było przeczytać w magazynie „Time”, że Edward dokuczał Elizabeth (żonie Alberta, a później Królowej Matce). Mężczyzna nazywał ją „Królową Elżbietą”. Chodziło o podejrzenie, że Edward kiedyś zrzeknie się tronu i pseudonim kobiety stanie się prawdziwy.
W tysiąc dziewięćset trzydziestym roku Edward otrzymał od ojca w dzierżawę Fort Belvedere w Windsor Great Park (parku o powierzchni dwa tysiące dwadzieścia hektarów). Tam mężczyzna poznawał kolejne mężatki, np. Fredę Dudley Ward (angielską socjalistkę znaną głównie z tego, że była kochanką księcia Walii), czy Lady Furness (również znaną z tego, że była jego kochanką). Poznał także Wallis Simpson, która w tysiąc dziewięćset dwudziestym siódmym roku rozwiodła się ze swoim pierwszym mężem Winem Spencerem (oficerem marynarki wojennej). Ernest Simpson stał s